ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΡΑΧΙΩΤΗ*

Ένα σχόλιο για γεγονότα, όπως οι επιθέσεις στοΒέλγιο, πρέπει να διατυπώνει πρώτα απ’ όλα τοναποτροπιασμό του για το αίμα των αθώων, μετά να εκφράζει ανησυχίες για το «κενό ασφαλείας» και, αν δημοσιεύεται σε «αριστερό» έντυπο, επιτρέπεται να διατυπώνει ήπιες ανησυχίες, μήπως τα «οπωσδήποτε αναγκαία» μέτρα που θα λάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση οδηγήσουν σε περιορισμό της «ελευθερίας» και άνοδο τουρατσισμού. 

Όμως, αν τα θύματα είναι κάτοικοι των κατακτημένων χωρών, τα ΜΜΕ της Δύσης και των συνεργαζόμενων δεν θα αφιερώσουν χώρο για να εκφραστεί ο αποτροπιασμός των «πνευματικών ανθρώπων». 

Αν το Ισραήλ εξοντώνει τρεις χιλιάδες ανθρώπους, μεταξύ των οποίων 500 παιδιά, σε ένα μήνα, ισοπεδώνοντας πολυκατοικίες σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, ναι μεν είναι είδηση, θα διατυπωθούν ακόμη και ανησυχίες για την «υπέρμετρη» βία, αλλά θα εξισορροπηθούν με αναφορές στην προστασία της ασφάλειας του δυτικού προγεφυρώματος στην Παλαιστίνη, θα αποδοθεί μέρος της ευθύνης στους κατακτημένους που συνεχίζουν τις «τρομοκρατικές» επιθέσεις κατά του κατακτητή και που επιπλέον είναι θρησκόληπτοι και οι γυναίκες τους φορούν μαντίλα.

Μετά το τέλος της σφαγής, και αφού περάσουν λίγοι μήνες για να «ξεχαστεί», οι πρωθυπουργοί μας,δεξιοί αρχικά, «αριστεροί» στη συνέχεια, θα συνεχίσουν να τρέχουν στο Ισραήλ για συμφωνίες στρατιωτικής και όχι μόνο συνεργασίας και θα φωτογραφίζονται γελαστοί δίπλα στον Νετανιάχου. 

Διαβάζουμε και ακούμε άπειρες αναλύσεις για τεχνικές-αστυνομικές παραμέτρους: αν οργανώνονται οι «τρομοκράτες» μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, αν ήταν επαρκής η επιτήρηση των Αράβων μεταναστών, αν θέλει συμπλήρωση η νομοθεσία για την κατοχή όπλων, αν οι πολιτικές ενσωμάτωσηςμεταναστών δεύτερης γενεάς ήταν ενδεδειγμένες, αν χρειάζεται στενότερη συνεργασία μεταξύ δικαστικών αρχών και… μυστικών υπηρεσιών κ.ο.κ. 

Αυτό που λείπει είναι η αναφορά στην ίδια τη σύγκρουση, δηλαδή αυτού που συμβαίνει στις χώρες προέλευσης των 25χρονων που αποφασίζουν να θυσιαστούν, παίρνοντας μαζί τους όσους πολίτες του επιτιθέμενου μπορούν. 

Οι δυτικές δυνάμεις διεξάγουν επιθετικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή και την Αφρική με στόχο τηνεκμηδένιση, τη διάλυση σειράς χωρών της περιοχής. Όχι απλά για την τοποθέτηση μιας φιλοδυτικής δικτατορίας. Μετά την Παλαιστίνη, το Ιράκ, η Λιβύη, η Υεμένη, η Σομαλία και το Αφγανιστάν δεν υφίστανται πλέον ως κρατικές υποστάσεις. 

Στη Συρία επιδιώκεται το ίδιο. Μόνο η συμμαχία της κυβέρνησης με τη Ρωσία φαίνεται να το καθυστερεί, αβέβαιο αν θα το αποτρέψει. Το Σουδάν το διέσπασαν, στο Μάλι, στην Ακτή Ελεφαντοστού, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και άλλες αφρικανικές χώρες συντηρούν, με αιχμή τα γαλλικά στρατεύματα, παρατεταμένες στρατιωτικές εισβολές και υποδαυλίζουν εμφυλίους. 

Οι λαοί αυτών των χωρών βιώνουν μια παρατεταμένη σφαγή, καταστροφή του πολιτισμού και των κοινωνιών τους, αποκλεισμό του δικαιώματος να υπάρχουν ως ανεξάρτητα κράτη. Όσες χώρες δεν συντρίβονται, εξουθενώνονται οικονομικά με το «άνοιγμα της αγοράς» τους και στη συνέχεια ελέγχονται μέσω ενός δικτάτορα, όπως στην Αίγυπτο. 

Στη μακραίωνη δυτική αποικιοκρατία, αυτά πάντα έτσι γίνονταν. Με μια διαφορά: μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, μια δυτική δύναμη εξόντωνε μερικές δεκάδες χιλιάδες κατοίκους μιας αφρικανικής ή ασιατικής χώρας, χωρίς να αναμένει απώλειες ή αντίποινα από τα θύματα. Οι κατακτημένοι δεν μπορούσαν να αντισταθούν ούτε να καταφέρουν αντίποινα. Ιδίως στο μητροπολιτικό έδαφος του κατακτητή, ήταν αδιανόητο, ήταν πολύ μακριά. Αυτό άλλαξε. 

Εξακολουθούν να μην έχουν επαρκή ισχύ για να προστατέψουν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία των χωρών τους. Όμως έχουν τα μέσα για έστω περιορισμένης τάξης αντίποινα. Μορφώθηκαν, ταξιδεύουν, έχουν κάποια οικονομικά μέσα. Απέκτησαν πρόσβαση σε πληροφορίες και τεχνολογία. 

Η αναγκαστική μετανάστευση και προσφυγιά δημιούργησε για πρώτη φορά ισχυρά προγεφυρώματατων καταπιεσμένων μέσα στις μητροπολιτικές χώρες, τα οποία λόγω μεγέθους δεν μπορούν πλέον να ελεγχθούν αποτελεσματικά. Εκεί, οι μορφωμένοι, πλέον, απόγονοι των μεταναστών γνωρίστηκαν μεταξύ τους, συνειδητοποίησαν ότι τα προβλήματα των πατρίδων τους έχουν κοινή αιτία, ότι δεν οφείλονται στον κάθε μεμονωμένο δικτάτορα, αλλά στο παγκόσμιο νεοαποικιοκρατικό σύστημα. 

Τα υπόλοιπα ήταν απλώς θέμα χρόνου και αφορμών, που ήταν και παραμένουν άφθονες. Οι δυτικές ελίτ αισθάνονται, ορθώς, τις κοινότητες μεταναστών από τις χώρες που κατέκτησαν και διέλυσαν, σανπέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό τους. Γι’ αυτό η τρέλα για την ανακοπή της προσφυγικής και μεταναστευτικής ροής. 

Το ερώτημα γιατί στο Βέλγιο, που δεν έχει πρωτεύοντα ρόλο στη νεοαποικιοκρατική εξόρμηση, είναι δευτερεύον. Σχετίζεται μάλλον με τη βάρβαρη καταστολή μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι. Το κύριο όμως είναι ότι για τους λαούς του πλανήτη, ο δυτικός κόσμος, ολοκληρωμένος στρατιωτικά και πολιτικά μέσα από τις μεγάλες δυτικές Ενώσεις, προσλαμβάνεται ως ενιαία απειλή. 

Τέλος, καλό θα ήταν να περιοριστούν οι επικλήσεις στον «δυτικό πολιτισμό» και στο «δίκαιο». Οιεπιτόπου εκτελέσεις των συλληφθέντων στη Γαλλία, οι συνεχείς εκτελέσεις ανυπεράσπιστων αόπλων, ακόμη και τραυματιών, στο Ισραήλ ή στη Φαλούτζα παλαιότερα από τους Αμερικανούς, οιεξώδικες εκτελέσεις ανά τον πλανήτη, οι δολοφονίες με τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα που ανακοινώνονται μετά με διεστραμμένη περηφάνια και οι βομβαρδισμοί πόλεων, στερούν κάθε έδαφος επίκλησης «δικαίου» ή πολιτισμού «μας».

* Μέλος του τμήματος Εξωτ. Πολιτικής της ΛΑ.Ε. Πηγή: efsyn.gr