Γ. Παναγιωτακόπουλος : Προειδοποιούμε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ανήκει σε κανέναν άλλο, εκτός από το λαό.

Η ομιλία του Γ. Παναγιωτακόπουλου
στην Εθνική Σύσκεψη της Αριστερής Πρωτοβουλίας ΠΑΣΟΚ
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στον ίδιο χώρο είχαμε περιγράψει αναλυτικά την πορεία που θα έπαιρναν τα πράγματα, με την πολιτική που είχε τότε αποφασίσει να εφαρμόσει η Κυβέρνηση.

Έχοντας τότε νωπό ακόμα το μνημόνιο, αλλά και τους πανηγυρισμούς των μελών της Κυβέρνησης είχαμε προειδοποιήσει για το σημερινό αδιέξοδο, μιλώντας για λανθασμένες πολιτικές που ανατροφοδοτούν την κρίση και που αδυνατούν να οδηγήσουν τη χώρα σε έξοδο από αυτήν.
Είχαμε μιλήσει για την αυταπάτη των «συμμάχων – σωτήρων», την αδυναμία του Οικονομικού Επιτελείου, τον εγκλωβισμό του Πρωθυπουργού σε λάθος πολιτικές.
Είχαμε προειδοποιήσει για την αυτό - καταστροφική πορεία του ΠΑΣΟΚ, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, το φόβο και την απαισιοδοξία των πολιτών, για τις κοινωνικές εκρήξεις που βλέπαμε όλοι, εκτός φυσικά από τους μονίμως χαμογελούντες μαθητευόμενους μάγους της Κυβέρνησης.
Είχαμε αναλύσει τα δεδομένα και είχαμε προειδοποιήσει τους υπεύθυνους για τις σημερινές εξελίξεις, είχαμε καλέσει τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργό της χώρας να μας ακούσει και να αλλάξει πορεία.
Δεν μας άκουσαν.
Όπως δεν άκουσαν κανέναν από όσους προσπάθησαν να τους ξυπνήσουν από τον ύπνο των λανθασμένων πολιτικών που ακολουθούσαν.
Κλείστηκαν στα τείχη της ματαιοδοξίας τους, της αδυναμίας τους και της σιγουριάς που θύμιζε εγωισμό μικρών παιδιών.
Επέλεξαν την πολιτική που εξυπηρετούσε τους δανειστές και τους σημερινούς εξωτερικούς δυνάστες του τόπου και οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό της αποτυχίας, το λαό στη φτώχεια και την ανεργία, τον εθνικό πλούτο στο παζάρι των ληστών και το ΠΑΣΟΚ στο βυθό της πολιτικής απαξίωσης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τον τελευταίο καιρό ζούμε μέρες Πομπηίας και ιλαρής πολιτικής τραγωδίας.
Περιμένοντας βοήθεια και τελώντας υπό οικονομική κηδεμονία, ένα σημαντικό κομμάτι της Εθνικής Κυριαρχίας εξανεμίζεται μέσα σε μια ατελείωτη κρίση και τελικά επιλέχτηκε η λύση του κυβερνητικού ανασχηματισμού για να εκτονωθεί η κρίση της ακυβερνησίας.
Βέβαια του ανασχηματισμού έχουν προηγηθεί παραιτήσεις βουλευτών οι οποίες δυναμίτισαν το πολιτικό κλίμα στην Κ.Ο.
Εγκαλούσαν και συνεχίζουν να εγκαλούν την κυβέρνηση για ατολμία και ξεχνούν ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές θεσπίστηκαν επί των ημερών τους και οδήγησαν σήμερα τη χώρα σε αδιέξοδο.
Η απουσία μνήμης στην πολιτική καταντάει γελοιότητα. Δεν μπορούμε να βαφτίζουμε την εξαθλίωση της χώρας μεταρρυθμιστική πολιτική και να αναμένουμε σωτηρία.
Έχουμε τονίσει πολλές φορές ότι πέρα από την οικονομική κρίση, το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι η κρίση της διακυβέρνησης.
Η συστηματική διορθωτική πορεία της νέας κυβέρνησης θυμίζει ανακύκλωση παλαιών υλικών με νέους σοβάδες.
Η προηγούμενη κυβέρνηση απέτυχε να προωθήσει λύση των περισσότερων ζητημάτων λόγω της βασικής ανικανότητας των προσώπων.
Βέβαια δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ως θετικό ότι επιλέχτηκαν πολιτικά πρόσωπα δοκιμασμένα και έμπειρα για να διαχειριστούν την οικονομία της χώρας.
Όμως τι γίνεται με τους υπεύθυνους που οδήγησαν την χώρα σε πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο;
Αν αντιλήφθηκε ο Πρωθυπουργός τις αστοχίες και τα ελλείμματα της «παρέας» του και των «φίλων» του που στο σύνολό τους δεν είναι νομιμοποιημένοι από τον Ελληνικό Λαό γιατί τους διατηρεί στο προσκήνιο;
Η αναγνώριση της ανικανότητας σημαίνει επιβράβευση;
Αν οι αστοχίες της παιδικής χαράς έφεραν την χώρα στα πρόθυρα της καταστροφής αλλάξαμε θέση στα παιχνίδια που θα παίζουν και για ποιο λόγο;
Πως και με ποιο τρόπο θα αποκατασταθούν τα τραύματα της κυβέρνησης;
Οι εμμονές στο ίδιο πείραμα με αναδιάταξη των δεδομένων συνήθως καταλήγει στα ίδια άστοχα και επικίνδυνα αποτελέσματα.
Η νύχτα έβγαλε υπερυπουργούς αλλά δεν είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό.
Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο ανασχηματισμός συζητήθηκε και επιβλήθηκε εν μέρει από την τρόικα.
Δεν γίνεται οι υποστηρικτές του μνημονίου να αναβαθμίζονται και μόνο η συντρόφισσα Κατσέλη να βρίσκεται εκτός κυβερνητικού σχήματος γιατί ήρθε σε κόντρα με τη τρόικα και το Υπουργείο Εργασίας να περιστέλλει τις αρμοδιότητές του.
Άσχημα μαντάτα περιμένουν τους εργαζόμενους.
Ο Ελληνικός Λαός περίμενε και συνεχίζει να περιμένει μια άλλη λογική που δεν θα προωθεί την εμπιστοσύνη σε συγκεκριμένα πρόσωπα.
Η πολιτική εμπιστοσύνη δεν προέρχεται μόνο από τις προσωπικές σχέσεις αλλά σ’ ένα κόμμα που λέγεται σοσιαλιστικό οφείλει να προτάσσει τα πρόσωπα που θα υπερασπίσουν το δημόσιο συμφέρον.
Και το δημόσιο συμφέρον δεν είναι υπόθεση των ολίγων αλλά ενός κόμματος που σέβεται τις αρχές, τις ιδέες και την ιστορία του.
Ανησυχώ για την συνέχεια και γι’ αυτό πιστεύω ότι μόνο αν σεβαστούμε την συλλογικότητα που μας διέκρινε μπορούμε να ελπίζουμε σε βιώσιμη λύση.
Χωρίς ισχυρό κόμμα δεν μπορούμε να πάμε πουθενά, χωρίς σεβασμό στην ιστορία μας αυτογελιοποιούμεθα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Διανύουμε την πιο κρίσιμη, την πιο σύνθετη περίοδο στη 37χρονη πορεία του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην εξουσία υπό την επιτήρηση του μνημονίου και της Τρόικα, χωρίς ξεκαθαρισμένη στρατηγική και με το κόμμα στην αδράνεια, στην απάθεια και την απογοήτευση.
Τα μέλη και τα στελέχη του παρακολουθούν με αγωνία τις υλοποιούμενες κυβερνητικές επιλογές, χωρίς καμία δυνατότητα παρέμβασης καθώς οι στοιχειώδεις καταστατικές λειτουργίες του κόμματος έχουν ανασταλεί.
Το ΠΑΣΟΚ σαν κυβέρνηση ακολουθεί έναν καταστρεπτικό δρόμο, ασκώντας πολιτικές που όχι μόνο δεν έχουν σχέση με τις βασικές του αρχές αλλά απέχουν πολύ από τις προεκλογικές του εξαγγελίες.
Μια μικρή γραφειοκρατική κάστα στελεχών, που πολύ μικρή συμμετοχή είχαν στη διαδρομή της διαμόρφωσης της ιστορίας του κινήματος αποφασίζουν και διατάσσουν, κατ’ εντολή τρίτων πολιτικές σκληρά αντιλαϊκές και κυρίως αναποτελεσματικές.
Εξωκοινοβουλευτικά στελέχη και άτομα που ποτέ δεν λειτούργησαν στο ΠΑΣΟΚ, οδηγούν το κίνημα στην πολιτική απαξίωση και την ανυποληψία, ενώ με τις αποφάσεις τους διαμορφώνουν ένα σκοτεινό και άγνωστο μέλλον για το λαό μας.
Οι ώρες που ζούμε δεν είναι μόνο κρίσιμες αλλά και τραγικές.
Στο όνομα της σωτηρίας της χώρας, χωρίς καμία κομματική νομιμοποίηση, το ΠΑΣΟΚ των λαϊκών αγώνων, του κοινωνικού κράτους, του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας και της παιδείας, της κοινωνικής ισότητας και της δικαιοσύνης, μετατράπηκε μέσα σε ένα χρόνο σε ένα κόμμα χωρίς στελέχη, διαδικασίες και προοπτική, σε ένα κόμμα που υλοποιεί Θατσερικού τύπου πολιτικές.
Το ΠΑΣΟΚ ζει τη μεγαλύτερη του κρίση, μια κρίση που εκφράζεται σε όλα τα επίπεδα:
Κρίση ιδεολογίας και κατεύθυνσης, πολιτικής και προοπτικής, κρίση οργανωτική.
Όλοι όσοι συμμετέχουμε στην Αριστερή Πρωτοβουλία, με έντονη ανησυχία και αγωνία, διατυπώνουμε τις απόψεις για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ και καλούμε όλα τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ να συμμετέχουν ενεργά και αποφασιστικά στην ανατροπή αυτής της κατάστασης, ώστε να ξαναγίνει ένας αξιόπιστος πολιτικός φορέας.
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει και πρέπει να δώσει την δική του απάντηση για το μέλλον το δικό του αλλά και της ελληνικής κοινωνίας.
Το ισχυρό ΠΑΣΟΚ παραμένει στόχος αδιαπραγμάτευτος και φορέας παραγωγής ιδεολογίας, αρχών και αξιών για την Αριστερή Πρωτοβουλία που θα δώσει την μάχη για την επικράτηση των αριστερών και προοδευτικών ιδεών ώστε το ΠΑΣΟΚ να παραμείνει ριζοσπαστικό, δημοκρατικό και σοσιαλιστικό κόμμα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Λίγους μόλις μήνες μετά τις νικηφόρες για το ΠΑΣΟΚ τελευταίες εκλογές, το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο του Β’ παγκοσμίου πολέμου.
Κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα χρειαζόταν ελάχιστος πολιτικός χρόνος για να πεταχτούν οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού στο καλάθι των σκουπιδιών και μία Κυβέρνηση που αναδείχθηκε στηριζόμενη στην θέληση του λαού για αλλαγή, κοινωνική δικαιοσύνη, διαφάνεια και προοπτική να έχει καταστεί τόσο αδύναμη και φοβική που να προκαλεί τη λύπηση των ίδιων των ψηφοφόρων της.
Κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος της επίθεσης κατά των πιο φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας μας στο όνομα της σωτηρίας της χώρας αλλά και το ότι στο όνομα του ΠΑΣΟΚ θα ζωντάνευαν στην Ελλάδα του 2011 πολιτικές που μπροστά τους η Θάτσερ φαντάζει σαν μια προοδευτική εκδοχή.
Η νέα Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αντί να εκλάβει την πολιτική ηγεμονία που κατέγραψε στις εκλογές, ως άμεση ευθύνη για δράση και να εκτυλίξει, έστω και μερικά τις ατελείς κυβερνητικές επεξεργασίες της, αυτοπαγιδεύθηκε μέσα στην βίαιη κατανόηση των επιπτώσεων της δημοσιονομικής κρίσης της Χώρας.
Από την έλλειψη σχετικού σχεδίου, την πολιτική αδυναμία των προσώπων που αποτελούσαν το πολιτικό-οικονομικό του επιτελείο, την αυτοεπιβεβαιούμενη επάρκεια για τις αυτονόητες διευθετήσεις «αλληλεγγύης» της Ε.Ε. και τον οίστρο της μεγάλης νίκης, αντί να διαμορφώσει έστω και εκ των ενόντων τη σχετική «θεωρία της εξόδου» και να καταγράψει τους στοιχειώδεις όρους της πολιτικής πραγματικότητας που θα την συνόδευαν, αφέθηκε σε αποσπασματικές κινήσεις που υπαγόρευαν οι ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί που αποτέλεσαν τον οικονομικό κυβερνητικό κύκλο του, με αποτέλεσμα τις επικίνδυνες παλινωδίες, την άγνοια διαχείρισης των αγορών και την απόλυτη άρνηση σε μια νέα οικονομική εκκίνηση της Χώρας, βασισμένης σε συνεκτική θεωρία σταδιακής και ελεγχόμενης εξόδου από την κρίση και σε αφήγηση κινούμενη στο πλαίσιο μιας νέας μεγάλης κοινωνικής συμφωνίας-κοινωνικού συμβολαίου, με «μίνιμουμ» κοινωνικής συνοχής και με σαφείς και ευδιάκριτες «κόκκινες γραμμές» βασισμένες στην αξιακή κλίμακα του σοσιαλιστικού και σοσιαλδημοκρατικού χώρου και στην ηθική, την ιστορία και τις αρχές του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Με την κρίση δανεισμού να επισκιάζει το σύνολο της Κυβέρνησης και με κυρίαρχη τη μονομέρεια και την μονοθεματικότητα της κυβερνητικής δράσης, η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντί να αποτελέσει τον κυρίαρχο παράγοντα επίλυσης του προβλήματος, έγινε μέρος του και θυσίασε για την αντιμετώπισή του, πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, μηδέ και του Γιώργου Παπανδρέου εξαιρουμένου.
Αντί της ψυχραιμίας και του σταθερού βηματισμού, ο πανικός, ως κακός σύμβουλος, ενέπλεξε τον Πρωθυπουργό στην αντιμετώπιση των καθημερινών διαχειριστικών πρωτοβουλιών και ουσιαστικά τον μετέτρεψε (και τον ενσωμάτωσε) στην ομάδα διαχείρισης κρίσης που αναζητούσε σε καθημερινή βάση διέξοδο μέσα από τις αγορές που «ήξεραν» πως να επιβάλουν την άποψή τους, μέσα από τις δαιδαλώδεις διαδικασίες των ατελών (και εχθρικών πολλές φορές) οργάνων της Ε.Ε.
Η Χώρα μετατράπηκε, όπως σωστά παρατήρησε ο Πρωθυπουργός, σε «πειραματόζωο» των διεθνών αγορών και των νέων χρηματοπιστωτικών προϊόντων τους, σε πεδίο άσκησης των αντοχών του κοινού νομίσματος της ευρωζώνης και τελικά μέσα από αντιφατικές και αλληλοσυγκρουόμενες αναλύσεις, η Χώρα οδηγήθηκε δέσμια στις πασίγνωστες για την κοινωνική τους σκληρότητα διαδικασίες του Δ.Ν.Τ. υπό τις ευλογίες του Διευθυντηρίου της Ε.Ε., χωρίς κόκκινες γραμμές και δίχως ορατή ελπίδα εξόδου, με την ύφεση να ακυρώνει κάθε προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης και με την ανυπαρξία ανάπτυξης να βαθαίνει αδιέξοδα την κρίση.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Από το Καστελόριζο του 2010 στις Βρυξέλλες του 2011 η ίδια αποτυχημένη συνταγή.
Το πρώτο μνημόνιο οδήγησε τον Ελληνικό Λαό στη φτώχεια.
Το δεύτερο προετοιμάζει με μαθηματική ακρίβεια την εξαθλίωση και την απαξίωση της χώρας σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό επίπεδο.
Απολύσεις, κλείσιμο δημοσίων φορέων, αύξηση φόρων, κόψιμο φοροαπαλλαγών, αύξηση φόρων στα ακίνητα, περικοπή επιδομάτων και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΦΟΡΕΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ για την απρόσκοπτη και ελεγχόμενη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι η νέα πραγματικότητα που μας περιμένει.
Η αλλαγή για την νέα Ελλάδα της ελπίδας και του μέλλοντος που ευαγγελίζεται ο Πρωθυπουργός σημαίνει πλέον γενιά των 500 ευρώ, κατάργηση των Εθνικών Συλλογικών Συμβάσεων και μετατροπή του 8ωρου σε 12ωρο.
Οι δανειστές επιδιώκουν τον ευτελισμό της ελληνικής κοινωνίας για να δοθεί το μήνυμα σ' όλους μας ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση πλέον.
Εκείνοι που κυβερνούν είναι οι τραπεζίτες και όχι οι πολιτικοί. Φαίνεται ότι περνάμε πλέον στο παγκόσμιο σύστημα της τραπεζικής διακυβέρνησης με κομπάρσους τους πολιτικούς.
Το δίλλημα ΔΝΤ ή πτώχευση - μετεξελιχτεί σε δεύτερο μνημόνιο ή δραχμή - και κατέληξε σε χρεοκοπία ή κατοχή.
Περνάμε πλέον στην εποχή της νέας “Βαυαροκρατίας”.
Δημιουργείται η εντύπωση ότι η κυβέρνηση παραιτείται από δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας και μάλιστα αμετάκλητα και άνευ όρων.
Ουσιαστικά με την μεσοπρόθεσμη δανειακή σύμβαση η κυβέρνηση αναθέτει την κυρίαρχη διοίκηση της πατρίδας σε ευρωπαίους τεχνοκράτες. Θα ζήσουμε πλέον σύμφωνα με τις προκρούστιες λογικές των απάνθρωπων ειδημόνων.
Η νέα μορφή δουλείας λέγεται παροχή εξελιγμένης τεχνικής υποστήριξης γιατί είμαστε αδέξιοι και ανώριμοι.
Η ευθύνη λειτουργίας της χώρας περιέρχεται σταδιακά αλλά καθ' ολοκληρίαν στους εταίρους-πιστωτές και σε διεθνείς οργανισμούς.
Η νέα Ελλάδα θα είναι η Ελλάδα της επιτήρησης, της επιτροπείας και της ακύρωσης της ασυλίας της εθνικής κυριαρχίας που οραματιζόταν ο αείμνηστος ιδρυτής μας, Ανδρέας Παπανδρέου.
Ταυτόχρονα τα εθνικά θέματα (Κύπρος – Αιγαίο – Σκόπια – ΑΟΖ) αποτελούν άσκηση ασφυκτικών πιέσεων για επίλυση σε βάρος προφανώς των εθνικών δικαίων με ανατροπή και παραβίαση των κόκκινων γραμμών του έθνους και απεμπόληση των εθνικών διεκδικήσεων, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης (συνεκμετάλλευση, π.χ. στο Αιγαίο) και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των διεθνών συσχετισμών ισχύος και των “νέων” γεωπολιτικών παραμέτρων της περιοχής, ιδιαίτερα μετά τις πολιτικές ανακατατάξεις που παρατηρούνται στον ισλαμικό κόσμο. Ούτε βέβαια περιμένουμε να αλλάξει κάτι από την αντικατάσταση ρόλων στο υπουργείο εξωτερικών με την ευρωβουλή.
Μα, θα με ρωτήσετε, τι πρέπει να γίνει;
Υπάρχει άλλη πρόταση;
Φυσικά και υπάρχει!
Μόνο που δεν βρίσκεται ούτε στους εξευγενισμούς αντίστοιχων πολιτικών τύπου Ζάππειο 2, ούτε στις νεοφιλελεύθερες απόψεις των ειδικών (του κ. Σαμαρά), ούτε στις αδιέξοδες επαναστατικές φραστικές αναφορές της παραδοσιακής Αριστεράς, η οποία για μια ακόμη φορά αποδεικνύει ότι ούτε καταλαβαίνει ούτε γνωρίζει σε ποιο κόσμο ζούμε, σε ποια χρονιά βρισκόμαστε!
Ούτε βέβαια βρίσκεται στις λαϊκίστικες εθνικιστικές κορώνες του κ. Καρατζαφέρη.
Η πολιτική λύση απαιτεί σοβαρότητα και συλλήβδην η αντιπολίτευση κραυγάζει χωρίς να προτείνει.
Είναι επιτακτική η ανάγκη να διαμορφωθεί μια εθνική στρατηγική για την ανάταξη της οικονομίας και την μείωση του χρέους.
ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Ο στόχος των προτάσεων μας για την οικονομική πολιτική είναι η οικονομική προστασία της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας από την μεγαλύτερη απειλή που δέχθηκε μεταπολεμικά.
Είναι η διαφύλαξη των εισοδημάτων και συμφερόντων των αδύναμων και μεσαίων στρωμάτων τα οποία συμπιέζονται ασφυκτικά σαν αποτέλεσμα της πολύχρονης ταξικής κακοδιαχείρισης και της εφαρμογής του λεγόμενου μνημονίου που έρχεται να διασφαλίσει τους κλέφτες και τις κλοπές του δημόσιου πλούτου και να κατοχυρώσει σε μόνιμη βάση την οικονομική και κοινωνική υπανάπτυξη στην χώρα μας με την διάλυση του κοινωνικού κράτους.
Οι προτάσεις μας είναι ρεαλιστικές. Θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι στον Έλληνα εργαζόμενο. Πιστεύομε ότι υπάρχει έξοδος από την κρίση με τρόπο που να μην ποδοπατεί την ελληνική οικογένεια και τον προϋπολογισμό της.

ΒΑΣΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
1. Το μνημόνιο στην σημερινή του μορφή δεν μπορεί να αποτελεί το πλαίσιο άσκησης της οικονομικής πολιτικής της χώρας.
Η αρχιτεκτονική του μνημονίου έχει σαν βασικό άξονα την προστασία των πιστωτών και των τραπεζών και όχι την προσαρμογή της οικονομίας.
Ο γιγαντιαίος στόχος δημοσιονομικής προσαρμογής από έλλειμμα της τάξης του 15% του ΑΠΕ το 2009 σε πλεόνασμα της τάξης του 5% το 2012 θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο σε συνθήκες μικρής η μέτριας πτώσης της οικονομικής δραστηριότητας και όχι σε συνθήκες ελεύθερης πτώσης που καταστρέφει τις θέσεις απασχόλησης και την φοροδοτική ικανότητα του ιδιωτικού τομέα.
Έτσι οι μεν πιστωτές, ιδιώτες αλλά και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, εξακολουθούν να καταγράφουν σημαντικότατα έσοδα στις τοποθετήσεις τους σε ελληνικά ομόλογα ενώ η ελληνική οικονομία μετά από ένα χρόνο θυσιών είναι ακόμα στα τάρταρα.
Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα τεράστιο χρέος το οποίο αυξάνεται καθώς κάθε επιπλέον δανεισμός για την εξυπηρέτηση του υφιστάμενου αυξάνει το ύψος του χρέους αλλά και με ένα συνεχώς αυξανόμενο κόστος δανεισμού.
Το μνημόνιο της κοινοτικής βοήθειας και αλληλεγγύης μετατρέπεται σε τοκογλυφικό εφιάλτη.
Ήδη μπαίνουμε στον κύκλο του ξεπουλήματος των ασημικών ενώ ο επόμενος κύκλος (όταν το πρόβλημα Ελλάδα δεν θα είναι σημαντικό για τους πιστωτές) θα είναι η έξοδος από το ευρώ σε συνθήκες τρομακτικής οικονομικής κοινωνικής και θεσμικής αποδυνάμωσης της χώρας.
2. Η χώρα πρέπει το συντομότερο δυνατό να επιστρέψει σε τροχιά ανάπτυξης.
Προϋπόθεση για την ανάπτυξη είναι ο περιορισμός των πόρων που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους σε επίπεδα που επιτρέπουν την χρηματοδότηση των επενδύσεων και της εσωτερικής κατανάλωσης και η δημιουργία επενδυτικών πόρων και επενδυτικού ορίζοντα στην χώρα μέσω της διαμόρφωσης όρων οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας.
3. Το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής και της βελτίωσης της εθνικής παραγωγικότητας δεν πρέπει να πέσει στις πλάτες των εργαζομένων.
Η χώρα δεν έχασε την μάχη της ανταγωνιστικότητας γιατί οι μισθοί ήταν υψηλοί.
Ήταν η κακή κατανομή των εγχώριων και εισαγόμενων πόρων λόγω της κακής και διαπλεκόμενης λειτουργίας του ελληνικού κράτους και τραπεζικού συστήματος.
Η χώρα δεν έχασε την μάχη της δημοσιονομικής ισορροπίας γιατί τα χαμηλά και μεσαία στρώματα δεν πλήρωναν φόρους.
Ήταν η μαζική φοροδιαφυγή των εχόντων και κατεχόντων και η πανάκριβη λειτουργία του διαπλεκόμενου και λομπίστικου κράτους που οδήγησε στην έκρηξη και την καταστροφή.
4. Η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει ένα τμήμα του κόστους της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης.
Η υπερχρέωση της χώρας οφείλεται πέραν από τις εγχώριες αδυναμίες, κοινωνικές και πολιτικές και σε λάθη τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και των πιστωτών της.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για λόγους που ακόμη δεν έχει εξηγήσει αποδεχόταν τα περίφημα πλέον greek statistics χωρίς να ελέγχει και να περιορίζει την εγχώρια σπατάλη και διαφθορά.
Η ΕΚΤ έχει πρωταγωνιστικές ευθύνες για την μόλυνση των αγορών από τα ενυπόθηκα ψευτοδάνεια.
Τέλος οι τράπεζες τυφλά χρηματοδοτούσαν και κέρδιζαν. Όταν είχαμε την έκρηξη του προβλήματος ο μόνος που κλήθηκε να πληρώσει την νύφη ήταν ο έλληνας πολίτης και μάλιστα οι αδύναμες και μισθοσυντήρητες τάξεις.
Το μνημόνιο ήταν μονομερές στην κατανομή του κόστους προσαρμογής και αδιέξοδο στους οικονομικούς του στόχους.
ΑΞΟΝΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Ι) Να αγωνισθούμε για μια νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης
Καταρχήν θα πρέπει να ξανατεθεί σε διαπραγμάτευση η αρχιτεκτονική της Ένωσης.. Πρέπει και εμείς να αλλάξουμε αλλά και η Ευρώπη.
Η υπάρχουσα θεσμική αρχιτεκτονική ωθεί στον διαχωρισμό της Ευρώπης. Οι περισσότερο παραγωγικές χώρες της Ένωσης πριμοδοτούνται αφενός με μια κλειστή και δεδομένη αγορά για τα προϊόντα τους αλλά και με συναλλαγματική ισοτιμία πολύ φθηνότερη από τα επίπεδα που θα υπήρχαν αν οι χώρες αυτές δεν ήταν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τους δίνει σημαντικότατο συγκριτικό πλεονέκτημα στις διεθνείς αγορές.
Από την άλλη πλευρά τα επίπεδα μεταφορών εισοδήματος από τον Βορρά στον Νότο είναι ανεπαρκή για να ισοσταθμίσουν την απώλεια ανταγωνιστικότητας των χωρών του Νότου λόγω της απώλειας ανταγωνιστικού εθνικού νομίσματος και συναλλαγματικής πολιτικής.
Επί πλέον η ΕΚΤ έχει ξεκινήσει έναν κύκλο αύξησης των επιτοκίων με στόχο την καταπολέμηση τυχόν πληθωριστικών πιέσεων στην Γερμανία παραβλέποντας και μάλιστα δημιουργώντας όρους επιδείνωσης του μεγαλύτερου προβλήματος της Ευρώπης και του ενιαίου νομίσματος που είναι η ύφεση στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Το σύνολο των Ευρωπαϊκών θεσμών είναι οικοδομημένο με επίκεντρο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Γερμανίας και του Ευρωπαϊκού Βορρά.
Η Ελλάδα αλλά και όλος ο Ευρωπαϊκός Νότος πρέπει να ζητήσουν ένα νέο πλαίσιο κοινοτικής διακυβέρνησης.
Το υφιστάμενο δεν λειτουργεί, ενθαρρύνει συνθήκες απόκλισης και όχι σύγκλισης.
II) Να ζητήσουμε επαναδιαπραγμάτευση του χρόνου αποπληρωμής του συνολικού χρέους και μείωση επιτοκίων, με στόχο την εξασφάλιση όρων ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Επιβάλλεται ένας νέος κύκλος διαπραγματεύσεων στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής κοινότητας για την αναδιαμόρφωση του μνημονίου και του πλαισίου άσκησης οικονομικής πολιτικής με στόχο την εξασφάλιση ανταλλαγμάτων και στήριξης για την καταβαλλόμενη δημοσιονομική προσπάθεια.
Ο στόχος πρέπει να είναι η διαμόρφωση ενός πλαισίου ρεαλιστικού που θα διαμορφώσει όρους ελπίδας για την οικονομία και την ανάπτυξη και θα μηδενίσει τις πιθανότητες επιστροφής σε νέες περιπέτειες.
Η χώρα δεν μπορεί να δεχθεί ρόλο φτωχού συγγενή και υπερχρεωμένου παρία.
Δεν ζητάμε ελεημοσύνη ζητάμε ένα νέο πλαίσιο δανειοδότησης.
Δεν ζητάμε δάνεια από τους πολίτες της Ευρώπης για να τα επιστρέψουμε στις ευρωπαϊκές τράπεζες που ούτως η άλλως η σωτηρία τους προϋποθέτει άλλου τύπου και μεγέθους παρεμβάσεις.
Ζητάμε δάνεια για να μπορέσουμε να ξαναγυρίσουμε σε υγιή ανάπτυξη προκειμένου ένα τμήμα του αναπτυξιακού μερίσματος να κατευθύνεται στην αποπληρωμή του χρέους.
Στα πλαίσια της αναδιαπραγμάτευσης πρέπει να ζητήσουμε συγκεκριμένες μορφές αναπτυξιακής στήριξης όπως,
• Αναπτυξιακή βοήθεια με την μορφή επενδύσεων σε έργα υποδομής.
• Συνεργασία της Ευρώπης σε πολιτικές μείωσης του ύψους του ελληνικού χρέους σε επίπεδα συμβατά με τις δυνατότητες χρηματοδότησης του με παράλληλη δανειοδότηση και κεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών φορέων και των τραπεζών.
• Πιστώσεις από την ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες με αναγνώριση του 100% της αξίας των ομολόγων μας και όχι σε κουρεμένες τιμές.
Είναι αδιανόητο η ΕΚΤ να διακηρύσσει την μη πτώχευση και να αποτιμά τα ομόλογα της χώρας σε όρους πτώχευσης, έστω και αν αυτοί οι όροι επιβάλλονται από τις αγορές.
Η ΕΚΤ δεν πρέπει να λειτουργεί σαν επενδυτική η ιδιωτική τράπεζα και να εκλαμβάνει το όποιο κούρεμα σαν λόγο παύσης της χρηματοδότησης των Ελληνικών τραπεζών.
Σαν μέσο διαπραγμάτευσης και όχι μόνο, η χώρα θα πρέπει να εξετάσει με σοβαρό τρόπο εναλλακτικά καθεστώτα οικονομικής πολιτικής και χρηματοδότησης της οικονομίας μας.
Οι δυσκολίες τέτοιων εγχειρημάτων είναι μεγάλες.
Μπορεί όμως, υπό όρους, όπως π.χ. την συνταγματική κατοχύρωση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, εναλλακτικές προσεγγίσεις να είναι βιώσιμες.
Καμία χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει από την ελεημοσύνη άλλων χωρών, πρέπει να έχει επιλογές και να κινείται σε κατευθύνσεις που καθιστούν τις επιλογές αυτές ρεαλιστικές και βιώσιμες.
III) Να πάρουμε πρωτοβουλίες για την μείωση του ύψους του χρέους
Μείωση του ύψους του χρέους μέσω λογιστικών ελέγχων.
Επιβάλλεται η ανάληψη εθνικής πρωτοβουλίας για τον έλεγχο των δανειακών συμβάσεων και των συμβάσεων προμηθειών που έχουν γίνει μέχρι σήμερα με στόχο των εντοπισμό παρανομιών και αυθαιρεσιών, τον αντίστοιχο περιορισμό του χρέους και την διεκδίκηση αποζημιώσεων από τους εγχώριους και αλλοδαπούς που έστησαν κλοπές και αρπαχτές σε βάρος της χώρας και του λαού της.
Οι μεγάλες εκροές πόρων μέσω των δημόσιων προμηθειών, των επιδοτήσεων ιδιωτικών επενδύσεων και των αυξήσεων κεφαλαίων μέσω του χρηματιστηρίου πρέπει να ελεγχθούν.
Μείωση του ύψους του χρέους από τους πιστωτές μας.
Το χρέος δεν είναι ούτε βιώσιμο ούτε δίκαιο. Μια οργανωμένη και συμφωνημένη μείωση του πρέπει να γίνει εδώ και τώρα.
Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές που μπορεί να εξεταστούν. Παραδείγματος χάριν:
• Η Ε.Ε., το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να συναποφασίσουν να ‘αποσύρουν’ και να διαγράψουν σημαντικό μέρος του Ελληνικού χρέους με αντάλλαγμα την άμεση επιστροφή σε πρωτογενή πλεονάσματα.
• Η ΕΚΤ για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να συνεχίζει να αγοράζει Ελληνικό χρέος στις δευτερογενείς αγορές στα σημερινά επίπεδα εκπτώσεων και μετά να μας μεταπωλήσει τα ομόλογα αυτά με μικρό κέρδος χρηματοδοτώντας με χαμηλό επιτόκιο και πολυετή διάρκεια την συναλλαγή αυτή.
• Οι δανειστές να δεχθούν την λύση της επιμήκυνσης με γενναία αύξηση των λήξεων και μείωση των επιτοκίων.
• Η Ελλάδα να παγώσει οποιαδήποτε καταβολή τόκων τα επόμενα τρία χρόνια και να περάσει άμεσα σε πρωτογενές πλεόνασμα.
• Το κέρδος της χώρας θα είναι η έξοδος από την δημοσιονομική ασφυξία και το κέρδος των δανειστών θα είναι τα ενδεχόμενα κεφαλαιακά κέρδη στα ομόλογα τους, σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα αποτίμησης, παρά την προσωρινή απώλεια εισοδήματος στις τοποθετήσεις τους.
Λύσεις υπάρχουν πολλές.
Στόχος πρέπει να είναι μετά την όποια επιλογή η χώρα να μπορεί να επιστρέψει στις αγορές έστω και με ακριβά επιτόκια που λογικά όμως θα μειώνονται όσο επιστέφουμε σε συνθήκες ομαλότητας.
IV) Να ξαναφέρουμε την ανάπτυξη στην οικονομία μας
Τα μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι η κόπωση της οικονομίας και της κοινωνίας και η εμπέδωση καθεστώτος ύφεσης.
Χρειάζεται ανάστροφη της οικονομίας εδώ και τώρα και συστράτευση της κοινωνίας στο να στηρίξει με τις θυσίες της την δημοσιονομική προσαρμογή.
Πρέπει να αποκατασταθεί το αίσθημα δικαιοσύνης και να ξαναγεννηθεί ελπίδα για το οικονομικό αύριο της χώρας.
• Ανάπτυξη με λαμόγια δεν γίνεται.
Η χώρα πρέπει να δώσει υγιή κίνητρα σε υγιείς έλληνες και ξένους επενδύτες.
Να δίνουμε κίνητρα στα λαμόγια για να φέρουν τα λεφτά που έκλεψαν πίσω στην χώρα ισοδυναμεί με μέτρα νομιμοποίησης προϊόντων εγκλήματος.
Αντί να διώκουμε τα λαμόγια και να ζητούμε αποζημιώσεις τους δίνουμε κίνητρα για να μας επιστρέψουν και μας κάτι από τα κλοπιμαία.
Η απονομή δικαιοσύνης είναι προϋπόθεση για την κοινωνική ειρήνη και την οικονομική ανάπτυξη.
Η υστέρηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας δεν πρέπει να αντιμετωπισθεί με μείωση των απολαβών των εργαζομένων αλλά με αύξηση της παραγωγικότητας σαν αποτέλεσμα των επενδύσεων που φέρνουν απασχόληση και τεχνογνωσία.
Μικρότεροι φορολογικοί συντελεστές σε συνθήκες ολοκληρωμένης αντιμετώπισης της ύφεσης θα φέρουν ανάπτυξη και δημοσιονομικά έσοδα.
• Πρέπει να δημιουργηθεί εθνικός επενδυτικός αναπτυξιακός φορέας για την σταθεροποίηση της αγοράς και την επένδυση σε αξίες με προδιαγραφές και αρχιτεκτονική sovereign fund.
Ο φορέας αυτός πρέπει να αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία, τα αποθεματικά ή μέρος των αποθεματικών των ταμείων και να επενδύσει μόνος του ή και με συμμετοχή άλλων επενδυτικών φορέων, ευρωπαϊκών ή διακρατικών όπως η ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων ή και ιδιωτικών όπως μεγάλες διεθνείς εταιρείες κεφαλαίων και διεθνείς επενδυτικές τράπεζες σε κινητές και ακίνητες άξιες της χώρας και να αναπτύξει το πλουτοπαραγωγικό δυναμικό της χώρας.
Αντί να πωληθεί η κρατική περιουσία σε τιμές απαράδεκτες και παράνομες προτείνουμε να αξιοποιηθεί από τον εθνικό αναπτυξιακό φορέα και να λειτουργήσει σαν μοχλός προσέλκυσης κεφαλαίων και αξιοποίησης της πληθώρας επενδυτικών ευκαιριών που είναι σήμερα διαθέσιμες στην Ελλάδα.
• Τέλος, η δημιουργία κρατικού τραπεζικού φορέα δείχνει πλέον απαραίτητη.
Δεν είναι δυνατόν ο φορολογούμενος να συνεισφέρει υψηλότατες εγγυήσεις για την χρηματοδότηση των τραπεζών και να μην έχει κανενός τύπου αντάλλαγμα.
Χρηματοδότηση της ελληνικής πραγματικής οικονομίας δεν υπάρχει πια.
Το Υπουργείο Οικονομίας πρέπει επιτέλους να σταματήσει να είναι βασικός μοχλός εξυπηρέτησης των τραπεζιτών και των συμφερόντων τους και να ξαναγυρίσει στην θεσμική αποστολή του, την δημιουργία όρων ανάπτυξης και χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα καλούμε τον ελληνικό λαό σε ακόμη μεγαλύτερες θυσίες επειδή το μνημόνιο 1 απέτυχε παταγωδώς τον προηγούμενο χρόνο.
Αλλά για την αποτυχία αυτή ως εκ θαύματος, δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος!
Μας είπαν: «Μνημόνιο 1 για να μπορέσει η χώρα να βγει στις αγορές το 2012»
Μας είπαν : « Το δεύτερο εξάμηνο του 2011 η χώρα θα μπει σε αναπτυξιακή τροχιά»
Μας είπαν : « Δεν θα υπάρξουν νέοι φόροι και νέες οριζόντιες μειώσεις μισθών»
Μας είπαν : « Δεν υπάρχει θέμα με την 5η δόση»
Μας είπαν : « Αν δεν την πάρουμε τέλος Ιουλίου θα πτωχεύσουμε»
Και σήμερα μας λένε «συγγνώμη κάναμε λάθος, για αυτό πληρώστε πάλι εσείς»! Γι’ αυτό περάστε πάλι απ’ το πάγκο.
Η εμπιστοσύνη στην Κυβέρνηση μετατρέπεται σε οργή και αγανάκτηση,
Οι πολιτικοί θεωρούνται συλλήβδην ψεύτες και απατεώνες,
Τα κόμματα εκτροφεία σκανδάλων και ραδιουργιών,
Η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία λοιδορείται,
Οι πυλώνες του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος τρίζουν επικίνδυνα
Και όλα αυτά δημιουργούν το πιο πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν λογικές και απόψεις που φτάνουν μέχρι και στην αμφισβήτηση της ίδιας της Δημοκρατίας.
Ο κόσμος αγανακτεί,
Το Κοινοβούλιο πολιορκείται,
Οι Βουλευτές φοβούνται,
Αλλά στην Κυβέρνηση κάνουν πως δεν ακούν!
Το βουητό της κοινωνικής αγανάκτησης φαντάζει στα αυτιά τους σαν μια αδύναμη κραυγή αγωνίας.
Δεν ακούν,
Δεν νοιώθουν,
Δεν αντιδρούν…
Η ύφεση βαθαίνει, η φτώχεια μεγαλώνει, η ανεργία εκτινάσσεται σε πρωτοφανή επίπεδα, η ανάπτυξη αποτελεί όνειρο «θερινής νυκτός» .
Η επιστροφή της χώρας μας στις αγορές, που με τον πιο επίσημο τρόπο, είχε ανακοινωθεί για το 2012, μεταφέρεται για το 2015 και προφανώς θα περιμένει για πολλά χρόνια ακόμα…
Την ίδια στιγμή και μπροστά στην ανάγκη νέας δανειοδότησης της χώρας μας, η Τρόικα συμπεριφέρεται ως δυνάστης της χώρας μας και του λαού, φθάνοντας στο σημείο να απαιτεί τη συμφωνία όλων στις απαιτήσεις της.
Η Εθνική Ανεξαρτησία και η Λαϊκή Κυριαρχία αμφισβητούνται ευθέως
Η Κυβέρνηση αντί να δείχνει αποφασισμένη να διαπραγματευτεί σκληρά προς όφελος του λαού, δείχνει ζαλισμένη, αναποφάσιστη και αδύναμη να παρακολουθήσει και να παρέμβει στις εξελίξεις.
Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης δεν υπόσχεται και πολλά, μακάρι να διαψευστούμε.
Το «ψαλίδισμα» των κοινωνικών επιδομάτων με την επιβολή ιδιαίτερα χαμηλών εισοδηματικών κριτηρίων για τον προσδιορισμό των δικαιούχων.
Ούτε να υπάρξουν νέες περικοπές στη μισθολογική δαπάνη του Δημοσίου μέσω του ενιαίου μισθολογίου αλλά και των απολύσεων.
Ούτε να δούμε «Λουκέτα» σε φορείς του Δημοσίου και ζημιογόνες ΔΕΚΟ, με την τρόικα να έχει ζητήσει να ετοιμαστεί σχετική λίστα.
Ούτε μειώσεις επικουρικών συντάξεων και των συντάξεων του δημοσίου μέσω των περικοπών στα λεγόμενα «συντάξιμα» επιδόματα.
Λύσεις προφανώς υπάρχουν, αλλά εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε ότι μας πρότειναν οι “φιλέλληνες σύμμαχοι και εταίροι”.
Δεν κατάλαβαν λοιπόν ότι τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί και το χειρότερο όλων είναι να γίνουμε πειθήνια όργανα άλλων για να εξασφαλίσουμε την εύνοιά τους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σε αυτήν την πολιτική έχουνε και συμμάχους. Πώς να ερμηνεύσει κανείς πολιτικά τις δηλώσεις ξένων ηγετών;
Μα φυσικά κάτω από τη λογική της αποφυγής του ντόμινο από τη μία και της αναμονής των κερδών από την άλλη.
Οι δεξιοί ηγέτες της ΕΕ και όλα τα θεσμικά της όργανα υποστηρίζουν αποφασιστικά την κυβέρνηση και την πολιτική του Μνημονίου.
Ιδίως τώρα που ήρθε η ώρα της εκποίησης των ΔΕΚΟ, της κρατικής γης και κάθε δημόσιας περιουσίας.
Αυτό όμως δεν είναι κάτι για το οποίο εμείς θα πρέπει να υπερηφανευόμαστε.
"Το αντίτιμο για τη συνεχιζόμενη υποστήριξη από την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι η σχεδόν απώλεια της οικονομικής (εθνικής) κυριαρχίας εκ μέρους της Ελλάδας" τονίζει ένας εκ των κορυφαίων αρθρογράφων των "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς", ο Μινχάου, σε άρθρο του σε ένα μαρτυρικό για την Ελλάδα φύλλο, το οποίο έχει και μια συνέντευξη που αφορά τη χώρα μας.
"Είναι παραμύθι η δυνατότητα μιας ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους" δηλώνει ορθά - κοφτά ο Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι, Ιταλός και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
"Οι αποσταθεροποιητικές συνέπειες μιας ελληνικής αναδιάρθρωσης χρέους στην Ευρωζώνη και πέραν αυτής θα ήταν δραματικές" υποστηρίζει.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η πολιτική δεν έχει συμμάχους στη χώρα μας.
Και αποτυπώνεται ξεκάθαρα σε κάθε νέα δημοσκόπηση με έναν τρόπο που δεν αφήνει καμία ψευδαίσθηση για το πού μας οδηγούν όσοι επέλεξαν να υπηρετήσουν τους δανειστές μας.
Τα στοιχεία είναι τρομακτικά από τις δημοσκοπήσεις.
Μέσα σε 30 μόλις ημέρες το ΠΑΣΟΚ εμφανίζει απώλειες -5% και η εκλογική του επιρροή υπολογίζεται σε μόλις 27%, ενώ η πραγματική κοινωνική του επιρροή βρίσκεται κάτω από το 15% του συνολικού εκλογικού σώματος.
Μόλις ένας στους 4 πολίτες (26%) πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει να εξαντλήσει την 4ετία.
Ας σημειωθεί ότι η μείωση της εκλογικής του επιρροής υπήρξε συνεχής επί 9 μήνες, ενώ επιταχύνθηκε το τελευταίο 4μηνο με μέσο όρο μηνιαίων απωλειών, 2,75%.
Καταφέρνει έτσι το ΠΑΣΟΚ να «επιστρέψει» στις απαρχές της, δηλαδή στα επίπεδα των εκλογών του 1977 (25,3%).
Το ΠΑΣΟΚ, μεταξύ των πέντε κοινοβουλευτικών κομμάτων, θεωρείται σήμερα το πλέον αντιδημοφιλές κόμμα.
Η δημοτικότητα του κόμματος έπεσε στο 21% (-8%), το χαμηλότερο ποσοστό της μεταπολιτευτικής του ιστορίας.
Ταυτοχρόνως, ο δείκτης ικανοποίησης από την κυβέρνηση έχει κατρακυλήσει στο πρωτοφανές 8% (-4%), που συνιστά επίσης το χαμηλότερο ποσοστό της μεταπολιτευτικής περιόδου, ενώ η κυβερνητική του ικανότητα αξιολογείται θετικά μόλις από το 12% (-6%) του εκλογικού σώματος.
Η συσπείρωση των ψηφοφόρων του περιορίζεται σε 37,5%, ποσοστό που δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί μεταπολιτευτικά.
Ο κίνδυνος της κοινωνικής του αποσάθρωσης είναι πλέον ορατός.
Και για όσους ακόμα ονειρεύονται υπάρχουν τα εκλογικά αποτελέσματα και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία για να του δείξουν που οδηγεί ο δρόμος που αποφάσισαν να ακολουθήσουν.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Οι τελευταίες εξελίξεις και το θρίλερ της περασμένης Τετάρτης δοκίμασε τις πολιτικές αντοχές όλων μας.
Έκπληκτοι παραδοθήκαμε σε ένα όργιο φημών και πληροφοριών που όμοιο του δεν ζήσαμε στη μεταπολιτευτική μας ιστορία.
Ένας εκλεγμένος Πρωθυπουργός θα οδηγούνταν στην παραίτηση και το πολιτικό του τέλος και μαζί του θα οδηγούσε στην άβυσσο ένα ολόκληρο κόμμα.
Χωρίς καμία νομιμοποίηση, χωρίς καμία συζήτηση, χωρίς καμία συμφωνία.
Δεν παραιτούνται οι Πρωθυπουργοί που έχουν τη δεδηλωμένη ούτε βάζουν από την πίσω πόρτα στην Κυβέρνηση αυτούς που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση και τους καταδίκασε ο λαός στις τελευταίες εκλογές.
Κανείς δεν μπορεί να αποφασίζει από μόνος του στο όνομα του λαού και του ΠΑΣΟΚ.
Από το ΠΑΣΟΚ εκλέχτηκε, από το λαό επιλέχτηκε, εκεί είναι οι αναφορές του, εκεί πρέπει να είναι το αποκούμπι του.
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να προέλθει από το ΠΑΣΟΚ.
Δεν μπορεί παρά, στις κρίσιμες τούτες στιγμές, όπου κάτω από την πίεση των εξελίξεων, την πίεση των αρνητικών αποτελεσμάτων της προηγούμενης περιόδου, το οργανωμένο ΠΑΣΟΚ – παρά τα προβλήματα του, να βγει μπροστά.
Οι λύσεις πρέπει να είναι πολιτικές και αυτό σημαίνει ότι το κόμμα μας πρέπει να αποκτήσει και πάλι τον πρωτοπόρο ρόλο του στην κοινωνία.
Τα στελέχη μας και τα μέλη μας να διεκδικήσουν θεσμικά και δυναμικά τα δικαιώματά τους.
Η Κυβέρνηση οφείλει να αντιληφτεί ότι πρέπει να στηριχτεί σε αυτό και όχι να προσπαθεί να το απομονώσει ηθελημένα ή άθελα της. Δεν είναι κάτι άλλο, είναι η ψυχή της και δεν μπορεί να την προδώσει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το ΠΑΣΟΚ απαξιώθηκε. Τα στελέχη και τα μέλη του περιθωριοποιήθηκαν. Απομακρύνθηκαν από την ενεργό πολιτική, την δημιουργική συμμετοχή και δράση.
Η άλλη πολιτική, όμως, χρειάζεται ξανά το ΠΑΣΟΚ.
Αγωνιζόμαστε και θέλουμε το ΠΑΣΟΚ να γίνει κόμμα των ρήξεων και των τομών, των ανατροπών και των «άλλων δρόμων».
Όντας σήμερα κόμμα των παραλυτικών ισορροπιών, των μέσων όρων, των κατεστημένων υποδείξεων και των μονόδρομων.
Απέναντι σε ένα γραφειοκρατικό κομματικό μηχανισμό, συγκροτημένο από κρατικοδίαιτα στελέχη με χαλαρή συνείδηση παράταξης, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε μια νέα πολιτική δυναμική με κοινωνικές αναφορές σε δυνάμεις που αντικειμενικά επιδιώκουν την κοινωνική απελευθέρωση και όχι τη διαχείριση.
Οι λίγοι οπαδοί της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ και του ελέγχου της κομματικής λειτουργίας του, επιδιώκουν-κατά καιρούς- το μοντέλο της χαλαρότητας, της οργανωτικής διάλυσης, της από-ιδεολογικοποίησης, της μετατροπής του κόμματος και των μελών του σε άκριτους υποστηρικτές προσώπων, σε κακής ποιότητας πελατειακό δίκτυο προσωπικών στρατηγικών.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ της ευθύνης, της δράσης και του οράματος είναι αντίπαλο με το ΠΑΣΟΚ της διαχείρισης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών επιλογών .
Επιδιώκουμε τη θεσμική συμμετοχή του Κόμματος και των μελών του στη διαμόρφωση και την άσκηση της πολιτικής και στον έλεγχο της διαφάνειας και της αποτελεσματικότητάς της.
Η διαμόρφωση και η άσκηση της πολιτικής δεν είναι προνόμιο μιας πολιτικής και τεχνοκρατικής ελίτ, είναι υπόθεση όλων των μελών του, που παραμένουν έξω από τη διαμόρφωση και την άσκηση της πολιτικής, απλοί θεατές που διαμορφώνουν κλειστά συστήματα εξουσίας χωρίς θεσμική νομιμοποίηση.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ έχει το Λαό και τους πολίτες σε απόσταση. Τα μέλη του σε αδράνεια. Τις ιδέες του σε λήθαργο και αχρηστία.
Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει άμεσα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Είναι ανάγκη λοιπόν όχι μόνο να ανασυγκροτηθούμε αλλά να αναγεννηθούμε γιατί η ιστορία θα μας κρίνει αυστηρά.
Είναι φανερό ότι φιέστες τύπου «Συνδιάσκεψης» είναι αντιδημοκρατικές και δεν μπορούν να απαντήσουν στο σημερινό μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ.
Το πρόβλημα δεν είναι να ανακαλύψουμε τον τρόπο για να εκτονωθούν προσωρινά οι ενστάσεις και οι διαφωνίες αλλά επιτέλους να λειτουργήσουμε σαν συγκροτημένο κόμμα!
Και εδώ δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ούτε χρειάζεται να ανακαλύψουμε πολύπλοκες λύσεις.
ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΩΡΑ - ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΟΛΑ!
Για την ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική επαναθεμελίωση του ΠΑΣΟΚ στην ελληνική κοινωνία.
Για το Εθνικό σχέδιο δράσης για την έξοδο από το μνημόνιο στη βάση της ανάπτυξης της χώρας με κοινωνική συνοχή και σεβασμό στο δημόσιο χώρο.

Για το ΠΑΣΟΚ της νέας - μετά το μνημόνιο - εποχής που διαθέτει πειστική και ελπιδοφόρα αφήγηση για το μέλλον της πατρίδας μας.
Για την εκλογή όλων των οργάνων από το Συνέδριο.
Ας σταματήσουν οι επιδείξεις της συμμετοχικής δημοκρατίας από τα καφενεία.
Έχουμε ανάγκη από το ξεκαθάρισμα της φυσιογνωμίας μας.
Οι εξελίξεις, οι νέες συνθήκες που διαμορφώνονται απαιτούν το ΠΑΣΟΚ να οδηγηθεί σε ΣΥΝΕΔΡΙΟ.
Κάποιοι μπορεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους να μπλέκουν σενάρια για το τέλος του ΠΑΣΟΚ.
Ίσως το θεωρούν βαρίδι στα προσωπικά τους σχέδια.
Ίσως κουράστηκαν.
Ίσως θεωρούν βαρύ το φορτίο της ιστορίας του.
Προειδοποιούμε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ανήκει σε κανέναν άλλο, εκτός από το λαό.
Η κατάσταση στο κόμμα δεν είναι καλύτερη από εκείνη της κυβέρνησης.
Το κόμμα βρίσκεται σε φάση πλήρους αποσύνθεσης και συνεχούς διάλυσης παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Γραμματέα του Ε.Σ , σ. Μιχάλη Καρχιμάκη.
Οι αιτίες είναι πολλές:
Οι πληγές που δημιούργησε το μνημόνιο στην πραγματική οικονομία και σε ολόκληρη την κοινωνία αποπροσανατόλισε και αδρανοποίησε τα μέλη μας γιατί δεν ξέρουν τι να πιστέψουν αυτά που λέγαμε πριν ή αυτά που πράττει ως κυβέρνηση το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Η συνειδητοποίηση των αδιεξόδων με την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ δημιούργησε τέτοιο ιδεολογικό κομφούζιο, που το ΠΑ.ΣΟ.Κ έπαψε πλέον να είναι ένα κόμμα με προοδευτική ταυτότητα και κατάντησε πολιτικός χώρος χωρίς αρχές και αξίες, όπου οι περισσότεροι συμμετέχουν για να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και αλλότριες σκοπιμότητες.
Οι κομματικές οργανώσεις κατάντησαν πλέον κομματικές σφραγίδες και ταμπέλες χωρίς ίχνος ζωής και αμφιβάλλω ακόμα αν θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν ως εκλογικός μηχανισμός.
Το κόμμα έχει μεταλλαχθεί και μετατράπηκε σε ΜΚΟ χειροκροτητών και κομματικο-κυβερνητικών υπαλλήλων έχοντας πλέον απομακρυνθεί από τα συνδικάτα και την αυτοδιοίκηση.
Είναι πλέον φανερό ότι ο κόσμος δεν μας ακούει πια ως κόμμα.
Απομακρύνεται, Φοβάται, Αδρανοποιείται.
Δεν του αρκούν πλέον οι λεκτικές αυταπάτες των κυβερνώντων ούτε ο κομματικός συναισθηματικός εκβιασμός.
Έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη του.
Για να την ξανακερδίσουμε θα πρέπει να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, στις αξίες μας, στα ιδανικά μας.
Θα πρέπει να αφήσουμε πίσω όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά νεφελώματα, που το απαξίωσαν και το έκαναν συνώνυμο της μεταπολιτευτικής κρίσης.
Δεν πάλιωσαν οι ιδέες μας.
Αποδειχτήκαν λανθασμένοι όσοι επιχείρησαν να ρίξουν νερό στα πιστεύω μας.
Δεν απέτυχε το όραμα, αλλά η πράξη.
Και αυτό αλλάζει.
Δεν μας ξεπέρασε η κοινωνία.
Εμείς μείναμε πίσω.
Και εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τις ισορροπίες αρκεί να οπλιστούμε με δύναμη και πάθος για αυτή την ανατροπή.
Τα όπλα μας υπάρχουν, αρκεί να τα ξεσκονίσουμε και να θυμηθούμε:
Ποιοι είμαστε,
που είμαστε και
γιατί είμαστε στο ΠΑΣΟΚ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Είναι ανάγκη λοιπόν όχι μόνο να ανασυγκροτηθούμε αλλά να αναγεννηθούμε γιατί η ιστορία θα μας κρίνει αυστηρά.
Επιβάλλεται λοιπόν να πάμε σ' ένα Συνέδριο που θα ξεκαθαρίσει τα πάντα.
Οι έκτακτες συνθήκες δεν απαιτούν φιέστες τύπου συνδιασκέψεων για να εκτονωθούν προσχηματικά οι εκρηκτικές εντάσεις.
Τι σημαίνει συνδιάσκεψη συντρόφισσες και σύντροφοι;
Τι ρόλο θα έχει;
Τι θα συζητήσει;
Τελικά ποιοι θα συμμετέχουν;
Θα έχει αποφασιστικό χαρακτήρα ή θα κάνουμε μια ακόμη ανοιχτή γιορτή χωρίς περιεχόμενο;
Οφείλουμε να πάμε σε Συνέδριο να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε για :
Την ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική επαναθεμελίωση του ΠΑΣΟΚ στην ελληνική κοινωνία.

Εθνικό σχέδιο δράσης για την έξοδο από το μνημόνιο στη βάση της ανάπτυξης της χώρας με κοινωνική συνοχή και σεβασμό στο δημόσιο χώρο.
Θέσεις για το ΠΑΣΟΚ της νέας - μετά το μνημόνιο - εποχής που διαθέτει πειστική και ελπιδοφόρα αφήγηση για το μέλλον της πατρίδας μας.
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την ιδεολογική μας ταυτότητα και τις προτεινόμενες πολιτικές που απαιτούν οι συνθήκες κρίσης και αυτό μόνο ένα ανοικτό, καθαρό και ειλικρινές συνέδριο μπορεί να το πετύχει.
Έχουμε ανάγκη από νέα νομιμοποιημένα κομματικά όργανα και μόνο το συνέδριο μπορεί να μας τα δώσει.
Έχουμε ανάγκη από ανανέωση ιδεών και προσώπων σύμφωνα με την ιστορία μας και αυτό μόνο ένα συνέδριο μπορεί να το εξασφαλίσει.
Η αξιοπιστία μας έχει τρωθεί και μόνο ένα συνέδριο θα μας δώσει την δυνατότητα να ταυτίσουμε τα λόγια μας και τις προτάσεις μας με την πράξη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εδώ που φτάσαμε εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
Ούτε μαγική συνταγή για να βγούμε αύριο το πρωί από την κρίση.
Για μας η λύση είναι καθαρά πολιτική και σε αυτό θα επιμείνω.
Πρέπει επιτέλους να σταματήσει η επικοινωνιακή πολιτική των εκβιαστικών διλημμάτων και των απατηλών υποσχέσεων.
Πρέπει επιτέλους ο Πρωθυπουργός να βγει και να πει την αλήθεια χωρίς περιστροφές.
Ο Λαός το απαιτεί και το έχει ανάγκη.
Αυτό που ζητάει ο Ελληνικός Λαός είναι η ειλικρίνεια και οι καθαρές κουβέντες.
Ο Λαός απαιτεί να μάθει με απόλυτη σαφήνεια αν η πολιτική της Τρόικα είναι λάθος ή οι πολιτικές της Κυβέρνησης είναι εσφαλμένες.
Είναι κοινή πεποίθηση σε όλους ότι η μνημονιακή πολιτική βρίσκεται σε λάθος δρόμο.
Και αυτό που περιμένει ο Ελληνικός Λαός είναι να αναλάβει ο Πρωθυπουργός την ευθύνη του λάθους και να του δώσει τον άλλο δρόμο της προοπτικής και της ελπίδας.
Της ανάπτυξης.
Οι Έλληνες δεν φοβούνται να αναλάβουν το κόστος των θυσιών αλλά το ψέμα και την εξαπάτηση.
Ο Ελληνικός Λαός είναι ένας περήφανος Λαός. Την φτώχεια μπορεί να την αντέξει, την επιτήρηση φοβάμαι πως όχι.
Και εδώ νομίζω ότι θα πρέπει να σταθούμε λιγάκι στο κίνημα των αγανακτισμένων.
Γιατί έχω την εντύπωση ότι οι ερμηνείες που ακούω δεν αγγίζουν το θέμα σοβαρά.
Την περηφάνια του Ελληνικού λαού που αρνείται να υποκύψει σε εκβιαστικά διλλήματα και με τη σιωπηρή και ειρηνική διαμαρτυρία του δηλώνει ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα φτάνει στο τέλος του.
Όλοι οι πολιτικοί είναι κατώτεροι των περιστάσεων, κατ’ αυτούς.
Ζητά και απαιτεί.
Ειλικρίνεια και καθαρές κουβέντες.
Σας το έχω πει και άλλες φορές ότι ο Λαός δεν εκβιάζεται-δεν εξαπατάται-και οργίζεται.
Η οργή μπορεί να φέρει ολέθρια αποτελέσματα.


Λάθη μπορεί να έγιναν αλλά δεν πιστεύω ότι θα κάνουμε και το τελευταίο λάθος.
Και να δηλώσουμε με νόμο ότι είμαστε ανίκανοι να κυβερνήσουμε την χώρα μας.
Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση μηχανεύτηκε το εκρηκτικό μίγμα της εθνικής ταπείνωσης υποτιμώντας τη νοημοσύνη του Ελληνικού Λαού. Ας ελπίσουμε ότι η νέα κυβέρνηση δεν θα το κάνει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Θα μπορούσα για πολύ ώρα να συνεχίζω να αναλύω και να εξηγώ γιατί κινδυνεύουμε να μετατρέψουμε το ΠΑ.ΣΟ.Κ σε άδειο πουκάμισο και την Ελλάδα σε μια χώρα ρακένδυτων.
Στόχος μου δεν είναι να κινδυνολογήσω.
Ούτε να διατυπώσω εκ των προτέρων, ότι γινόμαστε «Χλεύη των ηττημένων» όπως θα έλεγε και ο γέρος της Δημοκρατίας, Γ. Παπανδρέου.
Καιρός πλέον να αποφασίσουμε ότι μπορούμε πάλι να σηκώσουμε τον ήλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ πάνω από την Ελλάδα.
Για εμάς τα πράγματα είναι απλά.
Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ αυτόν τον κόσμο είναι εκείνοι που σηκώνονται και ψάχνουν για τις συνθήκες που θέλουν και που άμα δεν τις βρουν τις δημιουργούν μόνοι τους.
Θέλουμε να υπενθυμίσουμε σε όλους τους Έλληνες, εντός και εκτός ΠΑ.ΣΟ.Κ ότι είμαστε εδώ. Έτοιμοι να δώσουμε την μάχη για την Ελλάδα, για την δημοκρατική παράταξη, για την ιστορία μας. Για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα και η προοπτική. Είμαστε εδώ γιατί πιστεύουμε στην δύναμη του κόσμου μας, των αξιών και των ιδεών μας.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ ιδρύθηκε σαν λαϊκό κίνημα για να υπηρετεί το Λαό και την πατρίδα και για να προστατεύσει τα συμφέροντα των μη προνομιούχων.
Λύσεις υπάρχουν λοιπόν για το καλό του Λαού και της χώρας.
Λύσεις επίσης υπάρχουν και για το καλό των πιστωτών μας και της ολιγαρχίας που δημιούργησε την κρίση στην χώρα.
Αυτές οι λύσεις εφαρμόζονται σήμερα μέσω του μνημονίου.
Τα διλήμματα είναι πολιτικά.

Ας αποφασίσουμε με ποιους είμαστε και σε τι πιστεύουμε.