Aνθρωπάκο μου, μην το βάζεις στα πόδια… Αυτοί ξέρουν ότι έχεις τη δύναμη να είσαι Άνθρωπος. Γι αυτό σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι ανθρωπάκος. Γι αυτό φοβήθηκες να γίνεις λεύτερος άνθρωπος…
Πήγες να μιλήσεις ανθρωπάκο. Κι εκείνοι έπεσαν πάνω σου και σου είπαν, είναι ντροπή να μιλάς. Είναι ντροπή να είσαι εκείνος που θα καθορίσει τη δική του ζωή. Είναι ντροπή, μας βλέπουν όλοι… Είναι ντροπή να είσαι λεύτερος.
Ανθρωπάκο μου…
Δεν σε δικαιολογώ που φοβήθηκες. Αντίθετα, εσένα τον φοβισμένο φοβάμαι, περισσότερο κι απ’ αυτούς που σε τρομοκρατούν.
Γιατί σε είχαν μέσα στο εργαστήριο 2,5 χρόνια κι εσύ παραπονιόσουν που δεν μιλούν οι άλλοι. Κι όταν οι γύρω σου μίλησαν, τρόμαξες. Και είπες, ξαναβάλτε με στο εργαστήριο, είμαι ένα καλό και πειθήνιο πειραματόζωο. Μα έκανες και τη δική μου ζωή μέρος του πειράματός σου.
Μέχρι τώρα σε είχαν στο πείραμα χωρίς την έγκρισή σου, αφού δεν σε είχαν ρωτήσει. Τώρα σε ρώτησαν και φοβισμένος είπες, «συνεχίστε»… Έδωσες την έγκρισή σου, πλέον. Πώς θα παραπονεθείς, λοιπόν, για ό,τι σου ετοιμάζουν; Και να έλεγα ότι δεν ήξερες, θα σε καταλάβαινα. Αλλά ήξερες, ανθρωπάκο μου, ήξερες καλά. Γιατί πληρώνεις. Γιατί τα παιδιά σου είναι άνεργα. Γιατί σου έκοψαν το μισθό ή τη σύνταξη. Γιατί ο γείτονας αυτοκτόνησε. Γιατί ένας άλλος γνωστός σου είναι άστεγος και περιμένει φαγητό απ’ τα συσσίτια. Γιατί απέλυσαν το συνάδελφό σου, και σύντομα θα έλθει η σειρά σου. Γιατί το μαγαζί που ψώνιζες έκλεισε, αφού δεν είχες λεφτά να ψωνίζεις. Γιατί το παιδί στην παρακάτω γωνία λιποθυμά στο σχολείο, πεινασμένο μέρες…
Και μόνο ότι όλοι αυτοί, από όλο τον κόσμο, σε «συμβούλευαν» να δώσεις την έγκρισή σου για όλα αυτά, θα έπρεπε να σε υποψιάσει. Αλλά εσύ πείστηκες από τον Πρετεντέρη και τον Ευαγγελάτο, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο (που βοηθούσε τον Σαμαρά), τη Μέρκελ και τις αγορές.
Ε, ανθρωπάκο, ξέρεις τι νομίζω; Φοβήθηκες τη δική σου δύναμη. Φοβήθηκες την ευθύνη να είσαι λεύτερος. Φοβήθηκες να γευτείς την ελπίδα.
Κάθισες μπροστά στην τηλεόραση για να βρεις άλλοθι για το φόβο σου. Γιατί ήθελες να φοβηθείς ακόμη περισσότερο και να τα ρίξεις κάπου.
Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί που σε τρομοκρατούν είναι οι μεγάλοι. Τον μεγάλο τον θαυμάζουμε κιόλας. Ακόμη κι αν είναι ο τρομοκράτης μας. Και σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι οφείλεις να φοβηθείς.
Σ’ έκαναν να αναρωτηθείς: «ποιος είμαι εγώ που θα πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου»; Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί έχουν τη δύναμη, αλλά και την αρμοδιότητα για τη ζωή σου.
Σ’ έκαναν να βλέπεις το παιδί ή το εγγόνι σου άνεργο κι απελπισμένο, αλλά να φοβάσαι όχι αυτούς που το ανάγκασαν στην ανεργία και την απελπισία, αλλά τον εαυτό σου, μην τυχόν και δώσεις στο παιδί ή το εγγόνι σου την ευκαιρία να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Και δεν ξέρει… Ενώ εκείνοι, ξέρουν…
Ανθρωπάκο, σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί που σε έφεραν εδώ, θα σ’ ελευθερώσουν κιόλας. Πώς μωρέ θα σ’ απελευθερώσει ο δεσμώτης σου, αναρωτήθηκες ποτέ;
Ανθρωπάκο μου, τους άφησες τόσα χρόνια να σου κάνουν τόσα πολλά. Χωρίς να βγάλεις μιλιά. Φοβισμένος ή βολεμένος. Αδιάφορος ή κερδισμένος, στις πλάτες πάντα των άλλων.
Εδώ και 2,5 χρόνια σού σακατεύουν τη ζωή, τα παιδιά, την πατρίδα. Και σου είπαν «αποφάσισε τώρα τι θέλεις να γίνει». Σου έδωσαν την «ελευθερία» να αποφασίσεις για το μέλλον σου, σου έδωσαν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να επιλέξεις. Αφού όμως πρώτα σου είπαν – οι καταστροφείς σου, σου θυμίζω- ότι πρέπει να φοβάσαι τον εαυτό σου κι όχι αυτούς! Σου έθεσαν το δίλημμα «ή εμείς θα συνεχίζουμε να καταστρέφουμε τη ζωή σου, ή εσύ, που είσαι αδύναμος, θα πάρεις την ευθύνη». Κι εσύ φοβήθηκες, αποδεικνύοντάς τους ότι είσαι φοβισμένος ανθρωπάκος και προτιμάς να είσαι υποταγμένος παρά να σηκώσεις το κεφάλι σου. Άρα απέδειξες ότι καλώς έκαναν τον δικό σου τρόμο δική τους πολιτική πρόταση… Δεν έμαθες ότι ο Έλληνας σκύβει το κεφάλι μόνο μπροστά στους νεκρούς του, αλλά όχι από φόβο, παρά μονάχα από σεβασμό;
Ε, ανθρωπάκο. Νομίζω πως όσοι σε τρομοκράτησαν γνώριζαν πως φοβάσαι τη δύναμη και την ευθύνη σου. Γι αυτό, μάλλον με ανακούφιση, τις εκχώρησες, επιλέγοντας το σκυμμένο κεφάλι …
Σ’ έκαναν να φοβηθείς τα όνειρα των παιδιών σου, αλλά να εμπιστευτείς τους ίδιους που σκότωσαν την ελπίδα τους.
Ε, ανθρωπάκο. Πόσο ακόμη θα δολοφονείς τον εαυτό σου; Πόσο ακόμη θα τρομάζεις μήπως γίνεις λεύτερος;
Ανθρωπάκο μου, μην το βάζεις στα πόδια…
Αυτοί ξέρουν ότι έχεις τη δύναμη να είσαι Άνθρωπος. Γι αυτό σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι ανθρωπάκος…
Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι ανθρωπάκος. Γι αυτό φοβήθηκες να γίνεις λεύτερος άνθρωπος…
Γι αυτό και στο δευτεριάτικο φύλλο της η γερμανική εφημερίδα «Berliner Zeitung» σε χλεύασε, γράφοντας «οι Έλληνες μέχρι χθες ήταν έτοιμοι να κάνουν επανάσταση και από σήμερα αρχίζουν πάλι να ζητιανεύουν»…
Γι αυτό ο Σαμαράς, που υποσχόταν τα «18 σημεία ανακούφισης από το μνημόνιο» και στήριξε την προεκλογική του ρητορική στον τρόμο και στο πώς κάποιος που δεν έχει κυβερνήσει καταστρέφει (!) τη χώρα, μόλις πήρε το 30% απευθύνθηκε στη Μέρκελ, κι όχι σε σένα, ανθρωπάκο, λέγοντας ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του μνημονίου…
Κατάλαβες πόσο λίγο σε υπολογίζουν, φοβισμένε ανθρωπάκο;
Τώρα όμως που τους έδωσες την έγκριση να συνεχίσουν να στέλνουν χαράτσια και να σκοτώνουν τη ζωή μας, δεσμεύοντας και τα παιδιά σου κι εμένα που δεν το εγκρίναμε, να σου στείλω να πληρώσεις τα δικά μου χαράτσια; Γιατί δεν έχω άλλη δυνατότητα να πληρώνω. Γιατί εγώ ούτε τους φοβήθηκα, ούτε ήθελα να συνεχίσουν να σκοτώνουν και τα δικά σου παιδιά. Και πιστεύω ως μια μεγάλη αλήθεια και λύση στο σήμερα, αυτό που είπε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές ο Όλι Ρεν: «στην Ελλάδα δεν είδα ποτέ κανένα πλούσιο να κλαίει. Κλαίνε μόνο τους φτωχούς, που πληρώνουν…»
* Δάνειος χαρακτηρισμός από το έργο του Βίλχεμ Ράιχ, «Άκου ανθρωπάκο»
Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
RAMNOUSIA