Τίποτα δε διαρκεί εκτός από την αλλαγή”, έγραφε ο Ηράκλειτος. Η αλλαγή, κυρίαρχο στοιχείο της εξέλιξής μας ως υποκείμενα της μεγάλης ιστορίας του ανθρώπινου γένους αλλά και της προσωπικής ζωής του καθενός μας χωριστά, συνιστά βασικό συστατικό της πραγματικότητας και όποιος δε τη φοβάται και δεν την ξορκίζει αλλά την καλωσορίζει σαν κομμάτι της δυναμικής του λειτουργίας ξεκινά το ταξίδι για μια δημιουργική και γεμάτη θαύματα ζωή.
Σ ένα κόσμο συνεχώς μεταβαλλόμενο η ακαμψία, η αγκίστρωση σε παλιές αντιλήψεις, στάσεις, συμπεριφορές που έχουν παγιωθεί από τη συνήθεια και το χρόνο, μετέτρεψε τη ζωή μας σε έναν απέραντο βάλτο. Ο ανελέητος διαρκής βομβαρδισμός της συνείδησής μας μας γέμισε αδιέξοδα, ανασφάλειες και φοβίες, δυσκόλεψε την ικανότητά μας να ξεχωρίζουμε το συμφέρον μας από το συμφέρον αυτών που κερδίζουν από την αδράνειά μας. Μας απομάκρυνε από τον αγώνα για το ουσιαστικό συμφέρον μας, μας στέρησε τη δημιουργική και μαχητική συνεισφορά μας στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Κι εδώ που φτάσαμε πως να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που γεννά αδιάκοπα η ζωή, πως να βάλουμε τη συνείδησή μας στην ορθή τροχιά; Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όποια αλλαγή της ανθρώπινης συνείδησης δε πραγματοποιείται ούτε μαγικά, ούτε με ξόρκια. Απαιτεί να αλλάξουμε την εικόνα που έχουμε για τα πράγματα, για τον εαυτό μας, για τους άλλους, να καταλάβουμε τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η αλληλεπίδραση με τον κόσμο γύρω μας. Να αξιοποιήσουμε τις εμπειρίες που αποκτήσαμε από τις μακρόχρονες, αργές κι επίπονες αλλαγές της ζωής. Να αποδεχθούμε ότι από παρόμοιες διαδικασίες θα πρέπει να περάσουμε κι εμείς για να βγούμε από το τέλμα. Να παραμερίσουμε το “βολικό” που μας σερβίρεται με χίλιους τρόπους και που δήθεν μας συμφέρει.
Δυστυχώς ο έτοιμος κώδικας, που μας σερβίρεται μας έμαθε να λειτουργούμε μέσα σε ένα διαρκή παραλογισμό. Ανασύρουμε αυτόματα από μέσα μας το συνηθισμένο, το υπεραπλουστευμένο για να το ξαναχρησιμοποιήσουμε. Λειτουργούμε με τον εδραιωμένο μέσα μας τρόπο σκέψης, στον οποίο έχουμε μάθει να εντάσσουμε και να οργανώνουμε όλα μας τα συναισθήματα, τα ερεθίσματα, τις πράξεις, ακόμη κι όταν διαισθανόμαστε ότι είναι αναποτελεσματικός ή ακόμα και επιζήμιος για μας.
Λειτουργούμε μέσα στο γνωστό και συνηθισμένο πλαίσιο αναφοράς μας. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο συνωστίζονται όλα μας τα συναισθήματα μας, χαρά, λύπη, φόβος, ενοχές, αγωνίες, τύψεις. Και όταν σκεφτόμαστε να κάνουμε μια πρώτη προσπάθεια αποστασιοποίησης από το παλιό και άνοιγμα προς το νέο νοιώθουμε τρόμο μπροστά στο ρίσκο να δραπετεύσουμε από το γνώριμο κάδρο της καθημερινότητας. Φοβόμαστε πως οι επιλογές μας μπορεί να έρθουν σε σύγκρουση με κάποιους άλλους που έχουν κάθε λόγο να αντιδρούν στην αλλαγή. Ακόμη κι όταν οσφραινόμαστε την ορθότητα αυτής της νέας, ας πούμε, βιοθεωρίας, είναι δύσκολο να αποτρέψουμε τον εαυτό μας από το να αντιδρά συναισθηματικά και να εφαρμόζει για μια ακόμη φορά τις παγιωμένες εκείνες αντιλήψεις που έχουν κυριολεκτικά στοιχειώσει το μυαλό και την ψυχή μας. Χάνονται σε πολυδαίδαλους λαβυρίνθους όταν δεν μπορούμε να ενταχθούμε στο νέο επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο σκέψης. Και στο βαθμό που αυτός ο νέος τρόπος σκέψης δεν έχει εδραιωθεί μέσα μας, δυσκολευόμαστε να αποχωριστούμε τον παλιό. Ζοριζόμαστε να βγάλουμε τα “χρωματιστά” γυαλιά που συνηθίσαμε να φοράμε κι ας ξέρουμε ότι μας δίνουν λαθεμένο είδωλο του κόσμου, κι ας καταλαβαίνουμε ότι δε μας συμφέρουν.
Είναι επείγουσα πια η ανάγκη για την υπεράσπιση της ίδιας της ζωής μας να πετάξουμε τα παλιά γυαλιά, να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο το τέρας του κοινωνικού μας συστήματος που μας κρατάει βυθισμένους στο τέλμα. Να δεχτούμε σαν ύψιστη αρχή της ζωής την κοσμογονική αρχή του μεγάλου Εφέσιου για την αδιάκοπη ροή και αλλαγή. Να πορευθούμε αλλάζοντας διαρκώς τους εαυτούς μας μέσα από τη συμμετοχή μας στην αλλαγή της κοινωνίας, βαδίζοντας αταλάντευτα τη λεωφόρο της αέναης πάλης των αντιθέτων, της διαρκούς αναζήτησης της αντικειμενικής αλήθειας, της μοναδικής πηγής γνώσης και δημιουργίας.
https://sioualtec.blogspot.com/2024/01/blog-post_40.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου