Πιτσιρίκο, δεν ξέρω αν τα έμαθες. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, έκλεισε τα μάτια του ο Λουκάνικος, ο μόνος ίσως συνεπής ήρωας που γέννησαν οι πλατείες.
Μια που λοιπόν τελευταία έχουν πληθύνει καθημερινά οι αναρτήσεις στα social media για ζωάκια, σε μια έκρηξη εκείνης της ζεστής ευαισθησίας που ασφυκτιά και ψάχνει να βρει διεξόδους απ” τη μαυρίλα έστω σε ένα γατάκι (ή δέκα) [παρότι συχνά η ίδια -σωστή και γλυκιά- ευαισθησία δεν εκδηλώνεται εκτός από τα σκυλάκια και για τους ανθρώπους-αλλά αυτό είναι από άλλο παραμύθι], ας προσθέσω κι εγώ ένα μικρό τελευταίο «χαίρε» σε έναν σκυλάκο.
Που υπήρξε πολύ περισσότερο μάγκας από πολλούς ανθρώπους.
Πολύ λιγότερο ζώον από εκείνους που, μαγεμένοι από τον Μπάμπη, τον Πρετεντέρη και τον ορθολογισμό των φοβισμένων, υμνώντας Τζήμερους και σωτήρες τεχνοκράτες, κουνούσαν αποδοκιμαστικά το κεφάλι και ύψωναν το δάκτυλο κατά των «αναρχικών που κλείνουν τους δρόμους και δεν μας αφήνουν να πάμε για καφέ στη Γλυφάδα, θα κάψουν την Αθήνα και θα αποτρέψουν την Ανάπτυξη».
Εκείνους που με πάθος υποστήριζαν μια διεστραμμένη κανονικότητα, τη μόνη εκείνη στιγμή που η Αθήνα πήγε να υψώσει ανάστημα σε μια δημοκρατική και κοινοβουλευτική εκτροπή που στα δακρυγόνα και το αίμα εμβαπτίστηκε και καθαγιάστηκε, και εντέλει επιβλήθηκε ως η «υπεύθυνη μόνη λύση», μετρώντας πια σχεδόν τέσσερα γεμάτα χρόνια.
Ένα τελευταίο «χαίρε» σε έναν σκυλάκο που δεν υπήρξε καθόλου κτήνος σε σχέση με εκείνα τα άλλα κτήνη, ανεγκέφαλα, κάτι ούγκανους με τη στολή και το εθνόσημο ως θεσμικό καμουφλάζ, που με μανία τον ψέκαζαν, τον κλωτσούσαν και του κατέβαζαν το γκλομπ στο μικρό του σώμα, θεωρώντας τον, προφανώς κατά την μπερδεμένη παράλογη λογική του χουλιγκάνου που διακρίνει πάρα πολλούς από δαύτους, επικίνδυνο εχθρό της Πατρίδος (τους οποίους καμία Lifo και Athens Voice και σχετικό ρομαντικό ατενίστας free press δεν καταδίκαζε, έστω χάριν φιλοζωίας, όπως σωστά καταδικάζουν πλείστες όσες περιπτώσεις κακοποίησης.
Προφανώς ο ταβερνιάρης από την Εύβοια δεν φοράει εθνόσημο και δεν προστατεύει τον Κοινοβουλευτισμό, στοιχεία τα οποία επιφέρουν άμεση ασυλία και άφεση αμαρτιών).
Κι όμως, παρ” όλα τα χτυπήματα, παρ” όλα τα αέρια, παρ” όλο το μίσος, ο Λουκάνικος δεν πτοήθηκε και δεν υποχώρησε ποτέ.
Έμενε εκεί, να τους γαβγίζει στα μούτρα, μπας και ξυπνήσουν, να υπερασπίζει πεσμένα κορίτσια που κινδύνευαν να γίνουν βορά στη μανία του γκλόμπ.
Εν τέλει, δηλαδή, να υπερασπίζει τους ανθρώπους, συμβολικά δε, την ίδια αυτή το παράξενο πράγμα που ονομάζουν «δημοκρατία» για την οποία τους έβλεπε κουνώντας την ουρά να συνηθίζουν να φωνάζουν, με πολύ μεγαλύτερη συνέπεια και γενναιότητα από πολλούς ανθρώπους.
Δεν είναι τυχαίο πως όταν δημοσιογράφοι έψαξαν να βάλουν ένα αγνό πρόσωπο στην μόνη στιγμή συλλογικής προσπάθειας υπεράσπισης δημοκρατίας και ανθρώπων, το μόνο που κατάφεραν να βρουν ήταν αυτό ενός σκυλάκου με κόκκινο μαντήλι του Λουκάνικου.
Κι αν, κατά Άδωνι, του Σαμαρά του πρέπει να κοσμήσει το όνομά του έναν δρόμο ως υπερασπιστή του Ευρώ, του Φώτη του Μπόμπολα και της Ανάπτυξης, του Λουκάνικου του πρέπει τουλάχιστον μια πλατεία, ως υπερασπιστή Ανθρώπων και Αξιοπρέπειας.
Αντί πλατείας όμως, ας αποδώσουμε με τρεις γραμμές τιμή και σεβασμό και ας ευχηθούμε γαλήνη στον Λουκάνικο, σε έναν σκυλάκο που υπήρξε πιο ζωντανός, πιο συνεπής και πιο γενναίος από πολλούς από εμάς τους δίποδους.
Και ταυτόχρονα, πολύ πιο χαρούμενος και ευαίσθητος – δεν έχω δει πιο χαρούμενο πλάσμα σε διαδήλωση.
Και άρα, ίσως πολύ πιο ανθρώπινος. Γιατί, αυτά δεν είναι εξάλλου τα χαρακτηριστικά που κάνουν τα δίποδα ανθρώπους;
Μακάρι να του μοιάσουμε, έστω και λίγο, για να κερδίσουμε κι εμείς, όταν έρθει η ώρα, τη γαλήνη των τελευταίων χρόνων μας.
Όπως πρέπει σε όλους τους συνεπείς που κάποιοι εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς καλούνε «ήρωες» και άλλοι απλά «φίλους».
Γεια σου, ρε Λουκάνικε. Ήσουν παλικάρι.
Φώτης (Αγαπητέ Φώτη, μην περιμένεις να καταλάβουν οι προσκυνημένοι τι ήταν και τι σήμαινε ο Λουκάνικος για αυτούς που διαδήλωναν στους δρόμους. Δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτα. Ίσως σου φαίνεται περίεργο αλλά εγώ την πλατεία Συντάγματος την έχω μετονομάσει εδώ και χρόνια σε πλατεία Λουκάνικου. Κι όταν μια φίλη είπε ένα βράδυ «κάποτε ζούσαμε στην ίδια πόλη με τον Ελύτη και την Μελίνα, τώρα με ποιον;», της απάντησα πως είμαι περήφανος που ζω στην ίδια πόλη με τον Λουκάνικο. Που ήταν φίλος. Να είσαι καλά.)
Μια που λοιπόν τελευταία έχουν πληθύνει καθημερινά οι αναρτήσεις στα social media για ζωάκια, σε μια έκρηξη εκείνης της ζεστής ευαισθησίας που ασφυκτιά και ψάχνει να βρει διεξόδους απ” τη μαυρίλα έστω σε ένα γατάκι (ή δέκα) [παρότι συχνά η ίδια -σωστή και γλυκιά- ευαισθησία δεν εκδηλώνεται εκτός από τα σκυλάκια και για τους ανθρώπους-αλλά αυτό είναι από άλλο παραμύθι], ας προσθέσω κι εγώ ένα μικρό τελευταίο «χαίρε» σε έναν σκυλάκο.
Που υπήρξε πολύ περισσότερο μάγκας από πολλούς ανθρώπους.
Πολύ λιγότερο ζώον από εκείνους που, μαγεμένοι από τον Μπάμπη, τον Πρετεντέρη και τον ορθολογισμό των φοβισμένων, υμνώντας Τζήμερους και σωτήρες τεχνοκράτες, κουνούσαν αποδοκιμαστικά το κεφάλι και ύψωναν το δάκτυλο κατά των «αναρχικών που κλείνουν τους δρόμους και δεν μας αφήνουν να πάμε για καφέ στη Γλυφάδα, θα κάψουν την Αθήνα και θα αποτρέψουν την Ανάπτυξη».
Εκείνους που με πάθος υποστήριζαν μια διεστραμμένη κανονικότητα, τη μόνη εκείνη στιγμή που η Αθήνα πήγε να υψώσει ανάστημα σε μια δημοκρατική και κοινοβουλευτική εκτροπή που στα δακρυγόνα και το αίμα εμβαπτίστηκε και καθαγιάστηκε, και εντέλει επιβλήθηκε ως η «υπεύθυνη μόνη λύση», μετρώντας πια σχεδόν τέσσερα γεμάτα χρόνια.
Ένα τελευταίο «χαίρε» σε έναν σκυλάκο που δεν υπήρξε καθόλου κτήνος σε σχέση με εκείνα τα άλλα κτήνη, ανεγκέφαλα, κάτι ούγκανους με τη στολή και το εθνόσημο ως θεσμικό καμουφλάζ, που με μανία τον ψέκαζαν, τον κλωτσούσαν και του κατέβαζαν το γκλομπ στο μικρό του σώμα, θεωρώντας τον, προφανώς κατά την μπερδεμένη παράλογη λογική του χουλιγκάνου που διακρίνει πάρα πολλούς από δαύτους, επικίνδυνο εχθρό της Πατρίδος (τους οποίους καμία Lifo και Athens Voice και σχετικό ρομαντικό ατενίστας free press δεν καταδίκαζε, έστω χάριν φιλοζωίας, όπως σωστά καταδικάζουν πλείστες όσες περιπτώσεις κακοποίησης.
Προφανώς ο ταβερνιάρης από την Εύβοια δεν φοράει εθνόσημο και δεν προστατεύει τον Κοινοβουλευτισμό, στοιχεία τα οποία επιφέρουν άμεση ασυλία και άφεση αμαρτιών).
Κι όμως, παρ” όλα τα χτυπήματα, παρ” όλα τα αέρια, παρ” όλο το μίσος, ο Λουκάνικος δεν πτοήθηκε και δεν υποχώρησε ποτέ.
Έμενε εκεί, να τους γαβγίζει στα μούτρα, μπας και ξυπνήσουν, να υπερασπίζει πεσμένα κορίτσια που κινδύνευαν να γίνουν βορά στη μανία του γκλόμπ.
Εν τέλει, δηλαδή, να υπερασπίζει τους ανθρώπους, συμβολικά δε, την ίδια αυτή το παράξενο πράγμα που ονομάζουν «δημοκρατία» για την οποία τους έβλεπε κουνώντας την ουρά να συνηθίζουν να φωνάζουν, με πολύ μεγαλύτερη συνέπεια και γενναιότητα από πολλούς ανθρώπους.
Δεν είναι τυχαίο πως όταν δημοσιογράφοι έψαξαν να βάλουν ένα αγνό πρόσωπο στην μόνη στιγμή συλλογικής προσπάθειας υπεράσπισης δημοκρατίας και ανθρώπων, το μόνο που κατάφεραν να βρουν ήταν αυτό ενός σκυλάκου με κόκκινο μαντήλι του Λουκάνικου.
Κι αν, κατά Άδωνι, του Σαμαρά του πρέπει να κοσμήσει το όνομά του έναν δρόμο ως υπερασπιστή του Ευρώ, του Φώτη του Μπόμπολα και της Ανάπτυξης, του Λουκάνικου του πρέπει τουλάχιστον μια πλατεία, ως υπερασπιστή Ανθρώπων και Αξιοπρέπειας.
Αντί πλατείας όμως, ας αποδώσουμε με τρεις γραμμές τιμή και σεβασμό και ας ευχηθούμε γαλήνη στον Λουκάνικο, σε έναν σκυλάκο που υπήρξε πιο ζωντανός, πιο συνεπής και πιο γενναίος από πολλούς από εμάς τους δίποδους.
Και ταυτόχρονα, πολύ πιο χαρούμενος και ευαίσθητος – δεν έχω δει πιο χαρούμενο πλάσμα σε διαδήλωση.
Και άρα, ίσως πολύ πιο ανθρώπινος. Γιατί, αυτά δεν είναι εξάλλου τα χαρακτηριστικά που κάνουν τα δίποδα ανθρώπους;
Μακάρι να του μοιάσουμε, έστω και λίγο, για να κερδίσουμε κι εμείς, όταν έρθει η ώρα, τη γαλήνη των τελευταίων χρόνων μας.
Όπως πρέπει σε όλους τους συνεπείς που κάποιοι εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς καλούνε «ήρωες» και άλλοι απλά «φίλους».
Γεια σου, ρε Λουκάνικε. Ήσουν παλικάρι.
Φώτης (Αγαπητέ Φώτη, μην περιμένεις να καταλάβουν οι προσκυνημένοι τι ήταν και τι σήμαινε ο Λουκάνικος για αυτούς που διαδήλωναν στους δρόμους. Δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτα. Ίσως σου φαίνεται περίεργο αλλά εγώ την πλατεία Συντάγματος την έχω μετονομάσει εδώ και χρόνια σε πλατεία Λουκάνικου. Κι όταν μια φίλη είπε ένα βράδυ «κάποτε ζούσαμε στην ίδια πόλη με τον Ελύτη και την Μελίνα, τώρα με ποιον;», της απάντησα πως είμαι περήφανος που ζω στην ίδια πόλη με τον Λουκάνικο. Που ήταν φίλος. Να είσαι καλά.)
http://pitsirikos.net/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου