Γεια σου πιτσιρίκο.
Κανείς από εμάς τους ανθρώπους δεν είναι μια πλήρως αυτόνομη και ανεξάρτητη οντότητα. Κανείς δεν γεννιέται από μόνος. Κανείς δεν ζει και πολύ περισσότερο δεν αναπτύσσεται μονάχος. Πάντα θα αναφέρεται σε όλα εκείνα που αποτελούν το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον.
Πάντα θα ανακαλεί στην μνήμη του –συνειδητή και ασύνειδη– φωνές και γέλια ανθρώπων, ένα νιαούρισμα, την κραυγή ενός άγνωστου ζώου μέσα στην νύχτα, χαμηλές ελιές σκαρφαλωμένες σε μια πλαγιά κρεμασμένη πάνω από την καταγάλανη θάλασσα, ένα τσαμπί σταφύλι κόκκινο, μια βουκαμβίλια, ένα βράχο που στέκει αγέρωχος κάτω από ένα υπέροχο ουρανό της Μεσογείου – παράθυρο ανοιχτό στην απεραντοσύνη του θεού και του σύμπαντος, μια λέξη αφημένη στο πηγάδι της ιστορίας που επιπλέει ακόμα στον ποταμό του «σήμερα», το χώμα που φιλοξενεί νεκρούς παλιούς και σπόρους καινούργιους για το αύριο.
Από τέτοιους σπόρους βγήκαμε κάποτε όλοι μας και έχουμε τις ρίζες μας βαθιά χωμένες στο δικό μας χώμα.
Κάθε λαός άλλωστε έχει το χώμα που τον θρέφει με τις εικόνες, τις λέξεις και τις θύμησες που όλες μαζί συγκροτούν αυτό που λέγεται ιδιαίτερη πολιτιστική παράδοση ενός τόπου και των ανθρώπων που τον κατοικούν.
Κι είναι η κατάσταση που σήμερα βρισκόμαστε αφόρητη και τραγική.
Κάποιοι από μας με τις ρίζες γυμνές σε ξένο τόπο σαν σύννεφα μεταξύ ουρανού και γης. Ούτε βροχή να γίνουμε, ούτε αέρας. Χωρίς το χώμα, φουσκωμένοι με γλυκές και πικρές αυταπάτες.
Κι όλοι οι άλλοι με τις ρίζες ξερές, ανάμεσα στον αργό θάνατο και στην αργή επιβίωση. Σε ένα χώμα χωρίς ζωή, χωρίς νερό, όπως κατάντησαν την πατρίδα μας ντόπια και ξένα καθάρματα.
Διαβάζω γράμματα από φίλες και φίλους που αργοσβήνουν στην πατρίδα κι από άλλους που βρίσκονται πια σε χώρες της Εσπερίας και παλεύουν για να επιβιώσουν, αγωνίζονται για να θυμηθούν και να ξεχάσουν.
Ακούω την φωνή μου τα κρύα βράδια. Το τραγούδι του Νιόνιου από την εποχή του ’60, «τι γυρεύω εγώ σε αυτούς τους βάλτους;».
Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς μέσα μου. Δεν έχω να πω κάτι ελπιδοφόρο. Τίποτα εκτός από αυτό που η ιστορία μας διδάσκει. Κι άλλοτε το χώμα αυτό ξεράθηκε. Κι άλλοτε άνθρωποι μαράθηκαν και πέθαναν. Όμως η ζωή συνέχισε την πορεία της και άνθισε ξανά και ξανά.
Κι ήταν η Σκύλλα με τα φοβερά κεφάλια φιδιού από την μια πλευρά του στενού. Κι ήταν η Χάρυβδη από την άλλη πλευρά να ρουφάει με κρότο το νερό της θάλασσας.
Μα το καράβι του Οδυσσέα πέρασε. Όπως θα περάσουμε κι εμείς.
Γιατί κάποιος να μείνει πρέπει για να διηγηθεί κι αυτή την ιστορία.
Θα νικήσουμε ακόμα κι αν πρώτα ηττηθούμε εκατό φορές.
Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς που υπάρχει το blog σου φίλε Πιτσιρίκο. Η φίλη έχει δίκιο. Δεν είναι μονάχα βήμα έκφρασης. Είναι και πηγή ουσιαστικής ενημέρωσης.
(Αγαπητέ Ηλία, έχουμε νικήσει. Η ζωή είναι νίκη. Και ζούμε ακόμα. Ηλία, η Ελλάδα δεν έχει πρόταση πια. Δεν έχει πρόταση ζωής, δεν έχει πρόταση πολιτισμού. Αυτό είναι το δράμα της. Κάποτε η Ελλάδα είχε πρόταση ζωής, τώρα δεν ξέρει τι της γίνεται. Μια χώρα που μιμείται μια ξένη ζωή, φορώντας ένα ξένο ρούχο. Εγώ ευχαριστώ εσένα και όλους τους φίλους που μου στέλνουν τα ωραία τους κείμενα. Να είσαι καλά.)
http://pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου