Η εκστρατεία σπίλωσης του Κόρμπιν έχει ήδη αρχίσει. Και πάλι ακούμε τις ίδιες προσβολές που άκουσε η ελληνική κυβέρνηση και που οι Podemos ακούσαμε επίσης. Ακούμε και το ίδιο είδος συγκατάβασης στις προειδοποιήσεις ότι το μόνο που θα καταφέρει ο Κόρμπιν, είναι να αποτελέσει μια φωνή αντιπολίτευσης που ποτέ δε θα κυβερνήσει. Κι όμως, σε όλη την Ευρώπη γινόμαστε ολοένα και πιο δυνατοί. Καλώς ήρθες Τζέρεμι.
* Άρθρο του Πάμπλο Ιγκλέσιας, επικεφαλής των Podemos, στον Guardian
Από το TVXS
Τι έκπληξη, τι περίεργο και τι ειρωνεία το ότι ένα μεγάλο μέρος των μέσων ενημέρωσης συγκρίνει τον βετεράνο των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, με τους Podemos. Τι είναι αυτό που κάνει το νέο ηγέτη ενός παλιού πολιτικού κόμματος, που ίδρυσαν τα βρετανικά συνδικάτα, να έχει κοινά στοιχεία με ένα κίνημα που γεννήθηκε μόλις πριν από 18 μήνες στην Ισπανία; Ουσιαστικά ένα πράγμα: Η αποτυχία του σοσιαλφιλελεύθερου «τρίτου δρόμου».
Λέγεται συχνά για το κόμμα μου, ότι αντιπροσωπεύει το κίνημα των indignados, των αγανακτισμένων. Δεν είναι λάθος αλλά είναι μόνο η μισή εξήγηση. Αυτό το κίνημα στην Ισπανία αποτελεί έκφραση της αποτυχίας του νεοφιλελευθερισμού, της πολιτικής ιδεολογίας που κατέστρεψε την κοινωνική πρόνοια, τη βιομηχανία και τα συνδικάτα, που παρήγαγε κερδοσκοπικές φούσκες και κατανάλωση με βάση το χρέος και αποδείχτηκε ανίκανη να προσφέρει αποδεκτές λύσεις, όταν η χρηματοπιστωτική κρίση επιτάχυνε την καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών καθιστώντας πιο φτωχούς τόσο την εργατική όσο και τη μεσαία τάξη. Όταν η κρίση χτύπησε την Ισπανία, το Σοσιαλιστικό κόμμα PSOE, που παραδοσιακά ταυτίζονταν με το κράτος πρόνοιας, ήταν στην κυβέρνηση και δεν μπόρεσε να παράσχει μια εναλλακτική λύση.
Το ισπανικό σοσιαλιστικό κόμμα όχι μόνο δεν αντέδρασε με σοσιαλιστικό τρόπο, αλλά δεν τόλμησε καν να απορρίψει τις πολιτικές της λιτότητας και την περικοπή των δημοσίων δαπανών ή να προσφέρει ένα ελάχιστο κεϋνσιανό πρόγραμμα διάσωσης. Ο πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο απλά παραδόθηκε στην κρίση, υιοθετώντας τα ίδια μέτρα που θα έπαιρνε μια συντηρητική κυβέρνηση. Ο ίδιος παραδέχθηκε στα απομνημονεύματά του, ότι ήξερε ότι τα μέτρα που πήρε, θα του κόστιζαν τις εκλογές και την ηγεσία του κόμματός του.
Αυτή η αποτυχία συνέβαλε στην δημόσια αντίληψη των δύο μεγάλων ισπανικών κομμάτων ως σχεδόν ταυτόσημα. Ενσάρκωναν και τα δύο την προνομιακή πολιτική ελίτ, ενώ οι περικοπές στην κοινωνική πρόνοια επέβαλαν την εξαθλίωση της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Η μεγαλύτερη κοινωνική έκφραση της δημόσιας δυσαρέσκειας ήταν το κίνημα 15-M, του οποίου κύριο μήνυμα ήταν η απόρριψη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Οι Podemos απλώς έγιναν η πολιτικο-εκλογική έκφραση αυτού του κινήματος, επειδή το ισπανικό Σοσιαλιστικό κόμμα ταυτίζονταν για πολλούς ψηφοφόρους με το (συντηρητικό) Λαϊκό Κόμμα.
Η ιστορία στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι και τόσο διαφορετική. Η επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού στη Βρετανία σήμαινε την ήττα των Εργατικών και της βρετανικής εργατικής τάξης, μια διαδικασία η οποία εκτυλίχθηκε με πολλούς συμβολικούς τρόπους. Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο, ήταν η ήττα που υπέστησαν οι ανθρακωρύχοι από τη Θάτσερ, παρά την ηρωική τους αντίσταση. Κι αυτό που με έθιξε περισσότερο, ήταν ο «τρίτος δρόμος» του Τόνι Μπλερ, ένας άμεσος διάδοχος του θατσερισμού, που μετέτρεψε τη σοσιαλδημοκρατία σ’ ένα είδος νεοσοσιαλφιλελευθερισμού, που θα αποτελέσει, τελικά, σημείο αναφοράς για όλα τα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κόμματα, ιδιαίτερα για το ισπανικό σοσιαλιστικό κόμμα.
Αν οι Podemos αποτελούν την καλύτερη έκφραση της κρίσης ταυτότητας του ισπανικού σοσιαλισμού, ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι η καλύτερη έκφραση της κρίσης ταυτότητας του βρετανικού Εργατικού κόμματος. Η πρόκληση θα μπορούσε να έχει έρθει έξω από το κόμμα (όπως στη Σκωτία, όπου παραδοσιακοί ψηφοφόροι των Εργατικών κατάλαβαν ότι το Εθνικό Κόμμα Σκωτίας, SNP, θα υπερασπιζόταν καλύτερα τα κοινωνικά δικαιώματα) Αντ’ αυτού, η πρόκληση ήρθε από το εσωτερικό.
Αλλά το αν η πρόκληση προέρχεται από το εσωτερικό ή το εξωτερικό, δεν έχει σημασία. Επιτέλους έχουμε ένα σύμμαχο στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τον οποίο μοιραζόμαστε την ίδια διάγνωση της τρέχουσας πολιτικής κρίσης και το ίδιο σχέδιο για την καταπολέμησή της και για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων μέσω των πολιτικών για την αντιμετώπιση της ανισότητας. Ο ρόλος μας είναι να εκπροσωπούμε την κοινωνική πλειοψηφία, τις μάζες που έχουν πληγεί από ένα οικονομικό μοντέλο διακυβέρνησης που έχει σκοπό να ευνοήσει τις οικονομικές ελίτ και την πελατεία τους.
Όλο και περισσότεροι σοσιαλιστές ενώνονται μαζί μας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, για την καταπολέμηση της λιτότητας και της ανισότητας. Τους λέμε: Καλωσορίσατε, σύντροφοι. Ας περπατήσουμε αυτό το δρόμο μαζί.
Η εκστρατεία σπίλωσης του Κόρμπιν έχει ήδη αρχίσει. Και πάλι ακούμε τις ίδιες προσβολές που άκουσε η ελληνική κυβέρνηση και που οι Podemos ακούσαμε επίσης. Ακούμε και το ίδιο είδος συγκατάβασης στις προειδοποιήσεις ότι το μόνο που θα καταφέρει ο Κόρμπιν, είναι να αποτελέσει μια φωνή αντιπολίτευσης που ποτέ δε θα κυβερνήσει. Κι όμως, σε όλη την Ευρώπη γινόμαστε ολοένα και πιο δυνατοί. Καλώς ήρθες Τζέρεμι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου