Ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς Οδυσσέας Βουδούρης καθιστά σαφές πως δεν πρόκειται να ψηφίσει τα νέα μέτρα λιτότητας, στη συνέντευξη που παραχώρησε στην "Αυγή" της Κυριακής.Κάνει λόγο για δύο βασικές απόψεις που ενυπάρχουν στο κόμμα, οι οποίες συγκροτούνται πάνω στο επίδικο της αναγκαιότητας ψήφισης των μέτρων ή όχι. Ο βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. μιλά για το αδιέξοδο της μνημονιακής πολιτικής, η οποία όμως μπορεί να ανατραπεί από μια συμμαχία προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων.
Συνέντευξη στον Χρήστο Σίμο
* Έχετε εκφράσει δημόσια τη διαφωνία σας σε σχέση με τα νέα μέτρα, τονίζοντας πως παραβιάζουν τόσο τις αρχές της ΔΗΜ.ΑΡ. όσο και την προγραμματική Συμφωνία της κυβέρνησης. Σε ποια σημεία επικεντρώνεται η παραβίαση;
Δυστυχώς, γίνεται πλέον φανερό ότι η παραβίαση της προγραμματικής συμφωνίας δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα σημεία, όπως οι περικοπές μισθών και συνάξεων και το ξεπούλημα της ΑΤΕ, αλλά στο συνολικό πνεύμα και στην ουσία της πολιτικής που θέλαμε να προωθήσουμε βάσει της προγραμματικής συμφωνίας. Οι πολίτες, στις εκλογές, δήλωσαν ξεκάθαρα ότι θέλουν μια άλλη πολιτική. Θέλουν να τελειώνουμε με το υπάρχον σαθρό πελατειακό σύστημα, θέλουν ριζικές θεσμικές πολιτικές αλλαγές, θέλουν σχέδιο ανάπτυξης. Με απλά λόγια, θέλουν μια ριζική αλλαγή σε σχέση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Διαπιστώνουμε όμως ότι αυτή η κυβέρνηση δρα ως απόλυτη συνέχεια της προηγούμενης. Παράδειγμα, η στελέχωση του κρατικού και του δημόσιου μηχανισμού. Γίνεται με τις γνωστές πελατειακές και κομματικές συνταγές. Τρεις μήνες τώρα δεν έχει υπάρξει ούτε μια σοβαρή νομοθετική πρωτοβουλία για τα θέματα που ανέφερα. Η κυβέρνηση ασχολείται αποκλειστικά με τις περικοπές. Και ο κ. Σαμαράς "πέταξε" όλες τις υποσχέσεις, που δεν έχει ήδη παραβιάσει, στο βάθος της τετραετίας. Ακόμα και αυτές που θα μπορούσε να υλοποιήσει άμεσα. Βάθος τετραετίας, δηλαδή π.χ. και μετά το τρίτο έτος… Αν αυτή η κυβέρνηση διαρκέσει μέχρι τότε.
* Τι σκοπεύετε να κάνετε στη Βουλή, ακόμα και στην περίπτωση που τα μέτρα δεν έρθουν σ' ένα άρθρο, αλλά ανά θέμα;
Για μένα υπάρχει μια αρχή απαραβίαστη: ο βουλευτής είναι εντολοδόχος των πολιτών που τον έχουν εκλέξει. Θεωρώ ότι δεν έχω πολιτικά το δικαίωμα να παραβιάσω αυτή την εντολή. Η εντολή περιέχεται στην προγραμματική συμφωνία. Βέβαια δεν είμαι δογματικός. Βέβαια, να διορθωθούν ακραίες ή οριακές καταστάσεις. Να κοπούν εφάπαξ που αποτελούν αδικαιολόγητα δώρα, εις βάρος των άλλων φορολογούμενων, να περιοριστούν επιδόματα βάσει εισοδηματικών κριτηρίων… Αλλά δεν μπορώ να συναινέσω στη "νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου" των μισθών και συντάξεων που προμηνύεται.
* Για ποιους λόγους προχωράτε στη συγκρότηση εσωκομματικής τάσης; Με ποιον τρόπο εκτιμάτε ότι θα αντιμετωπιστεί η συγκεκριμένη κίνηση από την ηγεσία του κόμματός σας, λαμβάνοντας υπόψη και τις ήδη καταγεγραμμένες αντιδράσεις;
Δεν υπάρχει, απ' όσο ξέρω, "εσωκομματική τάση". Υπάρχουν μέσα στη ΔΗΜ.ΑΡ. δύο βασικές απόψεις, με πλήθος αποχρώσεων. Η μία άποψη ισχυρίζεται ότι τα μέτρα είναι επώδυνα, αλλά αναγκαία. Η άλλη λέει ότι αυτά τα μέτρα είναι η επανάληψη, για νιοστή φορά, της ίδιας δοκιμασμένης συνταγής που οδηγεί στην οικονομική κατάρρευση και την κοινωνική διάλυση. Σεβόμενος κάθε επιλογή, εκφράζω, με πολλούς άλλους συντρόφους, τη δεύτερη άποψη. Μερικοί, λίγοι ευτυχώς, θέλουν την όξυνση. Συγκαλυμμένα ζητούν διαγραφές. Το παράδοξο είναι ότι πρόκειται για τους ίδιους που εξάρουν τη "διεύρυνση" της ΔΗΜ.ΑΡ. Εγώ έχω εμπιστοσύνη στο δημοκρατικό πνεύμα που κυριαρχεί στο κόμμα μου. Πιστεύω βαθιά πως το εγχείρημα της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι η αναγκαία απάντηση στην κρίση.
Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι και πρέπει να παραμείνει η Αριστερά της ευθύνης. Η Αριστερά που ασπάζεται και εγγυάται την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, που απεγκλωβίζεται από τις ιδεοληψίες του κρατισμού. Αλλά βέβαια η Αριστερά της ευθύνης δεν είναι η Αριστερά που εγγυάται ότι θα κυβερνήσει καλά η Δεξιά!
* Πώς βλέπετε να προχωράει η ασκούμενη πολιτική των Μνημονίων; Θεωρείτε πιθανή την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων και τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης που θα αλλάξει την τροχιά της χώρας;
Τα μέτρα που ετοιμάζονται σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από ένας κρίκος σε μια αλυσίδα που έχει προηγούμενους κρίκους, το δεύτερο Μνημόνιο, και θα έχει και επόμενους. Αυτή η αλυσίδα οδηγεί στην ολοκλήρωση του νεοφιλελεύθερου σχεδίου που εφαρμόζει η τρόικα στην Ελλάδα: ολοκληρωτική απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, πλήρη κατάργηση του κοινωνικού κράτους, αποδυνάμωση και περιορισμό της δημόσιας Αρχής. Ο επόμενος κρίκος έχει ήδη ανακοινωθεί: εξαήμερο, ολοκλήρωση της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, περαιτέρω μείωση του κατώτερου μισθού, ξεπούλημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και του Ταμείου Παρακαταθηκών κλπ. Και αυτή η πολιτική θα εφαρμοστεί από μια κυβέρνηση που θα συνεχίζει να στηρίζεται στο γνωστό πελατειακό και γραφειοκρατικό σύστημα. Αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική, η Ελλάδα δεν θα είναι πλέον "βιώσιμη", για να χρησιμοποιήσω έναν όρο που ορισμένοι εφαρμόζουν αποκλειστικά στο χρέος.
Η εναλλακτική λύση, με την καταψήφιση των νέων μέτρων, υπάρχει. Και τονίζω: μέσα στο πλαίσιο των συμβατικών μας υποχρεώσεων, χωρίς μονομερή καταγγελία. Δεν γράφει το Μνημόνιο ότι τα 11,6 δισ. πρέπει να προκύψουν από περικοπές μισθών και συντάξεων. Οι περικοπές που προβλέπει το Μνημόνιο έγιναν ήδη και με το παραπάνω. Τα 11,6 δισ. μπορούν και πρέπει να αντληθούν από τα 70 δισ. της παραοικονομίας, τα 20 δισ. της γραφειοκρατίας, τα 30 δισ. της φοροδιαφυγής, τις σπατάλες κ.λπ. Αυτό είναι προφανώς εφικτό, αλλά με μια κυβέρνηση που διαθέτει την κατάλληλη πολιτική βούληση και μεταρρυθμιστική πυγμή. Δεν μπορεί η Ελλάδα να γίνει όμηρος της αδυναμίας και της αναξιοπιστίας της κυβέρνησης Σαμαρά.
Επιπλέον, αναδύεται στην Ελλάδα η σκιά του φασισμού. Του πραγματικού φασισμού. Μόνο μια ευρεία συμμαχία των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων μπορεί να ανατρέψει αυτή την πορεία. Αν πάρουμε μια ιστορική αναφορά, κάτι αντίστοιχο επετεύχθη στη Γαλλία το 1936. Η συμμαχία του Κ.Κ., των Σοσιαλιστών και των Κεντρώων απέτρεψε τον φασισμό και έφερε κοινωνική πρόοδο. Δυστυχώς, οι πολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα καθιστούν μια τέτοια προοπτική εξαιρετικά δύσκολη. Δεν βλέπω όμως άλλη λύση από να το παλέψουμε. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αυτό που θα μας χρειαζόταν είναι ένας Έλληνας Λούλα ντα Σίλβα!
Αυγή