Παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η αυτοκρατορία της «Κρουπ», πέρα από τον καθολικό έλεγχο στον τομέα της βαριάς βιομηχανίας που ασκούσαν οι επιχειρήσεις της στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε συνάψει συμφωνίες με τις πολεμικές βιομηχανίες της Αγγλίας και της Γαλλίας. Οι εργάτες που απασχολούσε η δυναστεία στη Γερμανία και στις επιχειρήσεις της στο εξωτερικό ανέρχονταν στους 80.000.
Στο τέλος του πολέμου, οι δουλειές της «Κρουπ» είχαν πάει τόσο καλά που το εργατικό δυναμικό της είχε ανέλθει κοντά στις 170.000 εργάτες...
Ο θησαυρισμός της «Κρουπ» δε σταμάτησε παρά την ήττα της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών απαγόρευε να κατασκευάζονται όπλα στη Γερμανία, η «Κρουπ», που, στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε μετατρέψει την πολεμική της βιομηχανία σε βιομηχανία παραγωγής σιδηροδρομικών και γεωργικών μηχανών, ιατρικών εργαλείων κ.λπ., στο εξωτερικό, όπως σε Σουηδία και Ολλανδία συνέχιζε την παραγωγή όπλων.
Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, τον οποίο η «Κρουπ» χρηματοδότησε αδρά, η δυναστεία επανήλθε ως βασικός παραγωγός όπλων για το γερμανικό στρατό. Υπό την εποπτεία των ναζί, οι εργάτες της «Κρουπ» εργάζονταν σε συνθήκες δουλείας. Τα μεροκάματα που έπαιρναν γύριζαν πίσω στην «Κρουπ» μέσω της πληρωμής ενοικίων για τα σπίτια που κατασκεύαζε η «Κρουπ» γύρω από τα εργοστάσιά της στα οποία έμεναν οι εργάτες και μέσω της πληρωμής για αγορά τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης στα πρατήρια που πάλι η «Κρουπ» είχε ιδρύσει...
Η βιομηχανία «Κρουπ» ήταν ταυτισμένη με την πολεμική μηχανή του Χίτλερ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ η «Κρουπ» τροφοδοτούσε ασταμάτητα τους ναζί σε πολεμικό υλικό, εντούτοις συνέβη το εξής περίεργο: Παρά τις αεροπορικές επιχειρήσεις Αμερικανών και Εγγλέζων στα εδάφη που βρίσκονταν βιομηχανικοί στόχοι στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως π.χ. στο Εσεν, οι εγκαταστάσεις της «Κρουπ» έμεναν ανέπαφες από τους βομβαρδισμούς. Εκεί, στο Εσεν, βρισκόταν και η βίλα του Γουσταύου Μπόλεν, του «κύριου Κρουπ» δηλαδή, όπου ο «κύριος Κρουπ» είχε μερικά χρόνια νωρίτερα δεξιωθεί τον Χίτλερ, δηλώνοντας τη στήριξη του ιδίου και 400 ακόμα κεφαλαιοκρατών της Γερμανίας στο «όραμα» του ναζισμού...
Μετά το τέλος του πολέμου, ο Γουσταύος Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ, ο επικεφαλής της «Κρουπ», κατά τη δίκη του με την κατηγορία του εγκληματία πολέμου στη Νυρεμβέργη, αθωώθηκε, και συνέχισε να διευθύνει τις υποθέσεις της «Κρουπ», που σχεδόν 70 χρόνια μετά αποτελεί έναν πολυεθνικό κολοσσό που το 1992 ενώθηκε με την ανταγωνιστική «Hoesch» (ως Krupp Hoesch) και το 2004 με την «Thyssen» (ως «Thyssen Krupp») και απλώνει τα πλοκάμια του σε όλα τα σημεία του πλανήτη (σ.σ.: αναλυτικότερα στο «Κρουπ, η αυτοκρατορία των εξοπλισμών», www.historyreport.gr).
Τα παραπάνω,
που σημειώνονται με αφορμή ότι αύριο συμπληρώνεται η 68η επέτειος από την Αντιφασιστική Νίκη, στις 9 Μάη 1945,
απαντούν ευθέως στο ερώτημα «τίνος γέννημα είναι ο φασισμός και ο ναζισμός».
Οχι λιγότερο ευθεία για το ποιοι είναι εκείνοι που θρέφουν την οχιά και την αναπαράγουν, είναι η απάντηση που δίνει ο Γουσταύος Μπόλεν, δηλαδή ο «κύριος Κρουπ» αυτοπροσώπως.
Απολαύστε:
«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)»!
Αυτός ο ύμνος στον Χίτλερ, που μετέτρεψε τον εργάτη σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας» και σε «σύντροφο» των βιομηχάνων, εκφωνήθηκε από τον ίδιο τον «κύριο Κρουπ» σε ομιλία του στις 26 Γενάρη 1934 και περιλαμβάνεται στα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, Τόμος 1, Κεφάλαιο VIII.
Πιο... ατράνταχτη ομολογία ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η τροφός του φασισμού, ότι οι κεφαλαιοκράτες, τα μονοπώλια, είναι οι προαγωγοί του φασισμού, με τον οποίο όταν «χρειάζεται» εξασφαλίζουν «ηρεμία», «πειθαρχία» και πολλά, πάρα πολλά κέρδη, δύσκολα μπορεί να βρεθεί.
Πόσο μάλλον που ο «κύριος Κρουπ», ένα χρόνο νωρίτερα, στη μυστική σύσκεψη της 20ής Φλεβάρη 1933, ήταν ένας εκ των παρευρισκομένων βιομηχάνων, τραπεζιτών κ.λπ. που έδωσαν στους παριστάμενους Χίτλερ και Γκέρινγκ την τελική τους έγκριση για την κατάληψη από τους ναζί της εξουσίας...
Και τώρα, ο λόγος σε κάποιον που γνώρισε πολύ καλά τον ναζισμό και τον φασισμό.
Ο λόγος στον Μπρεχτ:
«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.
Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να 'χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;
Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παράμονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.
Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να 'ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα 'ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ' ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ' αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ' τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία».
(Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»).
Τέτοιος είναι, λοιπόν, ο φασισμός. Είναι η βαρβαρότητα στην οποία καταφεύγουν τα μονοπώλια, όταν το επιτάσσουν οι εκμεταλλευτικές σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Και να γιατί, παραμονές της Αντιφασιστικής Νίκης, οι λαοί πρέπει να θυμούνται και να ξέρουν ότι
«ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».
Για περισσότερα στοιχεία παραπέμπουμε:
α) Στην εξαιρετική ένθετη έκδοση «Η "Δημοκρατία της Βαϊμάρης" η θεωρία των "άκρων" και ο αντικομμουνισμός» («Ριζοσπάστης», 16/6/2012) και
β) Στα εξαιρετικά άρθρα «Μονοπώλια και φασισμός: Δεσμοί αίματος που δεν παραγράφονται» (Αναστάσης Γκίκας, «Ριζοσπάστης», 23/8/2009) και «Ο Σαμαράς και η... Δημοκρατία της Βαϊμάρης» (Νίκος Παπαγεωργάκης, «Ριζοσπάστης», 19/2/2012).
*Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Τετάρτη 8 Μαίου 2013
http://www.iskra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου