Ναι λοιπόν!Η χαρά μιας μεγαλειώδους απεργίας με εκπληκτική συμμετοχή.
Ότι και αν γίνει, όπου και αν πάει, όσο και αν αντέξει, σε ένα σημαντικό βαθμό, αυτός ο αγώνας ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΠΕΤΥΧΕΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ, στο μακρύ αλλά και αξιοπρεπή δρόμο της ανατροπής.
Δεν έσκασε έτσι ξαφνικά. Μάτωσε κόσμος για αυτό. Έπρεπε να ηττηθούν πράγματα και να συντριβούν μύθοι.
Μύθος πρώτος: Άλλο πράγμα να ψηφίζει ο κλάδος απεργία και άλλο πράγμα ‘’αν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις’’ για να γίνει
Να την θυμηθούμε αυτή τη θλιβερή ιστορία που σακάτεψε την προσπάθεια που πήγε να ξεκινήσει τον Μάη. Τότε που το ΔΣ της ΟΛΜΕ, έμπαινε στην εξής κουβέντα:
-Συνάδελφε, πάμε για μαζικές απολύσεις μάλλον. Πως θα έβλεπες την ιδέα να κάνουμε απεργία;
-Γιατί όχι; Δε βρίσκω τα πράγματα εύκολα, αλλά θα έλεγα κατ’ αρχήν ναι
-Έχε όμως υπόψη ότι μπορούν να μας επιστρατεύσουν και τότε θα είναι δύσκολα. Το έχεις σκεφτεί;
- Ε, ξέρω εγώ, δεν θα μπορούσαμε να αντισταθούμε σε αυτό; Τι λέτε εσείς που είστε οι συνδικαλιστές;
-Μπορούμε, αλλά μπορεί και να μας απολύσουν όμως. Το έχεις λογαριάσει φαντάζομαι και αυτό. Σωστά;
- Με μπέρδεψες τώρα. Εσύ δε μου είπες πως η κυβέρνηση αν δε κουνηθούμε, μάλλον πάει για απολύσεις;
-Ναι, αλλά λάβε υπόψη σου, ότι αυτό είναι δύσκολο θέμα και χωρίς μια συμπαράσταση από άλλους κλάδους, από την ΑΔΕΔΥ κλπ. Δε θα καταφέρουμε και πολλά.
-Και τι βλέπετε, τι έχετε ακούσει; Εσείς ξέρετε που είστε σε κόμματα, σε ηγεσία συνδικάτων. Εγώ που να ξέρω; Αυτοί θα βοηθήσουν;
-Μάλλον όχι. Για αυτό να το ξανασκεφτείς νομίζω...
- Τελικά, συγνώμη, τι μου προτείνεις; Να απεργήσω ή να μην απεργήσω;
-Κοίτα, θα έλεγα, πες ναι στην απεργία και εμείς θα εκτιμήσουμε αν ‘’υπάρχουν οι όροι και προϋποθέσεις’’ για να γίνει η απεργία
Συμπέρασμα: η συνδικαλιστική ηγεσία πρέπει να προβληματίζεται στο πως θα σπάνε οι ταλαντεύσεις. Όχι να πασχίζει να τις δημιουργήσει, σπέρνοντας τον πανικό. Έτσι, φυσικά και δεν μπορεί να ξεκινήσει κανένας αγώνας. Πόσω μάλλον να νικήσει... Και αυτή η δύσμοιρη η αριστερά, ας πάψει να παριστάνει τον έμπειρο εκτιμητή των διαθέσεων και ας δοκιμάσει θαρρετά να πυρπολεί τις συνειδήσεις και να μπαίνει μπροστά.
Μύθος δεύτερος: Χωρίς απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ θα γίνει μπάχαλο. Δεν εξασφαλίζονται προϋποθέσεις να πάει ο κλάδος συντεταγμένος σε αγώνα
Παραμύθια!
Και δυστυχώς πολύ αγαπημένα ακόμη και σε αριστερές συνδικαλιστικές τάσεις και ρεύματα που μυστικοποιούν και θεοποιούν την τυπική ενότητα και τον μέσο όρο μιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έξω από τον ουσιώδη σκοπό των συνδικάτων.
Χωρίς καμία εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ οι καθηγητές αποφάσισαν με ποσοστό 90% απεργία, υπερψηφίζοντας την αγωνιστική πρόταση και ταπεινώνοντας δεξιούς και ‘’αριστερούς’’ κινδυνολόγους, συνηγόρους της ήττας και αυτόκλητους προστάτες από την ‘’απογοήτευση που θα έρθει’’.
Συμπέρασμα: Δεν είναι απαραίτητο να σχεδιάσουν, να σφραγίσουν και να οπισθογραφήσουν ένα απεργιακό αγώνα οι κροκόδειλοι των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ και οι δεινόσαυροι των ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ. Αντίθετα, θα προσφέρουν μόνο αν δεν ανακατευτούν βρώμικα σε αυτόν. Αν θέλουν, μέσα στη σήψη τους, να κάνουν κάποια στιγμή κάτι χρήσιμο, ας αφήσουν ένα αγώνα να εξελιχτεί στα χέρια αυτών που τον κάνουν, που τον πονάνε, που προσφέρουν ψυχή και μεροκάματα.
Μύθος τρίτος: Την απεργία την αποφάσισε μια μειοψηφία, ο κλάδος δε θα απεργήσει.
Και όμως ο κλάδος απήργησε σχεδόν καθολικά.
Και ας ούρλιαζαν όλα τα καθεστωτικά μέσα και οι κυβερνητικοί παπαγάλοι.
Και ας ψευδολογούσε το Υπουργείο Παιδείας, ότι δήθεν θα τα βολέψει τα πράγματα και δε θα χάσει κανείς τη δουλειά του. Αλήθεια, το έχουν πει και στην τρόικα αυτό;
Και ας οργίασε ο διευθυντικός μηχανισμός των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.
Και ας λοιδορούσαν τις δυνάμεις που στήριζαν την απεργία, ιδιαίτερα την αριστερή αντικαπιταλιστική πτέρυγα, τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, με περισσό μένος, αυτοί που θεωρούν ότι κατέχουν τη σφραγίδα της αριστεροφροσύνης.
Συμπέρασμα: όταν ένας αγώνας είναι στα χέρια των εργαζομένων, μπορεί να αναπτύσσει τη δική του δυναμική και να σπάζει τις τετριμμένες αντιλήψεις. Χωρίς τον αγώνα, αυτές θεριεύουν. Μέσα στον αγώνα, μεγαλύνεται η αξιοπρέπεια, η αυτοπεποίθηση, η αλληλεγγύη. Δεν είναι νόμος ότι η συμμετοχή είναι φθίνουσα σε μια απεργία διάρκειας. Μπορεί να είναι και αύξουσα. Και αυτός πρέπει να είναι ο στόχος, όχι ‘’να δούμε...’’
Ερώτηση: Ποιος είναι ο ειδικός αντικειμενικός λόγος, που μπορεί να ξεκινήσει ένας μαζικός αγώνας διαρκείας στους καθηγητές;
Η ταπεινή μας γνώμη είναι πως δεν υπάρχει κανένας ειδικός αντικειμενικός λόγος.
Δεν είναι μεγαλύτερο το οικονομικό πρόβλημα των καθηγητών, από αυτό των μυριάδων ανθρώπων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που λιμοκτονούν.
Δεν είναι μεγαλύτερη η απειλή και η πραγματικότητα των απολύσεων, όταν στα 4 μνημονιακά χρόνια, μόνο στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που απασχολούν 1-10 άτομα, απολύθηκαν 490.000 εργαζόμενοι.
Αλλού πρέπει να ψάξει κανείς τις δυνατότητες που βγαίνουν στην επιφάνεια. Και δεν είναι προνόμιο μόνο αυτού του κλάδου.
Υπάρχουν κυρίως πολιτικές ‘’ιδιαιτερότητες’’, που μπορούν να χτιστούν παντού.
Ας σημειώσουμε μερικές:
Πρώτο: οι μαζικές διαδικασίες βάσης που υπάρχουν στον κλάδο. Που αλλού γίνονται σε τέτοια έκταση γενικές συνελεύσεις; Με όλα τα προβλήματα και τις παραμορφώσεις που υπάρχουν. Ο κόσμος για να αγωνιστεί πρέπει να ελέγχει τον αγώνα. Να τον αποφασίζει και να τον σταματά ο ίδιος. Όχι, οι εν λευκώ εκπρόσωποι...
Δεύτερο: Μια απεργία διάρκειας, μια μορφή πολύ δύσκολη και σκληρή, ένας αποφασιστικός αγώνας, μπορεί να πείθει περισσότερο, από τις ξεκούδουνες 24ωρες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ, που ένας κόσμος απλώς τις θεωρεί πλέον εκτόνωση και χάρισμα μεροκάματου
Τρίτο: Τα μασημένα πολιτικά λόγια, μαζί και τα τυπικά κομματικά κατεβατά, δεν εμπνέουν περισσότερο από το συνδυασμό μαχητικών στόχων πάλης ενός κλάδου, διατυπωμένων με κριτήριο την κοινωνία και ενταγμένων σε μια πολιτική ανατροπής που να σημαδεύει τους δυνάστες των εργαζομένων στο πρόσωπο των άθλιων κυβερνήσεων, του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Καμία αποθέωση.
Ούτε ξέρουμε ως που θα φτάσει αυτός ο αγώνας των καθηγητών. Τι θεούς και δαίμονες θα βρει μπροστά και πως θα καταφέρουν οι εργαζόμενοι.
Όμως, να τι μας είπαν ήδη.
Μόνο ένα κίνημα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά μπορεί να υπάρχει.
Και μόνο αυτό μπορεί να νικήσει.
Να νικήσει; Ναι να νικήσει!
Και να τι είναι νίκη:
Νίκη είναι να δίνεις τη μάχη συλλογικά. Όποιος μόνος τους παραδίνεται αμαχητί, έχασε για πάντα, είναι ήδη νεκρός.
Νίκη είναι να βλέπει ο αντίπαλός σου εφιάλτες και να αναγκάζεται να καθυστερεί, να παραχωρεί, να υποχωρεί για να μη χάσει περισσότερα. Μόνο ένας απεργιακός αγώνας όπως αυτός των καθηγητών θα μπορούσε να πάρει πίσω τη διάταξη για αύξηση των μαθητών στην τάξη ή άλλες άθλιες αποφάσεις
Νίκη, είναι να ανατρέπεις τις κυβερνήσεις της σφαγής. Ακόμη και αν δεν έχεις τις προϋποθέσεις να επιβάλεις μια εργατική και λαϊκή διακυβέρνηση μιας ριζικά άλλης πολιτικής με τις κοινωνικές ανάγκες και τη δημοκρατία στο τιμόνι. Όχι βαρώντας παλαμάκια στον επόμενο. Με ένα ζωντανό κίνημα που μπορεί να ανατρέπει κυβερνήσεις, τότε μόνο η κάθε κυβέρνηση, ακόμη και η πιο αντιδραστική θα είναι αναγκασμένη να κινείται σε ένα πυρακτωμένο έδαφος ενός λαού που θα έχει αυτοπεποίθηση και αίσθηση της δύναμής του.
Νίκη, είναι να δυναμώνει μια κοινωνική και πολιτική πρωτοπορία, που θα θέτει με μαζικούς κοινωνικούς όρους και όχι στη γυάλα, την ανάγκη να ανατραπεί γενικά και καθολικά το σύστημα της αδικίας, της εκμετάλλευσης, της ανισότητας, της ανελευθερίας, ο καπιταλιστικός κόσμος με τους άκαρδους νόμους του.
Και αυτές οι νίκες, δεν επιτρέπουν να υπάρχουν αποκλειστικοί πατεράδες, αλλά ανήκουν σε όλους όσους όρθιοι βαδίζουν.
Σύντομη Περιγραφή:
σημειώσεις
Δεν είναι απαραίτητο να σχεδιάσουν, να σφραγίσουν και να οπισθογραφήσουν ένα απεργιακό αγώνα οι κροκόδειλοι των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ και οι δεινόσαυροι των ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ. Αντίθετα, θα προσφέρουν μόνο αν δεν ανακατευτούν βρώμικα σε αυτόν. Αν θέλουν, μέσα στη σήψη τους, να κάνουν κάποια στιγμή κάτι χρήσιμο, ας αφήσουν ένα αγώνα να εξελιχτεί στα χέρια αυτών που τον κάνουν, που τον πονάνε, που προσφέρουν ψυχή και μεροκάματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου