 |
| Αποστολόπουλος Απόστολος |
Βρισκόμαστε στη δίνη μεγάλων και ισχυρών διεθνών ανακατατάξεων και η χώρα μας είναι πλέον στην πρώτη γραμμή. Η διακομματική θεωρία ότι η Ελλάδα είναι όαση ειρήνης σε μια ταραγμένη γειτονιά ενός σεισμογενούς κόσμου, είναι παραπλανητική και ψευδής. Είναι λάθος! Είχαμε ηρεμία, όχι επειδή την επιβάλλαμε και μπορούμε να την υπερασπιστούμε, αλλά γιατί οι ισχυροί παίκτες δεν είχαν ασχοληθεί μαζί μας. Τώρα, όμως, ασχολούνται. Και δεν είναι για το καλό μας. Ποτέ δεν ήταν.
Το δεύτερο λάθος, μεγαλύτερο από το πρώτο, είναι η συνεχής υποτίμηση της Τουρκίας. Είναι οι φρούδες ελπίδες ότι ο θεός (της Ελλάδας) "θα μας σώσει". Κι αν αυτός καθυστερήσει, θα επέμβουν οι Αμερικάνοι και σε παραλλαγή (περί θεού) ότι ο Ερντογάν "είναι άρρωστος του θανατά". Υπάρχει και η τρίτη παραλλαγή ότι η Τουρκία είναι στα πρόθυρα χρεωκοπίας κλπ. Το κοινό σημείο όλων αυτών είναι ότι εμείς δεν χρειάζεται να κουνήσουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι.
Κάποιος άλλος λοιπόν θα μας σώσει! Έτσι, καλλιεργούμε αυταπάτες, αντί να φροντίζουμε την παιδεία, την παραγωγή και την άμυνα της χώρας. Αυτό το τρίπτυχο συγκροτεί μια κυρίαρχη χώρα. Η αδιαφορία και η εγκατάλειψη αυτών των τριών αξόνων αποκαλύπτουν ένα προτεκτοράτο. Ο λαός αποχαυνωμένος, ενώ οι ιθύνοντες πωλούν τοις μετρητοίς ή με δόσεις τη χώρα και σαν καλοί πλασιέ βρίσκουν τρόπους να το πλασάρουν στον κοσμάκη.
Αντιμετωπίζουμε, "λαός και Κολωνάκι", την πραγματικότητα με τη νοοτροπία του φοβισμένου χωριάτη που αδυνατεί να παρακολουθήσει τις αλλαγές στον κόσμο. Ενός χωριάτη που έχει την αυταπάτη ότι αν κλειστεί στην καλύβα του θα γλιτώσει από τους λύκους και τις αρκούδες. Μερικοί σκέπτονται ότι αν μας αρπάξουν μερικά πρόβατα και αν μικρύνει η μάντρα, δεν χάθηκε κι ο κόσμος!
Πολλοί διαισθάνονται τους κινδύνους. Χωρίς, όμως, ηγεσία ούτε σοβαρή αξιολόγηση μπορούν να κάνουν, ούτε στρατηγική μπορούν να διαμορφώσουν για να αντιμετωπισθούν οι κίνδυνοι. Ο κόσμος ξεσπάει, ξεχνάει, παλινδρομεί. Οργίστηκε για τις Πρέσπες, αλλά το μισοξέχασε στις εκλογές. Πείσμωσε στον Έβρο στα τέλη Φεβρουαρίου, αλλά στέκει αμήχανα απέναντι στην τουρκική πρόκληση στην κοίτη του ποταμού. Και βέβαια ανέχεται τον Δένδια και όσους προσέτρεξαν να τον σώσουν από τις ασυναρτησίες του.
Οι αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών υποδηλώνουν ότι δεν υπάρχει κεκτημένη σταθερή γραμμή αντίστασης στην Τουρκία κι ότι μόνο ο φόβος για τις αντιδράσεις του κόσμου συγκρατεί την ισχυρή ροπή για υποχωρήσεις στις τουρκικές απαιτήσεις. Οι Πρέσπες σφράγισαν την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό έπρεπε να γίνει μάθημα. Αλλά μερικοί θέλουν να το ξεχάσουν, όπως ξεχνάμε έναν εφιάλτη.
Πιάστηκαν στον ύπνο
Η Τουρκία θεώρησε, αν θυμάστε, εισβολή το ότι δυο Έλληνες ένστολοι έκαναν μερικά βήματα, από λάθος, στο τουρκικό έδαφος. Χρειάστηκαν μήνες, κόπος και προσβολές για να επιστρέψουν στην πατρίδα μας. Τυπικά ήταν παράνομη είσοδος, αλλά δεν έγινε αφορμή βίαιης τουρκικής απάντησης, επειδή δεν υπήρχε τέτοιος προγραμματισμός. Η θεωρία ότι ένα ατύχημα μπορεί να οδηγήσει σε γενικευμένη σύρραξη είναι ψευδής. Αν δεν υπάρχει εξαρχής πρόθεση, παρεμβαίνουν οι κατάλληλοι μηχανισμοί και σβήνουν τις σπίθες πριν γίνουν πυρκαγιά.
Τώρα, κρίσιμο ερώτημα παραμένει γιατί έγιναν τα διαβήματα στην Άγκυρα, αν, όπως υποστηρίζει η επίσημη ελληνική θέση, δεν υπήρξε παραβίαση των συνόρων μας. Και το δεύτερο ερώτημα είναι αν και πότε θα ολοκληρωθεί ο φράχτης που άρχισε να κατασκευάζεται στην ελληνική πλευρά. Ώστε να μη μας βρει το καλοκαίρι με την ξερή κοίτη πεδίο ελεύθερης διάβασης.
Ο Δένδιας και η διπλωματική υπηρεσία ευθύνονται επειδή πιάστηκαν στον ύπνο. Το χειρότερο είναι ότι μετά από τόσα χρόνια ούτε το υπουργείο Εξωτερικών, ούτε το υπουργείο Άμυνας ή οι άλλες αρμόδιες υπηρεσίες, έχουν σχεδιάσει άμεση και συντονισμένη αντίδραση σε πιθανές, αναμενόμενες και επαναλαμβανόμενες, προβοκάτσιες του γείτονα.
Επικίνδυνες αυταπάτες
Αποδίδουμε στη μεγαλομανία ενός ατόμου, του Ερντογάν, τις τουρκικές επεκτατικές φιλοδοξίες. Είναι λάθος, είναι ψέμα και παραπλάνηση.
Πρώτον, ο Ερντογάν δεν είναι εξαίρεση ως προς τον μεγαλοϊδεατισμό των Τούρκων. Τριάντα χρόνια πριν, τη δεκαετία του 1990, ο πρόεδρος της Τουρκίας Οζάλ μιλούσε για τουρκικά σύνορα ως την Κίνα!
Δεύτερον, την εισβολή στην Κύπρο δεν την έκανε ο Ερντογάν.
Τρίτον, ο Τούρκος ηγέτης έχει πίσω του μια μερίδα (μόνο) της ανερχόμενης αστικής τάξης, όπως είχε ο Ελευθέριος Βενιζέλος τότε. Οι μουσουλμάνοι οπαδοί του Ερντογάν ανέχονται τους κοσμικούς κεμαλιστές έως ότου κερδίσουν, όπως ελπίζουν, όσα διεκδικούν. Το γεγονός της εσωτερικής διαίρεσης δεν είναι εμπόδιο, ούτε για την οικονομία, ούτε για την τουρκική επεκτατική πολιτική.
Υπενθυμίζουμε ότι η εσωτερική διαίρεση δεν εμπόδισε τον Βενιζέλο να κάνει την εκστρατεία στη Σμύρνη παρά το ότι τόσο το ΚΚΕ, όσο και οι αντιβενιζελικοί («Οίκαδε», έλεγε ο Γεώργιος Βλάχος της "Καθημερινής" εκφράζοντας τη φιλοβασιλική πλευρά) ήταν αντίθετοι. Αντίθετος ήταν και ο Μεταξάς για στρατιωτικούς λόγους. Η ήττα δεν ήταν αποτέλεσμα των εσωτερικών διαφωνιών, αλλά των αλλαγών στον διεθνή περίγυρο. Στη Δύση παριστάνουν τον αδιάφορο για τις σχέσεις Ερντογάν-τζιχαντιστών επειδή, ως γνωστόν, είθισται οι Δυτικοί να γλείφουν τον σουλτάνο, ακόμα και όταν είναι απομίμηση ένδοξων προγόνων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου