Κυκλοφορoύν στο διαδίκτυο δηλώσεις του Αμερικανού αστυνομικού που δολοφόνησε εν ώρα υπηρεσίας έναν άοπλο δεκαοχτάχρονο αφροαμερικανό, και απαλλάχτηκε από τη δικαιοσύνη (με την αιτιολογία ότι δεν υπάρχει «ι-καν-ός» λόγος να δικαστεί), κάνοντας την οργή χιλιάδων Αμερικανών να ξεχειλίσει στους δρόμους. Δεν προξενεί εντύπωση η προσπάθεια κακοποίησης της κοινής λογικής από τα «επιχειρήματα» («Ένιωσα σαν ένα 5χρονο που αντιστέκεται στον Χαλκ Χόγκαν»…) του δολοφόνου ―που προφανώς κάποιοι αδρά αμειβόμενοι δικηγόροι τον έβαλαν να πει. Ούτε ο κυνισμός στις περιγραφές ―που κάποιοι, και εδώ στον τηλεοπτικό μας μικρόκοσμο, θα αποκαλούσαν ρεαλισμό― που σοκάρει. (Εξάλλου το τι είναι σε θέση να σοκάρει σήμερα τη βυθισμένη στη νιρβάνα της αποχαύνωσης και τη μιζέρια μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας χωράει πολλή συζήτηση).
Διαβάζοντας τις δηλώσεις του δολοφόνου αστυνομικού μετά το έγκλημα («Έχω καθαρή τη συνείδησή μου(…)ξέρω ότι έκανα σωστά τη δουλειά μου»), δεν μπορείς να μη «θαυμάσεις» τα αποτελέσματα της διαδικασίας που τόσο μεθοδικά και απαρέγκλιτα κινούν οι μηχανισμοί της εξουσίας για να τρώσουν αρχικά, να διαβρώσουν και τελικά να απονεκρώσουν τη συνείδηση αφαιρώντας την σαν σάπιο δόντι από την ανθρώπινη υπόσταση. Μια διαδικασία που ξεκινάει για τον καθένα από τα πρώτα κιόλας βήματα στη ζωή και ―μέσα από την οικογένεια, την εκπαίδευση, το στρατό, τη δουλειά, τις σχέσεις μεταξύ των φύλων, την ψυχαγωγία κλπ.― τον σημαδεύει μέχρι να κάμψει κάθε πιθανή του αντίσταση και να τον παρασύρει, στην πιο ανώδυνη για το σύστημα περίπτωση, στο αναπαυτικό βάθος ενός καναπέ. Ή, για κάποιους που δεν πρόβαλαν ποτέ αντίσταση ―πρόθυμους και χωρίς ηθικές ή άλλες αναστολές― στην κατασκευή μιας ψυχρής δολοφονικής μηχανής ρυθμισμένης να συνθλίβει κάθε τι ζωντανό και αιματώδες που αμφισβητεί την ομοιογένεια του πολτού. Φτάνει το έγκλημα να συντελεί στη συνέχιση αυτής της διαδικασίας για να γυρίσει ο δολοφόνος άσπιλος «στη δουλειά του» και να συνεχίσει να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στο αφεντικό που για αυτό ακριβώς τον πληρώνει.
Αυτό το αλισβερίσι αποκαλύπτεται φαρδιά πλατιά μπροστά στα μάτια και του πιο ―«σοκαρισμένου» και μη― ανυποψίαστου-αδαή Έλληνα (τηλε)θεατή που εφησυχάζει στη σκέψη της απεραντοσύνης του ωκεανού που χωρίζει τις δυο ηπείρους. Η πιο ειλικρινής ίσως φράση του δολοφόνου ηχεί σαν καμπάνα επιβεβαίωσης και ταυτόχρονα προειδοποίησης: «Έκανα ό,τι ακριβώς έχω εκπαιδευτεί να κάνω». Δηλαδή τα πάντα. Ακόμα και φόνο προκειμένου να παραμείνουν όλοι στις «θέσεις» τους. Να μη διαταραχτεί ο ιστός της κοινωνίας της εκμετάλλευσης που τόσο επιδέξια υφαίνουν οι μηχανές της προπαγάνδας και της καταστολής. Να μην κουνηθεί φύλλο σε αντίθετη από αυτή της κυρίαρχης εξουσίας του κεφαλαίου φορά. Αλλιώς, το φύλλο θα κοπεί.
Διανύουμε καιρούς σκοτεινούς. Και οι μέρες που θα ξημερώσουν θα ’ναι βαμμένες στα μελανότερα χρώματα της οδύνης αν ο καθένας δεν ξεχωρίσει τους συμμάχους του από τους εχθρούς του και τους συμμάχους των εχθρών του. Αν ο καθένας δεν πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι σε όσα συμβαίνουν και θα συμβούν. Η εποχή της «αθωότητας» πέρασε, τα ψωμιά των ψευδαισθήσεων σώνονται, και οι αυταπάτες δεν πρόκειται να προσφέρουν ασφαλές καταφύγιο στους ριψάσπιδες.
Τετάρτη 26 Νοέμβρη 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου