Την Παρασκευή το βράδυ, στη Λάρισα, έμαθα κάτι πολύ σημαντικό και ομολογώ και εξόχως … πολιτικό!
Ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ , Ν. Ανδρουλάκης, ούτε λίγο ούτε πολύ μας ενημέρωσε ότι ο Α. Παπανδρέου έκανε κοινωνική πολιτική επειδή στη χώρα είχαμε δραχμή! Και συνέχισε, λέγοντας πως αν τότε είχαμε ευρώ, δεν θα μπορούσε να γίνει κοινωνική πολιτική!
Πέρα από το καινοφανές της άποψης, που μπορεί να αντιστοιχηθεί με κάτι σαν το : «αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν θα ήτανε πατίνι» ή το«αν δεν βρέξει, δεν χιονίσει , τότε μπορεί να κάνει καλό καιρό», πέρα από την παντελώς λανθασμένη πολιτική προσέγγιση η οποία δύσκολα αντέχει σε σοβαρή κριτική, αναρωτιέμαι:
Για πιο λόγο άραγε ο Ν. Ανδρουλάκης επανέλαβε αυτό το επιχείρημα;
Το άκουσα άλλη μια φορά σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο Mega.
Τι προσπαθεί να δικαιολογήσει;
Και γιατί αυτός ο φτηνός συνδικαλισμός που δεν μπορεί να σταθεί πολιτικά ΠΟΥΘΕΝΑ;
Θα μου πει κάποιος ότι η προσαρμογή από το συνδικαλισμό του αμφιθέατρου στην ουσιαστική πολιτικό λόγο είναι δύσκολη. Μερικές φορές και ακατόρθωτη. Σωστό και κατανοητό.
Αυτό όμως δεν πρέπει να απασχολεί κανέναν άλλο παρά τον ίδιο!
Επί της ουσίας:
Υπάρχει πρώτα απ’ όλα το θέμα της πολιτικής επιλογής και κατεύθυνσης.
Ήταν απόφαση και επιλογή του Ανδρέα να προχωρήσει σε αυτή την πολιτική, γνωρίζοντας ότι το μικρό και «νοικοκυρεμένο κράτος» των δεκαετιών του ’50 και του ’60 ήταν ένα κράτος που ήταν μόνο χωροφύλακας, χωρίς δαπάνες στην παιδεία, στην υγεία και γενικά χωρίς ενδιαφέρον για την κοινωνία.
Η Ελλάδα άλλαξε μέσα σε τέσσερα χρόνια, η φτώχεια εξαλείφθηκε και ολόκληρες περιθωριοποιημένες ομάδες του πληθυσμού ενσωματώθηκαν σε μια κοινωνία αποκτώντας ελπίδα και όραμα.
Η οικονομία χρησιμοποιήθηκε για να εξισορροπηθεί η κοινωνία.
Σε πλήρη αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σήμερα. Αυτό το σήμερα και την πολιτική συμπαράταξη με πολιτικές που διαλύουν την κοινωνία και κάνουν την οικονομία κυρίαρχη της πολιτικής, προσπάθησε να δικαιολογήσει με αυτόν τον τρόπο ο νέος γραμματέας του ΠΑΣΟΚ.
Θυμίζω –για την ιστορία – ότι και τότε υπήρχαν φωνές που έλεγαν ότι πρώτα έπρεπε να γίνει η ανάπτυξη και μετά να μοιρασθεί το προϊόν της, αλλά τελικά ο Ανδρέας τα κατάφερε ενώνοντας τον λαό και στο τέλος της πολιτικής του πέτυχε και τα δύο και την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη στο μέτρο του δυνατού.
Δεν είναι θέμα νομίσματος αλλά θέμα πολιτικών προτεραιοτήτων.
Και βεβαίως θέμα πολιτικών δυνατοτήτων.
Σημείωση 1
Η επανάληψη αυτού του επιχειρήματος κινδυνεύει να τον οδηγήσει στους οπαδούς της «δραχμής». Πιστεύω ότι δεν του ταιριάζει.
Σημείωση 2
Αυτό το επιχείρημα δημιούργησε αρκετή ένταση, φωνές και διαμαρτυρίες στη διαδικασία. Την επόμενη φορά ας το σκεφτεί καλύτερα.
Σημείωση 3
Θυμίζω ότι : Σύμφωνα με τα εθνικολογιστικά στοιχεία, οι συνολικές αμοιβές των 3,5 περίπου εκατομμυρίων που απασχολούνταν στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα το 1981 ήταν 831,4 δισ. δρχ., το 1982 ανέβηκαν απότομα σε 1.069,3 δισ. και με διαδοχικές αυξήσεις έφθασαν τις 2.204,3 δισ. το 1986, προτού αρχίσει η λιτότητα του σταθεροποιητικού προγράμματος. Το κατώτατο ημερομίσθιο από 589 δρχ. έφθασε στις 1.660 δρχ.
Σήμερα δυστυχώς η αντιμεταρρύθμιση των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων του ΠΑΣΟΚ με την σύμπλευση και του σημερινού ΠΑΣΟΚ, οδηγεί σε κατώτατο ημερομίσθιο μονίμως υπό διαπραγμάτευση και μονίμως πιο κοντά στην Βαλκανική του προσαρμογή.
Σημείωση 4
Μια αναφορά του Αδ. Πεπελάση για την οικονομική πολιτική του Ανδρέα:
«Δεν θεωρώ χαμένη την οκταετία. Το αντίθετο! Δεν πρέπει να κρίνουμε την οικονομική πολιτική σαν στενόκαρδοι λογιστές. Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη τετραετία κυριάρχησε το κοινωνικό στοιχείο και η οικονομία χρησιμοποιήθηκε για να εξισορροπηθεί η κοινωνία. Αν δεν γινόταν όμως αυτό, πώς θα μπορούσαμε να μπούμε στην Ευρώπη με μια κοινωνία διχασμένη, με αντίρροπες δυνάμεις και ολόκληρα στρώματα του λαού αποκλεισμένα; Τη δεύτερη τετραετία πρυτάνευσε ο ρεαλισμός και η οικονομία βάδισε στον δρόμο της σταθεροποίησης».
Σημείωση 5
Η ιστορία λέει απλά:
«Στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα ο σοσιαλιστής Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ο χαρισματικός Έλληνας πολιτικός ηγέτης που με την καταλυτική κοινωνική και πολιτική του παρέμβαση, ανασυντάχτηκαν οι κατακερματισμένες, μετά την συντριβή το 1935 του Βενιζελισμού, προοδευτικές δυνάμεις του τόπου και πραγματοποιήθηκε το κοινωνικό αναγεννητικό άλμα που προώθησε, την καθηλωμένη στα βαλκανικά όρια Δημοκρατική Ελλάδα, σε σύγχρονο ευρωπαϊκό Κράτος.»
Τι θα λέει άραγε η ιστορία για όσους βρέθηκαν σήμερα στην ηγετική ομάδα του κόμματος του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου