1 Μάη 1976: Αλέκος Παναγούλης, ήρωας της αντίστασης κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης.

Σύμβολο της αντιδικτατορικής αντίστασης, ο Αλέκος Παναγούλης σκοτώθηκε τα ξημερώματα της Πρωτομαγιάς του 1976, σε ηλικία 38 ετών, σ’ ένα τροχαίο δυστύχημα, το οποίο μέχρι σήμερα παραμένει άλυτο μυστήριο.

Ο Αλέκος Παναγούλης είχε τοποθετήσει εκρηκτικά στο 31ο χιλιόμετρο της Αθηνών - Σουνίου για να ανατινάξει το αυτοκίνητο που μετέφερε τον δικτάτορα Γεώργιο  Παπαδόπουλο.

«Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο», είπε καιρό αργότερα ο Αλέκος Παναγούλης αναφερόμενος στην αποτυχημένη απόπειρα. Η σύλληψη του στοίχισε βασανιστήρια και μεγάλες δοκιμασίες στη φυλακή, τα οποία άντεξε μέχρι την απελευθέρωσή του.

Ο Παναγούλης είχε δραστηριοποιηθεί από νεαρή ηλικία στην Ένωση Κέντρου, μέσα από την Οργάνωση Νέων του κόμματος, η οποία αργότερα ονομάστηκε Έλληνική Δημοκρατική Νεολαία (ΕΔΗΝ).

Ποιήματα του Παναγούλη 

Ἀγωνίες Ἂν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις. Ὅσο καὶ νὰ χτυποῦν. Πρέπει νὰ πιστέψουν πὼς τὸ σπίτι εἶναι ἀδειανό. Δὲν θὰ τὴ σπάσουν. Μὴ φοβᾶσαι. Ἂν τὴ σπάσουν, θὰ ξέρουμε πὼς μᾶς πρόδωσαν. Οὔτε κ᾿ ἐγὼ τὸ πιστεύω. Ναί, θὰ πυροβολήσω ἂν μποῦνε. Ἐσὺ δοκίμασε νὰ φύγεις. θὰ μπορέσεις. Γιὰ μᾶς θἆναι. Τόση ὥρα τριγυρίζουν τὸ σπίτι. Κύταξε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλλο παραθύρι. Μὰ πρόσεχε. Ναί, βλέπω. Χτυπᾶνε ἀπέναντι. Μίλα σιγότερα. Ἀκοῦς; Φασαρία; Τί νὰ γίνεται; Κάποιον πιάσανε. Εἶναι γέρος. Τὸν χτυπᾶνε τὰ σκυλιά. Ἄτιμοι. Πόσους θὰ πιάσετε; θὰ μείνουν ὅσοι χρειάζονται καὶ περσότεροι. θὰ μείνουν καὶ δὲν θὰ σταυρώσουν τὰ χέρια.

Αὔριο Φῶς Γέλια ζωῆς Χαρὲς μακρυνές Σκέψεις ἀγάπης Στιγμὲς φωτεινές Ἐλπίδες θρεμμένες Πίστης δουλειά Μνήμες κρυμμένες Πόνου Φωτιά Λεύτερη σκέψη Δοῦλο κορμί Θλιμμένη ὄψη Χαρούμενη ὁρμὴ Τέτοιο σημάδι Ἀγώνα ἀδελφός Τώρα σκοτάδι Αὔριο φῶς

Στὴν Ἑλλάδα σήμερα (Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης) Σβησμένη φλόγα, ποὺ πάντα καίει Σκέπασμα τάφου χωρὶς νεκρούς. Μάτια κλαμένα ποὺ κοιτᾶνε Σκέψεις κρυμμένες σὲ Προσκαλοῦν. Πίστη κι ἐλπίδα χαροπαλεύουν Πνεῦμα κι ἀλήθεια στὶς φυλακές. Ἅγιες προσπάθειες ναυαγισμένες Φωνὲς ἀνθρώπων σὲ προσκαλοῦν. Σπόρος ὀργῆς πέφτει στὸ χῶμα Μήνυμα πάλης τρέφει φτερά Σπίθα φεγγίζει μέσ᾿ στὸ σκοτάδι Νέοι ἀγῶνες σὲ προσκαλοῦν.

Ὑπόσχεση (γραμμένη στὴν ἀπομόνωση στὸ Μπογιάτι, τὸν Φλεβάρη τοῦ 1972. «Γράφτηκε -σημειώνει ὁ ποιητὴς Ἀλέκος Παναγούλης- ὄχι γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὰ δάκρυα ποὺ ὁ πόνος καὶ ἡ ὀργὴ ἀνέβαζαν στὰ μάτια, μὰ γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσει μιὰ ἀπόφαση. Ἁπλοϊκὰ γραμμένο ἴσως, μὰ εἶναι ἕνας ὅρκος» Τὰ ποιήματα - ἐκδόσεις Παπαζήση). Τὰ δάκρυα ποὺ στὰ μάτια μας θὰ δεῖτε ν᾿ ἀναβρύζουν ποτὲ μὴν τὰ πιστέψετε ἀπελπισιᾶς σημάδια. Ὑπόσχεση εἶναι μοναχὰ γι᾿ Ἀγώνα ὑπόσχεση».

---