Το 1929 η γενική και σοβαρότατη χειροτέρευση της ζωής του ελληνικού λαού προκάλεσε την απότομη όξυνση της ταξικής πάλης. Στις απεργίες αυτής της χρονιάς υπολογίζεται ότι πήραν μέρος πάνω από 100.000 εργάτες. Το ΚΚΕ βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων.
Η κυβέρνηση Βενιζέλου, για να ανακόψει και να χτυπήσει το ανερχόμενο απεργιακό κίνημα της εργατικής τάξης και γενικά τους αγώνες των εργαζομένων, ψήφισε στις 26 Ιούλη 1929 τον αντικομμουνιστικό νόμο «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος», το γνωστό «ιδιώνυμο».
Μετά την ψήφιση του «ιδιώνυμου» εντάθηκαν οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι εκτοπίσεις, οι ξυλοδαρμοί και οι τραυματισμοί, ακόμα και οι δολοφονίες αγωνιστών.
Η αναγόρευση σε δόγμα της κρατικής πολιτικής ενάντια στον κομμουνισμό ήταν μια πράξη που υπονόμευε και την ίδια την αστική δημοκρατία, άνοιγε το δρόμο στη δικτατορία και το φασισμό και ταυτόχρονα αποτελούσε επίσημη ομολογία για την επιρροή και τη δράση του ΚΚΕ στις λαϊκές μάζες, για το ρόλο του στην πολιτική και κοινωνική ζωή.
Ο νόμος αυτός που χαρακτήριζε την κομμουνιστική δράση και ιδεολογία «ιδιώνυμο αδίκημα» στρεφόταν κατά κύριο λόγο ενάντια στο ΚΚΕ και τη δράση του, αλλά απαγόρευε, επίσης, τη δράση σειράς συνδικαλιστικών οργανώσεων, που καθοδηγούνταν από την αρχή της ταξικής πάλης και είχε γενικότερα στόχο τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού.
Ετσι, αν και η αιχμή του «ιδιώνυμου» στρεφόταν κατά του ΚΚΕ, στην πράξη ο αντιδημοκρατικός αυτός νόμος ήταν το μέσο τρομοκράτησης όλου του λαού.
Αμέσως μετά την ψήφιση του «ιδιώνυμου» άρχισαν οι μαζικές διώξεις των κομμουνιστών, τέθηκε εκτός νόμου με δικαστική απόφαση η Ενωτική ΓΣΕΕ και η Εργατική Βοήθεια Ελλάδας (ΕΒΕ) και κάθε αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζομένων χαρακτηριζόταν από τις αρχές «ιδιώνυμο» αδίκημα και αντιμετωπιζόταν βάναυσα.
Από τον Ιούλη του 1929 μέχρι το Δεκέμβρη του 1932 δολοφονήθηκαν 32 εργάτες, αγρότες και επαγγελματίες, τραυματίστηκαν 1.335 άτομα και συνελήφθησαν περιοδικά 1.200 άτομα.
Με το «ιδιώνυμο» στάλθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες εκατοντάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και του συνεπούς συνδικαλιστικού κινήματος. Στο ίδιο διάστημα στάλθηκαν στους «Πειθαρχικούς Ουλαμούς» του Καλπακίου και της Μαρμάρως 150 στρατιώτες και ναύτες, όπου υποβλήθηκαν σε συστηματικά βασανιστήρια. Ορισμένοι απ’ αυτούς πέρασαν από στρατοδικεία και καταδικάστηκαν σε θάνατο, όπως οι Πανούσης και Μαρκοβίτης, άλλοι σε ισόβια δεσμά και μερικοί σε πολύχρονη φυλάκιση.
Πηγή: Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου