Μαρία Τριαντοπούλου
Έχω δηλώσει και παλαιότερα ότι καλώς ή κακώς (κακώς πολύ πιθανά) είμαι, αν όχι απόλυτη οπαδός, τότε σίγουρα εθισμένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και γενικότερα στη ιντερνετική βόλτα σε διάφορα sites αλλά και blogs.
Είναι σαν να έχεις μπει σε ένα από εκείνα τα παλαιοπωλεία που η σαβούρα κάθεται παρέα με κάτι πολύ καλό, με έναν θησαυρό, και εσύ ψάχνοντας και ξεσκαρτάροντας, μπορεί, αν είσαι τυχερός, να τον ανακαλύψεις και να νιώσεις και ανακούφιση μάλιστα γιατί, στη περίπτωση του διαδικτύου, βλέπεις ότι υπάρχουν ακόμα άτομα εκεί έξω με τα οποία έχεις συνάφεια σκέψης, άποψης, συναισθήματος και, εν τέλει, ήθους. Και αυτό είναι ανακουφιστικό και απελευθερωτικό, άσε που είναι και λιγότερο μοναχικό, γιατι σου δίνεται η ελπίδα ότι μπορεί και να μην είσαι τόσο ο Λύκος της Στέππας όπως θεωρούσες μέχρι πρόσφατα.
Ο λόγος που τα λέω όλα αυτά σήμερα είναι γιατί, με την ευκαιρία των αυτοδικοιητικών κυρίως, εκλογών, κάποια τοπικά θέματα έχουν «μπει επί τάπητος» ή τέλος πάντων συζητούνται περισσότερο από ότι σε άλλες εποχές. Μέσα λοιπόν στα πολλά καλά, κακά και ευτράπελα με τα οποία μας βομβαρδίζουν τον τελευταίο καιρό διάβασα την ακόλουθη ανάρτηση ενός παλιού και καλού μου φίλου, και υποψηφίου δημοτικού συμβούλου, από τις Σπέτσες:
«Θεωρώ ότι είναι επιεικώς απαράδεκτο να ακούγεται ότι το όραμα του αείμνηστου ευεργέτη των Σπετσών, ενός ευγενέστατου και καλλιεργημένου ανθρώπου που η ζωή του και το παράδειγμά του ήταν η μετριοφροσύνη, τα λίγα λόγια και η προστασία του ιστορικού χώρου και του περιβάλλοντος, ήταν να γίνει το νησί … τουριστικός προορισμός και Μονακό! Και εκτός από απαράδεκτο είναι και επικίνδυνο γιατί η ιστορία του Αναργύρου είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για όλες τις νεότερες γενιές. Όποιος το παραχαράσσει βάζει σε κίνδυνο το μέλλον του νησιού. Το Μονακό, είναι σύμβολο πλούτου. Οι κάτοικοι του Μονακό δεν είναι γηγενείς μονεγάσκοι, αλλά ζάμπλουτοι –κατά το 90% νεόπλουτοι- η προέλευση του πλούτου των οποίων είναι πολύ δύσκολο να αναζητηθεί και δεν ενδιαφέρει κιόλας (δεν παίζει ρόλο στο Μονακό αν η αμύθητη περιουσία σου προέρχεται από ξέπλυμα, εμπόριο όπλων, εμπόριο ναρκωτικών κλπ). Οι φτωχοί δεν έχουν θέση στο Μονακό γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να επιβιώσουν αλλά και δεν ενδιαφέρει κανέναν από τους κατοίκους του Μονακό να επιβιώσουν. Διότι εκεί όποιος δεν έχει χρήμα δεν είναι καν άνθρωπος. Το πόσο μολυσμένη είναι η θάλασσα από τα σκάφη και τα σπίτια, το πόσο επιβαρύνεται το περιβάλλον και τα θαλάσσια είδη που εκλείπουν μέρα με τη μέρα, δεν ενδιαφέρει κανέναν.Έτσι οραματιζόμαστε τις Σπέτσες ? Ένα νησί που διακρίνεται για τον παραδοσιακό και αρχοντικό του χαρακτήρα, να γίνει σύμβολο (νέο)πλουτισμού;»
Οι Σπέτσες, το τόσο παρεξηγημένο αυτό νησί του Αργοσαρωνικού, έχει υπάρξει ο «μαγικός» τόπος των παιδικών και εφηβικών, ενήλικων και τώρα μεσήλικων διακοπών, ένα μέρος που για μένα, όσο κι αν αλλάζει ραγδαία και με τρόπους αταίριαστους σε αυτό, θα παραμένει «καθαγιασμένο» με κάτι που μόνο εγώ βλέπω και νιώθω. Αλλά κάθε χρόνος που περνάει, η νεόπλουτη γκλαμουριά που έχει φορεθεί στο νησί από κάποιους που το έχουν σφετερισθεί, στην κυριολεξία, ως δικό τους χειροτερεύει ραγδαία. Ο κανονικός μέσος κάτοικος του νησιού, ο απλός καλοκαιρινός επισκέπτης, ο «παλιός που είναι αλλιώς» νιώθει να μπαίνει στο περιθώριο, να είναι τα «ήμερα» που ήρθαν τα «άγρια» – κακόγουστα νεόπλουτα αγρια μέσα στην κρίση, που τα κάνει διπλά απαράδεκτα από παλιά – να τον αποξενώσουν από το νησί που θεωρεί τόπο της ψυχής του και να τον κάνουν να ντρέπεται για αυτήν του την αγάπη που πάει να γίνει αγνώριστη.
Αν αυτή είναι η τουριστική ανάπτυξη που ονειρεύεται ο κ. Σαμαράς, να την χαίρεται. Εγώ ονειρεύομαι μια σταθερή και ποιοτική τουριστική ανάπτυξη για τις Σπέτσες – και όλη την Ελλάδα - που θα προσφέρει ισότιμη απασχόληση και κοινωνικο-οικονομικά μακροπρόθεσμα οφέλη στους κατοίκους του νησιού και όχι αυτή την κακόγουστη νεοπλουτιά των ολίγων που προωθείται ασύστολα ως δήθεν ανάπτυξη από τα lifestyle blogs και περιοδικά μετατρέποντας το νησί της πάλαι ποτέ κουλτούρας στο νησί της υπο-κουλτουρας των ανοήτων που, μάλιστα, οδήγησαν τη χώρα σε αυτό, το σημερινό της, χάλι.
Αλλά η ανάρτηση αυτή του φίλου μου έδωσε μια κάποια μικρή ελπίδα ότι μπορούμε ακόμα να αναχαιτήσουμε την καταστροφή. Σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αρκεί να το θελήσουμε αρκετοί... και να κάνουμε κάτι για αυτό. Σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου