Γιώτα Ιωαννίδου
Δε ζούμε σε συνηθισμένες εποχές. Τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου δεν έρχονται με καλοκαιρινή νοσταλγία αλλά με νέα μέτρα «θανάτου» για την κοινωνική, εργαζόμενη και άνεργη πλειοψηφία. Μετά την ιδεολογική κατεργασία των εκλογικών αναμετρήσεων, του ''ευρώ ή χάος;'', το χάος του ευρώ κυκλοφορεί ήδη με σβάτσικες και τάγματα εφόδου, με ή χωρίς κουκούλα, στις τηλεοπτικές οθόνες και στους δρόμους…
Αν θέλουμε να σταθούμε απέναντι σε όλα αυτά, όχι με όρους φόβου και μικροαστικού αποτροπιασμού, αλλά με όρους οικοδόμησης ενός γενναίου κινήματος, αντίπαλου και τελικά νικηφόρου, οφείλουμε να λογαριαστούμε με τη συνείδησή μας και την κοινωνική ανάγκη.
Ελευθερία! Θέλουμε να ζήσουμε μια ελεύθερη ζωή. Όχι να επιβιώσουμε απλά, πατώντας στα πτώματα όσων δεν αντέξουν, σε μια κοινωνία που θα τρώει τα παιδιά της. Να απολαμβάνουμε τον πλούτο που παράγουμε κι όχι να συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Να ζούμε και να διδάσκουμε στις τάξεις αξιοπρέπεια κι όχι υπομονή. Να λογιζόμαστε σαν άνθρωποι κι όχι σαν αριθμοί. Να αποφασίζουμε και να επιβάλλουμε τη θέληση των κοινωνικών αναγκών κι όχι να ψηφίζουμε δυνάστη και διαπραγματευτή των όρων εκμετάλλευσης και εξόντωσής μας. Ελευθερία για μια ζωή αξιοβίωτη, με περήφανες πατημασιές στην ιστορία της δημιουργίας κι όχι ζωή – ανάσα στα λαγούμια της οικονομικής και πολιτισμικής εξαθλίωσης του ανθρώπου.
Για να αποφασίσουμε όμως ελεύθερα για τούτη την ελεύθερη ζωή που μας αξίζει, κι όχι κάτω από το καθεστώς του φόβου, της συνήθειας, της ενοχοποίησης και της αυταπάτης, οφείλουμε να γνωρίζουμε. Οφείλουμε να τρυπήσουμε τα πέπλα που έντεχνα ρίχνονται πάνω στις αιτίες, στις συνέπειες, στις επιλογές, για όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε, από το αστικό μπλοκ εξουσίας. Να δούμε πέρα και πίσω από ότι κάθε φορά μας κουνάνε μπρος στη μύτη μας σαν αναπόφευκτο μονόδρομο. Να σκεφτούμε τις έλεγαν, τι λένε, τι ισχύει, τι εμπειρία μας άφησαν όσοι πριν από μας ύψωσαν ανάστημα και θύμωσαν την ιστορία.
Χρειαζόμαστε γνώση! Ποιοι είναι «αυτοί» και τι επιδιώκουν; Κάνοντας μια σύνοψη της λαίλαπας των πακέτων που περνάνε κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και τρόικα, δεν αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι τα τελευταία. Λένε ψέματα όταν μιλούν για οριζόντια μέτρα. Τα μέτρα δεν αφορούν όλους! Φορολογείται άγρια ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος, μειώνονται οι φόροι για το μεγάλο κεφάλαιο. Γκρεμίζεται ή όποια έννοια του δημόσιου ή κοινωνικού σε παιδεία , υγεία, ενέργεια, νερό, γη, πρώτες ύλες, διατροφή …. Προς όφελος του ιδιωτικού και του κέρδους του. Ενισχύεται η καταστολή, ενώ τα νοσοκομεία κλείνουν. Προσλαμβάνονται 500 αστυνομικοί και μόνο 5 δάσκαλοι! Κι όλα αυτά για μια δόση 31,5 δις που τα 25 είναι ήδη ταγμένα για να σώζουν για όγδοη φορά τις τράπεζες και τα κέρδη τους.
Αυτοί έχουν κάνει την επιλογή, όχι να σώσουν τη χώρα και το λαό της, όπως διατυμπανίζουν χωρίς αιδώ αλλά τα κέρδη τους και την υπόσταση του καπιταλιστικού δρόμου. Να βγουν από την καπιταλιστική κρίση με όποιο κόστος για τις ζωές των ανθρώπων. Με όποιες «παράπλευρες» απώλειες. Ποιοι είναι αυτοί λοιπόν, που συγκροτούν την εξουσία;
Το κεφάλαιο δεν πρόκειται να παραιτηθεί από αυτή την επιλογή της αέναης συσσώρευσης του. Όταν η παραγωγή προϊόντων δεν του παρήγαγε κέρδος, άρχισε να απλώνεται έξω από τα σύνορα που γεννήθηκε. Ήταν η εποχή της παγκοσμιοποίησης, των αγορών. Όταν το ποσοστό κέρδους συνέχισε να πέφτει, άρχισε να δανείζεται από το μέλλον. Πίστωση, καταναλωτισμός, χρέη. Εξάντλησε την ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στην παραγωγή. Κι όταν τα χρέη φούσκωσαν, οι άνθρωποι φτώχυναν και τα κέρδη έπεφταν, το κεφάλαιο ξαναγύρισε στην με κάθε τρόπο μείωση του εργατικού κόστους, άμεσου κι έμμεσου, απόλυτα και σχετικά. Και τώρα παίζεται η επόμενη πράξη του δράματος, η μεγαλύτερη καταβύθιση στην κοινωνική βαρβαρότητα. Η ολιγαρχία του πλούτου επιδιώκει να συνθλίψει τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις για να ξεκινήσει, πάλι την οικοδόμηση νέων κερδών. Κινεζοποίηση της Ευρώπης, Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες, ζέσταμα της πολεμικής μηχανής, δουλειά ήλιο με ήλιο, λειψή ζωή και σύνταξη ούτε για επίδομα κηδείας. Κι όλα αυτά με ανταγωνισμούς και πόλεμο θέσεων. Ποιος θα είναι στην πρώτη ταχύτητα, ποιος στην επόμενη. Ποιος καπιταλιστής θα επιβιώσει, ποιος θα καταστραφεί. Ποια καπιταλιστικη χώρα ή οικονομία θα καταπιεί την άλλη.
Η περιφερειακή καπιταλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ, παροξύνει αυτήν την κρίση και τον ανταγωνισμό. Οχυρώνει τα συμφέροντα τους. Θεσμοθετεί με γοργούς ρυθμούς την επικράτηση των ισχυρότερων. Με το ευρώ, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, τους ισοσκελισμένους προυπολογισμούς. Συγκροτεί τις πιο αντιδραστικές πολιτικές για την εργασία. Με ευελιξία και ατομικές συμβάσεις, με δουλειά μέχρι θανάτου κι ως το θάνατο, με εκπαίδευση υποταγμένη στην αγορά, με ιδιωτικοποιήσεις γης, νερού αέρα, διατροφής. Επεμβαίνει και επιβάλλει όρους, μνημόνια, υποταγή. Το ελληνικό κεφάλαιο παλεύει με νύχια και με δόντια, να μείνει σε αυτό το σφαγείο των λαών για τη δική του ανατροφοδότηση.
Το πολιτικό σύστημα, με όλες του τις κυβερνητικές του εκδοχές (κράτος, τεχνοκράτες, ΝΔ – Πασοκ – Δημαρ), υπηρετεί τις παραπάνω προτεραιότητες και δεσμεύεται από αυτές τις αναγκαιότητες τους. Αναλαμβάνει μαζί με τη δικαστική εξουσία, τα σώματα ασφαλείας και τα ΜΜΕ, να «πείσει» ότι αυτές υπηρετούν το εθνικό συμφέρον, να καταστείλει όσους δεν πείθονται, αλλά και να απαξιώσει την πολιτική, αν είναι να πειστούν όσοι οργίζονται ότι δεν αξίζει κανείς να ασχολείται και καλύτερα να στραφεί σε ατομικές λύσεις.
Συμπλήρωμα σε όλα αυτά, τα τάγματα ασφαλείας της Χρυσής Αυγής αλλά και ο καθημερινός εκφασισμός, που εισβάλλει στο προσκήνιο. Νταβατζής στη φτώχεια όσων σπρώχνονται να μαζέψουν τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, για να μην διεκδικήσει κανείς από το πλουσιοπάροχο γεύμα που έχει στρωθεί πάνω σε αυτό.
Επιλογή! Κι εμείς, οι εργαζόμενοι, οι απλήρωτοι, οι άνεργοι, οι υπό μετανάστευση νέοι, οι φτωχοί και οι συνταξιούχοι των 300 ευρώ; Με την συνείδηση αυτής της κατάστασης, οφείλουμε να πάψουμε να οργιζόμαστε απλά, να καταθλιβόμαστε και να αναζητούμε εύκολα καταφύγια σε εποχές δύσκολου καιρού. Αλλά να επιλέξουμε, να πράξουμε, να επιβάλλουμε. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο οι σκέψεις και οι ιδέες, αλλά πάνω από όλα οι επιλογές τους. Αυτές παράγουν πράξη και αφήνουν αποτύπωμα.
Επιλογή λοιπόν λαϊκού ξεσηκωμού κι εξέγερσης, μέχρι να ανατρέψουμε την εξουσία τους. Διαγραφή του χρέους. Έξω από ευρώ, ευρωζώνη κι ΕΕ, ΝΑΤΟ και ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Μέτρα για να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Υγεία και παιδεία για όλους. Να αρπάζουξουμε το κλεμμένο ψωμί από το τραπέζι των κερδών τους. Να σώσουμε τα μυαλά και τη ζωή μας από την την εκμετάλλευσή τους. Γη, νερό, αέρας, ενέργεια, όλος ο πλούτος, να μπούν σε λαική υπηρεσία και για να ζήσει ο λαός. Δημοκρατία για να επιβάλλονται οι λαϊκές ανάγκες και δικαιώματα, σε βάρος όσων τις ποδοπατούν.
Σίγουρα δεν είναι απλό. Το κάνει ακόμη πιο σύνθετο η γνώση της δικής μας, συλλογικής κατάστασης. Πρέπει να αποτινάξουμε τα βαρίδια που μας κρατούν καθηλωμένους. Της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ αλλά και πολλών ομοσπονδιών και συνδικάτων, που περιορίστηκαν στις εκάστοτε κυρίαρχες ιδέες και επιλογές, καλλιέργησαν το ρουσφέτι, την «εξυπηρέτηση» και την ανάθεση, αδρανοποιώντας τους εργαζόμενους για να δηλώσουν μετά με στωικότητα, εμείς τα λέμε, «ο κόσμος δεν θέλει να κινηθεί». Του να βλέπουμε στον άλλον σαν εχθρό μας κι όχι σαν συναγωνιστή μας. Της μαζικής και ισόποσης ενοχής. Των κυβερνητικών αυταπατών, των εύκολων χωρίς κόστος δρόμων. Του φόβου, της συνήθειας, του εαυτού μας που γκρινιάζει και δεν ορθώνεται. Του οράματος για μια κοινωνία άλλη, που λείπει. Της έλλειψης συντονισμού, συνάντησης κι αλληλεγγύης στη γειτονιά, το σχολείο, την πόλη, τη χώρα, τους ευρωπαϊκούς λαούς, τον κόσμο.
Μα είναι οι καιροί αλλιώτικοι. Τρέχει ο ιστορικός χρόνος με άλματα. Και γίνεται και φίλος και εχθρός μας. Φίλος αν γρηγορέψουμε και συγκροτήσουμε την οργή σε μίσος για τους κυρίαρχους και ανορθώσουμε ή φτιάξουμε αποτελεσματικά σωματεία, συντονισμούς και συλλογικές δομές, για να επιβάλλουμε το εργατικό δίκιο. Μορφές αλληλεγγύης για να αντέξουμε και να νικήσουμε κι όχι φιλανθρωπία των χορτάτων (που αφού έκλεψαν το ψωμί, τώρα έρχονται να κλέψουν και την αξιοπρέπεια) Εχθρός, αν τα τάγματα εφόδου, μέσω πογκρόμ ή άλλων μεθόδων εκφασισμού, συγκροτήσουν την αδυναμία και το φόβο, την πείνα και την ανέχεια, σε μίσος για το διπλανό και υποταγή στους κυρίαρχους.
Σε αυτά τα αναγκαία βήματα, η Αριστερά οφείλει να ενώσει, να εμπνεύσει και να οργανώσει την εργατική τάξη, τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, τη νεολαία, τους ανέργους. Όχι με τη λογική των επικλήσεων, αλλά να δουλέψει στην πρώτη γραμμή, για να θρυμματιστούν τα βαρίδια – βάσανα των ανθρώπων κι όχι να τα χρησιμοποιεί για να δικαιολογήσει τις επιλογές της. Η Αριστερά συγκροτείται όταν απαντά σε κοινωνικές ανάγκες, όταν βοηθά στην αποτελεσματική αναμέτρηση με την αστική πολιτική, τις πράξεις και τις ιδέες της, επιβάλλοντας το λαϊκό δίκιο, όταν προσγειώνει το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, παλεύοντας κάθε φορά για την αλλαγή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.
Είναι τραγικό για την αριστερά, μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, να περιορίζεται στη συζήτηση για ....νέες εκλογές. Είτε κυβερνητικές, είτε αυτές των υπηρεσιακών συμβουλίων στην εκπαίδευση (ΚΥΣΔΕ, ΠΥΣΔΕ κλπ). Να τρέχει από κάλπη σε κάλπη, σα να μην τρέχει τίποτα. Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοια επίθεση, τέτοιου μεγέθους σε εξέλιξη, μια ακόμη 24ωρη της ΟΛΜΕ και ένα πολιτικό πλαίσιο «κόψε ράψε» με τη ΔΑΚΕ, ή μια 24ωρη της ΓΣΕΕ, δεν αποτελούν καμία απάντηση. Είναι τραγικό αστείο να θεωρεί κανείς ότι η Αριστερά αρκεί να ενώνεται πάνω στην υποχώρηση του κόσμου, στην ήττα του και στην καταστροφή της ζωής του, αναμένοντας ''να βγούν συμπεράσματα'' και να ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ.
Τέτοιες αντιλήψεις «κονταίνουν» τον αριστερό κόσμο. Απομακρύνουν την Αριστερά από το ανατρεπτικό της ρόλο. Αφήνουν πεδίο δράσης στα όποια τάγματα εφόδου. Και είναι τόσοι αγωνιστές μέσα κι έξω από τις γραμμές της που θα έδιναν και τη ζωή τους για αυτή την υπόθεση. Σαν τη γιαγιά Σταθούλα, που ψάχνει ελπίδα στα 83 της χρόνια για τον κόσμο και δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, γιατί απλώνει ο νους της στα προβλήματα του κόσμου…
* Η Γιώτα Ιωαννίδου είναι αντιπρόεδρος Α” ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής
Σύντομη Περιγραφή:
Γιώτα Ιωαννίδου
Θέλουμε να ζήσουμε μια ελεύθερη ζωή. Όχι να επιβιώσουμε πατώντας στα πτώματα όσων δεν αντέξουν, σε μια κοινωνία που θα τρώει τα παιδιά της. Να δούμε πέρα και πίσω από ότι κάθε φορά μας κουνάνε μπρος στη μύτη μας σαν αναπόφευκτο μονόδρομο. Να σκεφτούμε τις έλεγαν, τι λένε, τι ισχύει, τι εμπειρία μας άφησαν όσοι πριν από μας ύψωσαν ανάστημα και θύμωσαν την ιστορία. Να επιλέξουμε, να πράξουμε, να επιβάλλουμε. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο οι σκέψεις και οι ιδέες, αλλά πάνω από όλα οι επιλογές τους. Επιλογή λοιπόν λαϊκού ξεσηκωμού κι εξέγερσης, μέχρι να ανατρέψουμε την εξουσία τους.