Ο Παναγιώτης δίπλωσε προσεκτικά την κουβέρτα του, μάζεψε το χαρτόκουτο του και σηκώθηκε. Έπρεπε να βρει ένα σημείο να τα προφυλάξει από τη βροχή. Καλοκαίρι σου λένε, Ευρώπη γίναμε...
Δεν ήταν πάντοτε στο δρόμο ο Παναγιώτης, το αντίθετο. Δούλευε για 26 ολόκληρα χρόνια στο ίδιο μαγαζί. Υπάλληλος. Ήταν καλά, με το διαμέρισμα του στα νότια προάστια, τις ταβέρνες του, είχε κι ένα αυτοκίνητο που φόρτωνε όλη του την οικογένεια κι έφευγαν στην άδεια του. Έλα όμως που λόγω της κρίσης το αφεντικό του πήρε στη θέση του έναν πιτσιρικά με τα μισά λεφτά. Δεν συνέφερε πια βλέπεις στην επιχείρηση...
Προσπάθησε πολύ να βρει δουλειά, ποιος όμως θα έπαιρνε έναν πενηντάρη ανειδίκευτο στη δούλεψη του; Η γυναίκα του δεν άντεξε άλλο, τι να κάνει η καημένη; Πήρε τα παιδιά και πήγε στους γονείς της στο χωριό. Βλέπεις μαλώνανε συνέχεια από τότε...
Άραγε Παναγιώτη μου, θα μείνουμε στην Ευρώπη αυτή; Τι θα κάνεις αν δε μείνουμε;
Η κυρία Ασπασία περίμενε υπομονετικά στην ουρά. Από τότε που έχασε τον άντρα της τρία χρόνια πριν είχε μάθει να αντιμετωπίζει τα πάντα με στωικότητα. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει μια γυναίκα μόνη στην ηλικία της;
Ζούσε με μια σύνταξη του άντρα της, 320 ευρώ όλα κι όλα. Ώρες ώρες σκεφτόταν πως ήταν τυχερή που είχε την "κακιά αρρώστια" και θα έφευγε κι αυτή σε λίγο. Μόνο να μην πονούσε... Δεν τον άντεχε αυτόν τον πόνο.
Τα παιδιά στο κοινωνικό ιατρείο ήταν πολύ καλά μαζί της. Από τότε που την έδιωξαν από το νοσοκομείο ήταν ξεκρέμαστη, δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Καλά που βρέθηκαν αυτά τα παιδιά του ιατρείου και την φροντίζουν. Μέχρι να πάει να βρει τον αγαπημένο της σύντροφο...
Άραγε κυρία Ασπασία μου, θα μείνουμε στην Ευρώπη αυτή; Τι θα κάνεις αν δε μείνουμε;
Ο κυρ-Σταύρος ντρεπόταν πολύ, το ήξερε όμως πως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Άντε ζήσε εσύ με 487 ευρώ. Και να έχεις και το νοίκι κάθε 20 του μηνός! Περίμενε να πάει τέσσερις, να αρχίσουν οι έμποροι στις λαϊκές να μαζεύουν τα εμπορεύματα τους και πήγαινε και μάζευε αυτά που πετούσαν. Καμιά φορά έβρισκες μια χαρά πράγματα εκεί πέρα.
Είχε μάθει όλες τις λαϊκές της Αθήνας, στην Κυψέλη, στην Πετρούπολη, στην Καλλιθέα. Του Νέου Κόσμου το Σάββατο ήταν η καλύτερη απ’ όλες...
Οι έμποροι τον είχαν μάθει σχεδόν όλοι. Καμιά φορά τον κερνούσαν και κάνα τσιπουράκι, ήταν καλά τότε. Σαν Κυριακή!
Άραγε κυρ-Σταύρο μου, θα μείνουμε στην Ευρώπη αυτή; Τι θα κάνεις αν δε μείνουμε;
Η κυρία Έβελιν φόρεσε το μαργαριταρένιο της κολιέ και κοίταξε για μια φορά ακόμη το ρολόι της. Η ώρα δεν έλεγε να περάσει... Ο Νίκος, ο σοφέρ της, την περίμενε κάτω στο αυτοκίνητο για να την πάει στο Χαλάνδρι, στον σταθμό του μετρό. Ένιωθε κάπως. Δεν της άρεσε καθόλου αυτό. Δεν είχε ξαναμπεί ποτέ της στο μετρό, πως αλλιώς όμως να κατέβαινε στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα; Καλά που θα ήταν και οι φίλες της μαζί, είχαν ραντεβού έξω από τη "Μεγάλη Βρετανία".
Ποιος να το περίμενε άραγε; Τώρα σ’ αυτή την ηλικία να τρέχουν σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Αναθεμάτισε και πάλι τους κομμουνιστές που ήρθαν στα πράγματα και απειλούν να γκρεμίσουν τα πάντα. Φοβόταν πως θα αναγκαζόταν να ξαναγυρίσει στα παλιά, τότε πριν το Χρηματιστήριο που έκανε ο άντρας της τα λεφτά. Ας είναι καλά οι γνωριμίες του στο κόμμα... Δεν θα το άντεχε με τίποτα. Και τι θα έλεγε στα παιδιά στο Λονδίνο;
Όχι, όχι, έπρεπε να πάει! Έπρεπε να παλέψει για να φύγουν οι κομμουνιστές. Μέσα της είχε την ελπίδα πως θα συναντούσε και τον Άδωνη ή την κυρία Βούλτεψη. Είχε να τους δει καιρό τώρα, βλέπεις εδώ και έξι μήνες δεν γινόταν πια τόσο συχνά σουαρέ...
Άραγε κυρία Έβελιν, θα μείνουμε στην Ευρώπη αυτή; Ο άντρας σας θα συνεχίσει να σας παρέχει τον ίδιο τρόπο ζωής;
Τα πρόσωπα είναι φανταστικά, οι ιστορίες όμως όχι. Δυστυχώς...
Την ερχόμενη Κυριακή καλούμαστε όλοι μας να αποφασίσουμε αν θέλουμε να συνεχίσει ο Παναγιώτης και τόσοι ακόμα άνθρωποι να κοιμούνται στους δρόμους...
Δηλώνουμε αν επιθυμούμε να παραμείνει η κυρία Ασπασία και άλλοι τόσοι άνθρωποι αποκλεισμένοι από τη δημόσια Υγεία...
Επιλέγουμε αν θέλουμε να συνεχίσει ο κυρ-Σταύρος και τόσοι άλλοι συνάνθρωποι μας να τρώνε από τα σκουπίδια...
Ψηφίζουμε για το αν επιθυμούμε να συνεχίσει η κυρία Έβελιν και τόσα άλλα τρωκτικά να ζουν εις βάρος μας...
Την Κυριακή αποφασίζουμε για αν θα συνεχίσουμε να σκύβουμε το κεφάλι ή όχι...
http://saktsak.blogspot.gr/2015/06/blog-post_204.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου