Η ρατσιστική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ λειτούργησε ως θρυαλλίδα για το ξέσπασμα της συσσωρευμένης λαϊκής αγανάκτησης. Μιας αγανάκτησης που υποβόσκει εδώ και χρόνια σε πλατιά τμήματα της αμερικανικής εργατικής τάξης και φτωχά, περιθωριοποιημένα λαϊκά στρώματα. Καθώς σπάζει η φανταχτερή βιτρίνα της υπερδύναμης, της πολυδιαφημισμένης «δημοκρατίας» της «ελεύθερης αγοράς» και των «ευκαιριών», αποκαλύπτεται η πραγματική Αμερική του 21ου αιώνα.
Στις ΗΠΑ του 21ου αιώνα, πάνω από μισό αιώνα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αφροαμερικανοί πολίτες δολοφονούνται εν ψυχρώ, μέρα μεσημέρι στο κέντρο μεγαλουπόλεων, από αστυνομικούς.
Στις ίδιες ΗΠΑ, τη χώρα όπου σύμφωνα με το μύθο του «αμερικανικού ονείρου» ο καθένας έχει την ευκαιρία «να προκόψει» και να βιώσει την «επιτυχία», υπάρχουν σήμερα πάνω από 45 εκατομμύρια άνεργοι.
Μαζί με τα εκατομμύρια των ανέργων, των εξαθλιωμένων, των οικογενειών που με δυσκολία βάζουν ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι, συνυπάρχουν μια χούφτα κροίσοι που, μόνο τους τελευταίους τρεις μήνες της πανδημίας, αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 565 δισεκατομμύρια δολάρια.
Αναφερόμαστε στην ίδια χώρα, τις ΗΠΑ, που δαπανά δισεκατομμύρια δολάρια σε πολεμικούς εξοπλισμούς για την ικανοποίηση των ιμπεριαλιστικών της σχεδιασμών, που διαθέτει πανάκριβες στρατιωτικές βάσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά σκάβει μαζικούς τάφους για να θάψει τους χιλιάδες νεκρούς του κορωνοϊού.
Η βαρβαρότητα αυτή του καπιταλισμού, ενός συστήματος που τον 21ο αιώνα, παρά την τεράστια επιστημονική-τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας, αδυνατεί να ικανοποιήσει στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, προκαλεί αναπόφευκτα συγκρίσεις με τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Το συμπέρασμα είναι πως παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες του – που αποτέλεσαν απότοκο παρεκκλίσεων από θεμελιώδεις αρχές της οικοδόμησης του – ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα αποδείχθηκε, στην πράξη, ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα.
Σήμερα, στον καπιταλιστικό κόσμο του 2020, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά σοβαρότατα ζητήματα επιβίωσης, που στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες ήταν, ως επί το πλείστο, λυμένα: Εξασφαλισμένη στέγη και εργασία, δημόσια δωρεάν ιατρική περίθαλψη, Παιδεία, Πρόνοια, καθολική πρόσβαση στην πνευματική-πολιτιστική δημιουργία και τον αθλητισμό, εξασφαλισμένες διακοπές, κλπ.
«Ναι, αλλά στην Σοβιετική Ένωση δεν είχαν μπλουτζίν, κόκα κόλα και Μακ Ντόναλντς» παπαγάλιζαν μονότονα επί χρόνια οι θιασώτες της «οικονομίας της αγοράς» και της «καπιταλιστικής ευημερίας» όταν έρχονταν αντιμέτωποι με τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού.
Σήμερα που ο «καπιταλιστικός παράδεισος» που έταζαν αποδείχθηκε απάτη, σήμερα που η «θηλιά» του εκμεταλλευτικού συστήματος, της ανεργίας, της φτώχειας, της ανέχειας, του ρατσισμού και της καταστολής στραγγαλίζει κυριολεκτικά τους εργαζόμενους και τους λαούς, τι έχουν άραγε να πουν όλοι αυτοί;
Η στιγμή που θα κληθούν απολογηθούν στους ίδιους του λαούς δεν θ’ αργήσει να ‘ρθει.
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου