Μπέρτολτ Μπρεχτ: "Αν οι Καρχαρίες ήταν Άνθρωποι"

"Αν οί καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ. Κ. ή κορούλα της οικονόμας του, θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια";

"Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος".

Το Θέατρο του Βυθού

Αν οί καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα έχτιζαν για τα μικρά ψαράκια στή θάλασσα τεράστια κλουβιά και θα έβαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτα καθώς και ζωντανά, θα φρόντιζαν τα κλουβιά να έχουν πάντα καθαρό νερό και γενικά θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιεινής. “Όταν λόγου χάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά τον, οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει και το χάσουν πριν την ώρα του, Έπειτα για να μη μελαγχολούν τα ψαράκια θα οργάνωναν κατα διαστήματα στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν πώς να κολυμπάνε στο στόμα τού καρχαρία, θα έπρεπε λόγου χάρη να μάθουν γεωγραφία για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες όταν αυτοί κάπου θα τεμπελιάζουν.
Βέβαια το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών. Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι όλα τα ψαράκια θα έπρεπε να πιστεύουν τυφλά στους καρχαρίες προπαντός όταν αυτοί τους λένε ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα έδιναν στα ψαράκια να καταλάβουν πώς αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο ήταν εκείνα μάθουν να υπάκουνε.
Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες τ’ άλλα ψαράκια θα έπρεπε να τ’ αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες. “Αν οί καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα έκαναν βέβαια μεταξύ τους και διάφορους πολέμους γιά να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια.
Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια, θα μάθαιναν στα ψαράκια ότι ανάμεσα σ’ αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια, θα τους έλεγαν, είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σαι ολότελα διαφορετικές γλώσσες γιαυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα τ’ άλλο. Σε κάθε ψαράκι πού θα σκότωνε μερικά εχθρικά ψαράκια πού σωπαίνουν & άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν κι άπονα παράσημο από φύκι και θα τού έδιναν τον τίτλο του ήρωα. Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα είχαν και τη δική τους τέχνη, θα είχαν ωραίους πίδακες πού θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματα τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν πώς ηρωικά ψαράκια μέ την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα τών καρχαριών. Δε θα έλειπε βέβαια και ή θρησκεία αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Αυτή θα δίδασκε οτι τα ψαράκια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών θ’ άρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή. Έξαλλου άν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι δλα τα ψαράκια δέ θα ήταν πια Ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θα αποκτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τ’ άλλα ψαράκια. “Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες γιατί έτσι εκείνοι δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές. Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά πού θα είχαν τις ψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά.


Πηγή:netwar