Του ΣΤΑΘΗ* Ο κ. Γεωργιάδης και ο κ. Κασιδιάρης. Δύο ραγιάδες (ή δύο γενίτσαροι) στην ίδια πόλη!
Βεβαίως, στην «πόλη», στο κράτος, στην επικράτεια των Ελλήνων ενδημούν χιλιάδες ραγιάδες. Ραγιάδες που, από την εποχή των γραικύλων (ου μην και γραισκύλων) όχι μόνον υπήρξαν, αλλά ευδοκίμησαν στους κόλπους του έθνους, όπως κι αν αυτό αντιλαμβανόταν κάθε φορά τον εαυτόν του,όπως κι αν το αντιλαμβάνονταν οι αλλοεθνείς, είτε διέθετε κράτος είτε δεν διέθετε, με όποιο όνομα κι αν κυκλοφορούσε στην ιστορία, Γραικοί, Ελληνες, Ρωμαίοι, Ρωμιοί, Γένος, Ρουμ, Γκρηκς, Γκρτσκ, Γιουνάν, Σιλά, πάντα το συμπαθές είδος των υπομειόνων, των γραισκύλων και των ραγιάδων καραδοκούσε περιμένοντας τις στιγμές που το πάνω χέρι στα πράγματα έπαιρναν οι γενίτσαροι και οι δωσίλογοι, ώστε να λαμβάνει και ο ανεόρταστος βίος αυτών των σκουπιδιών κάποια υπόσταση - δεν λέω νόημα, διότι κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για τον ανόητο, τον ανούσιο, τον ανίερο.
Αδωνις, του έλειψε, λέει, η Τρόικα. Και τώρα που ήρθε, πανηγυρίζει ο ραγιαδάκος, όπως πανηγύριζαν οι εντολοδόχοι των Ρωμαίων Αιτωλοί πάνω απ’ τα σώματα των πεσμένων Μακεδόνων στην Πύδνα, προκαλώντας την αποστροφή του ευγενικού Σκιπίωνα.
Πανηγυρίζει για την επιστροφή της Τρόικας ο μικροαστός που κόπτεται ότι είναι αστός και λιγώνεται να το λέει, λες κι επιτέλους του δίνεται η ευκαιρία να φτύσει κι αυτός τα... παπούτσια του κ. Τόμσεν και να τα γυαλίσει, σαν να κάνει την προσευχή του.
Βρίζει τους Ελληνες ο κ. Γεωργιάδης -όχι όλους τους Ελληνες, τους εργαζόμενους- και τους αποκαλεί με περιφρόνηση «λαϊκιστές». Τι είναι όμως ο «λαϊκισμός», λέξη που κλίνουν σε όλες τις πτώσεις (θαρρώ 58) όλοι οι απολογητές του καθεστώτος, παπαγαλάκια στα ΜΜΕ, «εκσυγχρονιστές» παντού και ραγιάδες πάντοτε; Λαϊκισμός είναι το κακόσημο του λαϊκός. Λαϊκιστής (συνώνυμο του ποπουλιστής) είναι ο δημαγωγός, εκείνος που εκμαυλίζει τον λαό, που του κολακεύει τα πάντα, τα μάλα και τα ολέθρια. Συνεπώς ο όρος αφορά σε πολιτικούς και όχι σε πολίτες. Ομως ο ελληνικός λαός, οι Ελληνίδες και οι Ελληνες πολίτες κατηγορούνται συλλήβδην για λαϊκισμό από πολιτικούς (από την κυρία Μπακογιάννη ως τον κ. Σαμαρά και από τον κ. Κουβέλη ως τον κ. Γιακουμάτο) λες και
οι πολίτες καταδημαγωγούν τους πολιτικούς κι όχι το αντίστροφο.
Με θράσος (αφήστε την αμάθεια στην άκρη), είκοσι-τριάντα χρόνια τώρα, οι πολίτες κατηγορούνται για λαϊκισμό από τους πιο λαϊκιστές πολιτικούς που μας έτυχαν ποτέ. Αντιδράς στα βάσανα που σου επιβάλλουν, ώστε η αυθεντία των ουτιδανών να καθιερώνεται; είσαι λαϊκιστής! Θέλεις φάρμακο για τον καρκίνο σου και βογγάς; είσαι λαϊκιστής! Τέτοιος εκφυλισμός της γλώσσας, τέτοια παρένδυση των εννοιών χρειάζεται για να σε κυβερνούν κάτι τύποι που δεν θα έστελνες ούτε για τσιγάρα. Αλλά αν δεν σε βρίζουν, πώς θα τους φοβάσαι; πώς θα τους ανέχεσαι όταν κάθονται σούζα μπροστά στην κυρία Μέρκελ, αν δεν σου κάνουν εσένα το λιοντάρι κρυμμένοι πίσω απ’ τις ασπίδες των ΜΑΤ;
Αλλά, αν εσένα σε λέει λαϊκιστή ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Πρετεντέρης ή ο Μπάμπης ο Σκάις, για τον εαυτόν του δηλώνει εθνικιστής ο κ. Κασιδιάρης - φεύγουμε απ’ τους ραγιάδες τώρα και πάμε στους γενίτσαρους.
Γιατί δηλώνει εθνικιστής ο κ. Κασιδιάρης; διότι δεν δηλώνει πλέον εθνικοσοσιαλιστής! Γιατί; ντρέπεται; όχι, ξεδιάντροπος είναι, αλλά το κρύβει. Γιατί το κρύβει; διότι τώρα ήρθε ο καιρός να μπουν τα Ες Α στο σύστημα (που τα έφτιαξε ως σκιάχτρα) - (με την εναλλακτική να τα χρησιμοποιήσει ως συμμάχους). Και ο αγκυλωτός σταυρός που έχει χαράξει τατουάζ στον ώμο του ο κ. Κασιδιάρης; Ερωτηθείς στην εκπομπή του κ. Νίκου Χατζηνικολάου για το εν λόγω ανοσιούργημα, ο εν λόγω γενναίος άρχισε να τσιρίζει για αγκυλωτούς σταυρούς στα αγάλματα, τις Καρυάτιδες και δεν ξέρω τι άλλο.
Πιθανόν ο κ. Κασιδιάρης να είναι ή να νιώθει Καρυάτιδα, ο αγκυλωτός σταυρός όμως, όπως άλλωστε και ο ναζιστικός χαιρετισμός, έχουν σηματοδοτηθεί απ’ το ανείπωτο έγκλημα και τις τραγωδίες που εξέφρασαν. Βρωμάνε απ’ την καμένη ανθρώπινη σάρκα στα Αουσβιτς και τα εκατομμύρια των νεκρών στα μέτωπα και τα μετόπισθεν. Και πρέπει να ’ναι κανείς χυδαίος ως τον πάτο της ψυχής του για να λέει ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός είναι μια ανάταση προς το θείον, όπως είπε ο θεομπαίχτης εκείνος βουλευτής της Χρυσής Αυγής, κ. Αρβανίτης.
Πλην όμως, ακόμα κι όταν αυτοί οι δειλοί κρυπτοναζί ουρλιάζουν ή μυξοκλαίνε και λένε ότι είναι εθνικιστές, ξέρουν τι λένε; Εθνικισμός είναι το κακόσημο του εθνικός. Ο εθνικισμός είναι το μίσος για τις πατρίδες των άλλων κι όχι η αγάπη για την πατρίδα, όπως είναι ο πατριωτισμός ή για τις πατρίδες όλων, όπως είναι ο διεθνισμός. Ο εθνικισμός δεν έχει σχέση με τους εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες (όπως, για παράδειγμα, είχε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, ΕΑΜ), αλλά αντιθέτως με τη χειραγώγηση του λαού από την εθνική (και διεθνική) αστική τάξη, όπως έγινε με τον Φράνκο, τον Πινοσέτ, τον Σαλαζάρ κι άλλους επίγονους των πρώτων διδαξάντων Μουσολίνι και Χίτλερ.
Ο νασιοναλισμός (που κακώς μεταφράσθηκε στα ελληνικά πατριωτισμός), ο νασιοναλισμός, δηλαδή ο εθνικισμός, είναι «το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων» (στην καλή περίπτωση) και συχνά των προδοτών, δεδομένου ότι εθνικιστές ήταν αυτοί που συνεργάσθηκαν με τους ναζί στην Ελλάδα επί κατοχής, όπως και παντού αλλού στην Ευρώπη. Βέλγοι εθνικιστές, Γάλλοι, Ουκρανοί, Βόσνιοι, όλοι εθνικιστές ήταν αυτοί που κατέληξαν στα Βάφεν Ες Ες.
Δηλώνουν τώρα υποκριτικά οι Χρυσαυγίτες (κι ίσως ορισμένοι να τους πιστεύουν) ότι δεν είναι εθνικοσοσιαλιστές, αλλά μόνον εθνικιστές, λες και ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν τίποτε άλλο από εθνικισμός, λες και εθνικισμός δεν σημαίνει γενοκτονίες και πογκρόμ, ρατσισμό και μισανθρωπία, λες κι ο εθνικισμός δεν οδηγεί τα έθνη στην αλληλοσφαγή, λες και ο σωβινισμός είναι αθώα τις Καρυάτις, ήτις καλλιεργεί γλαδιόλες σε σχήμα μελιτζάνας…
Από την ιστορία οι άνθρωποι αυτοί έχουν καταλάβει όσα μαρτυρούν οι έννοιες που κακοποιούν.
Ομως, γιατί ένας εθνικιστής όπως ο κ. Γεωργιάδης κατηγορεί για λαϊκισμό τον λαό, όπως το ίδιο τον κατηγορεί κι ένας «εκσυγχρονιστής»; Διότι είναι και οι δύο το ίδιο ραγιάδες. Γιατί; Διότι προσκυνούν και οι δύο το ίδιο τους Δυνατούς, ημεδαπούς και ξένους. Κι αν ο ραγιάς είναι το έρμα του Δυνατού, ποιος είναι το δεξί του χέρι; ο γενίτσαρος. Ραγιάς και γενίτσαρος στην ίδια πόλη είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να κατέχει την πόλη ο Δυνατός. Εγχώριος και αλλοδαπός. Ομως για να λειτουργήσει αυτό το σχήμα ταξικής εξουσίας, προϋπόθεση είναι η κυριαρχία της προπαγάνδας (προς την κατεύθυνση της ενιαίας σκέψης) και η ιδεολογική σύγχυση (κυρίως εναντίον της Αριστεράς) - η οποία με τη σειρά της κατηγορείται ότι είχε την «ιδεολογική υπεροχή» όσο η Δεξιά τα έκανε μαντάρα. Χυδαίο; Χυδαιότατο! Αλλά χρήσιμο.
Αυτό για το οποίο μπορεί να ελεγχθεί η Αριστερά είναι ότι στα χρόνια της μεταπολίτευσης ένας θύλακας στους κόλπους της (που τώρα πια κατά κύριο λόγο εκφράζεται από τον «εκσυγχρονισμό», όποια δορά κι αν φέρει) συχνά χαρακτήριζε όσους έτρεφαν πατριωτικά αισθήματα ως εθνικιστές. Αν αυτό για ορισμένους αριστερούς ήταν λάθος (διότι ο πατριωτικός χαρακτήρας της Αριστεράς έχει αποδειχθεί με το ΕΑΜ, τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα τόσον εδραίος όσον ο διεθνισμός της), για τους «εκσυγχρονιστές» σμπίρους του δικομματισμού ήταν τέχνη.
Ο πατριωτισμός της Αριστεράς, η σχέση της με τη λαϊκή παράδοση κατηγορήθηκε και συκοφαντήθηκε όσον ο λαός για λαϊκισμό. Μπαράζ οι χαρακτηρισμοί για «φαιοκόκκινους», «πατριώτες» (με τη σκόπιμη σύγχυση του εθνικιστή), εθνοπαράφρονες κ.τ.λ. και όλα αυτά από ΜΜΕ... υπεράνω υποψίας για ραγιαδισμό, αθώα για κάθε διαφθορά και διαπλοκή, μίζα, ΜΚΟ, δάνειο δανεικό κι αγύριστο. Βεβαίως με τη ρητορική τους τροφοδότησαν τη Χρυσή Αυγή, διότι στην κοινωνία επέβαλλαν το στερεότυπο του Αριστερού όχι ως διεθνιστή και πατριώτη, αλλά ως κοσμοπολίτη και αρνησίπατρι.
Κι έτσι φθάσαμε υπό την μπαγκέτα του «εκσυγχρονισμού», νεοφιλελεύθερου και κεντροαριστερού να βυσσοδομούν οι φασίστες (δηλαδή οι πατριδοκάπηλοι και οι προδότες) ότι οι Αριστεροί είναι... απάτριδες και... καθεστωτικοί.
Δεν ξέρω αν ο «εκσυγχρονιστής» είναι χειρότερος απ’ τον ραγιά και τον γενίτσαρο που εξέθρεψε, ξέρω όμως ότι βλάπτουν και οι τρεις την πατρίδα και τον λαό το ίδιο.
Ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι ένα απλό ψώνιο που πανηγυρίζει για την παρουσία εδώ της Τρόικας, αλλά ένα θανατηφόρο υποπόδιο αυτών που την έφεραν - όλου του πλέγματος που μας την έφερε και την έφερε απ’ τον κ. Σημίτη έως τον κ. Σαμαρά και απ’ τις offshore έως τη Λίστα Λαγκάρντ. Οσο για το είδος Κασιδιάρη, πράγματι ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων. Οπως ο Χίτλερ που φώναζε εναντίον του συστήματος, ώσπου να το βάλει στο χέρι, να το χρησιμοποιήσει και να χρησιμοποιηθεί. Το κτήνος που είχε πατρίδα τον ρατσισμό του εναντίον όλων των άλλων. Και που έκαψε τις πατρίδες όλων των άλλων μέσα στην ίδια φωτιά που έκαψε και τη δική του - «οι Γερμανοί δεν αξίζει να ζουν, η Γερμανία δεν αξίζει να υπάρχει», παραληρούσε λίγο πριν να αυτοκτονήσει για να μην αντιμετωπίσει τη Νέμεσίν του.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η κρίση έχει κάψει πολλά κλισέ. Αν και όταν αρχίσουν να καίγονται και τα φυλάκια των πραιτοριανών, όμορφα θα καούν...
ΥΓ.: Επί του πιεστηρίου, όταν χθες εγράφοντο αυτές οι γραμμές. Μία απ’ τις πρώτες κινήσεις της νέας Ουκρανικής κυβέρνησης (;) ήταν να θέσει εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας. Μια ακόμα επιτυχία της Δύσης, εν προκειμένω της Ευρωπαϊκής Ενωσης στον τομέα της εξαγωγής Δημοκρατίας (όπως στο Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και άλλου, αρχής γενομένης από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας). Ω, η καλή μας ροδοδάκτυλη Δύση των ΜΚΟ που αποστρέφεται τους ναζί, που κατά τα άλλα χρησιμοποιεί! Ω, τι σύμπτωσις του Γερμανικού ρεβανσισμού με την αναγέννηση, συγγνώμη, το βρυκολάκιασμα του νεοναζισμού. Τι αρμονία με τις διακηρύξεις του ΝΑΤΟ για την υπεράσπιση της Ουκρανίας (σήμερα, της «νέας» Κύπρου των υδρογονανθράκων αύριο). Ας προσέχουμε, σύντροφοι, δηλαδή όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι, δεξιοί κι αριστεροί. Αυτό που πριν είκοσι χρόνια φαινόταν αδιανόητο έγινε πριν 15 χρόνια (Γιουγκοσλαβία). Αυτό που είναι αδιανόητο να συμβεί σε μας τώρα συμβαίνει ήδη στην Ουκρανία. Αν έτσι συνεχίσουν τα πράγματα, σε δέκα χρόνια θα λέμε ότι το 2014 μας φαινόταν αδιανόητο αυτό που θα συμβαίνει τότε. Ηδη στη δημοκρατική Ευρώπη έχει τεθεί εκτός νόμου μια σειρά από κομμουνιστικά κόμματα. Ηδη σε σειρά χωρών της Ενωσης η κεντροδεξιά (με ενσωματωμένη τη σοσιαλδημοκρατία) κυβερνά σε συμμαχία με την ακροδεξιά. Ενώ σε άλλες χώρες η ακροδεξιά αντιπολίτευση τροφοδοτείται απ’ τα (ακροδεξιά) πεπραγμένα των κεντροδεξιών κυβερνήσεων. Πρόκειται για μια τανάλια που βάζει τους λαούς στη μέση και τους παραλύει. Εκτός αν η Αριστερά...
*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου