ΟΝτόναλντ Τραμπ και η Ανγκελα Μέρκελ έχουν τους δικούς τους λόγους ο καθένας να επιζητούν αποκλιμάκωση στην ανατολική Μεσόγειο. Ο μεν αμερικανός πρόεδρος, παρ´ ότι δεν διακρίνεται για την προσήλωσή του στον παγκόσμιο ηγετικό ρόλο των ΗΠΑ, πείστηκε έστω και καθυστερημένα, πως το τελευταίο που τον συμφέρει είναι να παει σε εκλογες με μια ανοιχτή πολεμική σύγκρουση στη νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ - μια σύγκρουση που δεν θα αφορά μόνον την Ελλαδα και την Τουρκία αλλα θα μπορούσε να διαμορφώσει νέα μέτωπα κόντρα στα αμερικανικά γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή. Η δε Ανγκελα Μέρκελ θελει μια εκτόνωση της ελληνοτουρκικής έντασης που θα υπηρετήσει την βασική προτεραιότητα του Βερολίνου: την εξισορρόπηση των ευρωτουρκικών σχέσεων με τρόπο τέτοιο που θα διασφαλίζει και θα επαναβεβαιώνει την συμφωνία του 2016 για το προσφυγικό και θα εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα στην επόμενη μέρα στην Λιβύη.
Το καλό νέο είναι πως γι αυτούς τους λόγους ο Ντόναλντ Τραμπ και η Ανγκελα Μέρκελ πίεζουν πλέον - λιγότερο ή περισσότερο έντονα- τον Ταγίπ Ερντογάν στην κατευθυνση της αποκλιμάκωσης. Το κακό νέο είναι πως κανένας από αυτούς τους λόγους, ανεξαρτήτως δημοσίων τοποθετήσεων, δεν συνδέεται ούτε με το Διεθνές Δίκαιο, ούτε με την αυτονόητη προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλαδας απέναντι στον νεοαναθεωρητισμό του Ερντογάν. Ως εκ τούτου, αυτό που επιδιώκεται τα τελευταια 24ωρα και απο την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο δεν είναι μια ουσιαστική εκλογίκευση του Tούρκου προέδρου αλλα ένα πρόσχημα καταλλαγής που θα επιτρεψει να στρωθεί το τραπέζι του διαλόγου.
Τα τηλεφωνήματα Τραμπ σε Κυριάκο Μητσοτάκη και Ταγίπ Ερντογάν δεν απέδωσαν μέχρι στιγμής ούτε αυτό το πρόσχημα. Κατα τις πληροφορίες ο έλληνας πρωθυπουργός ενημέρωσε τον αμερικανό πρόεδρο ότι είναι θετικός στις προτάσεις διαλόγου υπό τον όρο ότι θα αποσυρθούν όλες οι τουρκικές δυνάμεις από την περιοχή και θα τερματιστούν όλες οι προκλήσεις. Η απάντηση του Ταγίπ Ερντογάν φερεται να ήταν ότι θα συνεχίσει τις έρευνες και δεν θα αποσύρει τις δυνάμεις του - εξ ου και η παράταση της παράνομης τουρκικής ΝΑVTEX έως την 1η Σεπτεμβρίου.
Το κλίμα όμως που εκπέμπεται από το Μαξίμου τουλάχιστον είναι πως η παρέμβαση Τραμπ αυτή την φορά ήταν «πιο έντονη» προς την Αγκυρα παρα προς την Αθήνα. Και η αίσθηση που διαχέεται απο διπλωματικούς κύκλους είναι πως η στάση Ερντογάν μπορεί να μεταβληθεί μετά και την χθεσινή παρέμβαση της Ανγκελα Μέρκελ προς τον τουρκο πρόεδρο, όπως είχε συμβεί και στην πρώτη φάση της κρίσης, τον Ιούλιο. Η τακτική που ακολουθείται, άλλωστε, είναι εκείνη της συντονισμένης πίεσης, με την Γερμανία να έχει τον ενεργό και βασικό διαπραγματευτικό ρόλο και την Ουάσιγκτον την «υψηλή» παρέμβαση και εποπτεία.
Στην περίπωση που επαληθευτούν αυτες οι εκτιμήσεις, οι πληροφορίες φέρουν την γερμανική καγκελαρία να επιδιώκει μια άμεση τριμερή συνάντηση, ακόμη και στο τέλος της επόμενης εβδομάδας, στο Βερολίνο είτε σε επιπεδο υψηλόβαθμων διπλωματικων απεσταλμένων, είτε ακόμη και σε επιπεδο υπουργων Εξωτερικών Ελλάδας, Τουρκίας και Γερμανίας, προκειμένου να συζητηθεί κατ’ αρχάς η ατζέντα του διαλόγου. Διακαής στόχος της Γερμανίας άλλωστε είναι να υπάρξουν εξελίξεις εκτόνωσης πριν απο την ειδική σύνοδο κορυφής της 24ης Σεπτεμβρίου, έτσι ώστε να μην υπάρξει πραγματική πίεση από την ελληνική πλευρά για την επιβολή ευρωπαϊκών κυρώσεων στην Αγκυρα.
Και το μεγάλο ερώτημα πλέον είναι το πόσο προετοιμασμένη είναι η ελληνική κυβέρνηση για ένα τετοιο σεναριο. Διότι, όπως τονίζεται απο σοβαρους διπλωματικούς κύκλους, ουδεις εγγυαται - και μάλλον το αντίθετο μαρτυρα η μέχρι τώρα στάση του Βερολίνου, όπως και του κατωτερου των περιστασεων επικεφαλης της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ - ότι η γερμανική διαμεσολαβηση στοχεύει στην επίλυση της «μίας και μοναδικης διαφοράς» που αναγνωρίζει η Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία, δηλαδη την υφαλοκρηπίδα και κατ’ επέκταση την ΑΟΖ. Και οι μέχρι τώρα κινήσεις του Ερντογάν έχουν δείξει ότι θα εξαντλήσει κάθε δυνατότητα και καθε σπιθαμη ανοχής του διεθνούς παράγοντα, ειδικα μέχρι τις αμερικανικές εκλογες του Νοεμβρίου, για να ανοίξει στο τραπεζι του διαλόγου όλη την ατζέντα των τουρκικών διεκδικήσεων.
Με αυτα τα δεδομένα, όπως λεει έμπειρος διπλωματικός παράγοντας, «θα ειχε μεγαλη αξία να ακούσουμε ότι ο ;Έλληνας πρωθυπουργός, εκτός απο τον όρο του τερματισμού των τουρκικών προκλήσεων, οριοθετεί καθαρα και στον Τραμπ και στην Μέρκελ και το πλαίσιο του πιθανου διαλογου με την Τουρκία». Ειδάλλως, κατα την ίδια πηγή, μπορεί να ισχύσει και εδω αυτό που είπε ο Νικος Κοτζιας στο άρθρο του με το οποιο ασκει κριτικη στο περιεχόμενο της απόφασης για την επεκταση της αιγιαλιτιδας στο Ιόνιο στα 12 μίλια: «Φοβάμαι», έγραψε, «περιπέτειες για τη χώρα. Είθε να κάνω λάθος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου