Η γέννηση της Αντιφασιστικής, Αντιαποικιακής και Αντιιμπεριαλιστικής Διεθνούς είναι ένα κρίσιμο βήμα σε αυτόν τον αγώνα. Φωτογραφία: ALBA-TCP.
Από: Manu Pineda
Το επαναστατικό, αντιιμπεριαλιστικό και αντιηγεμονικό σώμα στη Λατινική Αμερική αρθρώνεται κυρίως γύρω από δύο ιστορικούς και στρατηγικούς πυλώνες: την Κούβα και τη Βενεζουέλα.
Αυτές οι χώρες δεν είναι μόνο ιδεολογικές αναφορές του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού, αλλά και βασικοί παράγοντες στην οικοδόμηση εναλλακτικών στην παγκόσμια ηγεμονία υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους.
Η αντίσταση αυτών των δύο λαών, με τις κυβερνήσεις και τους επαναστάτες ηγέτες τους στην πρώτη γραμμή, ήταν θεμελιώδης για τη διατήρηση του αντιιμπεριαλιστικού αριστερού σχεδίου ζωντανό στη Λατινική Αμερική και για την εδραίωση της υποστήριξης σε διεθνείς πρωτοβουλίες όπως η συμμαχία Brics+, η οποία επιδιώκει να αντιμετωπίσει οικονομικός και δυτικός πολιτικός.
Η Κούβα και η Βενεζουέλα ως πυλώνες του αντιηγεμονικού σχεδίου
Η Κούβα είναι προπύργιο του σοσιαλισμού στην ήπειρο από την Επανάσταση του 1959, αντιστεκόμενος δεκαετίες στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Το παράδειγμά του έχει εμπνεύσει κινήματα απελευθέρωσης και προοδευτικές κυβερνήσεις σε όλη τη Λατινική Αμερική.
Η Βενεζουέλα, με τον ερχομό του Ούγκο Τσάβες και τη Μπολιβαριανή Επανάσταση, προώθησε ένα ξεκάθαρα αντιιμπεριαλιστικό επαναστατικό σχέδιο, καθιστώντας σημείο αναφοράς στον αγώνα για κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη. Επιπλέον, η ηγεσία του σε πρωτοβουλίες όπως οι Petrocaribe, ALBA και Celac οδήγησε στην ανάπτυξη ενός μοντέλου περιφερειακής ολοκλήρωσης που αμφισβήτησε άμεσα την ηγεμονία των ΗΠΑ σε αυτό που ιστορικά θεωρούνταν το κατώφλι τους.
Εάν ο ιμπεριαλισμός κατάφερνε να αποσταθεροποιήσει ή να ανατρέψει κάποια από αυτές τις δύο κυβερνήσεις, το αποτέλεσμα θα ήταν καταστροφικό. Όχι μόνο θα εξαφανιζόταν η πολιτική και ηθική ηγεσία που διατηρούν στην περιοχή, αλλά θα σπάσει και η ικανότητα συλλογικής αντίστασης των μετασχηματιστικών αριστερών κινημάτων. Αυτό θα αποδυνάμωνε πάρα πολύ το παγκόσμιο αντιηγεμονικό μπλοκ, του οποίου το Brics+ είναι η μεγαλύτερη οικονομική και γεωπολιτική έκφραση.
Την ανάγκη ανεπιφύλακτη υποστήριξης των προοδευτικών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής
Ενώ ο φασισμός και ο νεοφασισμός έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη και έχουν κερδίσει έδαφος σε άλλες ηπείρους, η Λατινική Αμερική έχει δείξει ότι είναι δυνατό να αντισταθεί κανείς και να προχωρήσει προς εναλλακτικά μοντέλα.
Αυτό οφείλεται στην εδραίωση των λαϊκών κινημάτων, στην ανανέωση μετασχηματιστικών, αν όχι ανοιχτά επαναστατικών, αριστερών κυβερνήσεων και στην ικανότητά τους να οικοδομούν δίκτυα περιφερειακής αλληλεγγύης. Ωστόσο, αυτή η αντίσταση δεν είναι ούτε αυτόματη ούτε εγγυημένη. Απαιτεί την ενεργό υποστήριξη των αντιιμπεριαλιστικών και προοδευτικών δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι επιτακτική ανάγκη να υποστηρίξουμε τις επαναστατικές και αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής χωρίς φόβο και κόμπλεξ, εκτιμώντας τις προόδους τους και κατανοώντας ότι αποτελούν μέτωπο στον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, του νεοφιλελευθερισμού και του νεοφασισμού.
Αυτή η υποστήριξη δεν είναι μόνο θέμα αλληλεγγύης, αλλά και στρατηγικής και αυτοάμυνας: η σταθερότητα και η δύναμη της Λατινικής Αμερικής ως αντιηγεμονικής περιοχής είναι απαραίτητες για την παγκόσμια ισορροπία σε έναν όλο και πιο πολυπολικό κόσμο.
Πώς δρα η ακροδεξιά σήμερα και πώς να την καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά
Στον 21ο αιώνα, τα αυταρχικά και αντιδραστικά ρεύματα δεν επιδιώκουν πλέον να ανατρέψουν τη δημοκρατία βίαια.
Όπως μας εξηγεί ο Αστουριανός καθηγητής Enrique del Teso στο παιδαγωγικό του δοκίμιο Η ακροδεξιά προπαγάνδα και πώς να την αντιμετωπίσουμε, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα δεν είναι πλέον αποδεκτά, δημοφιλή ή αποτελεσματικά ως εργαλεία για την επίτευξη εξουσίας. Αντίθετα, ο νεοφασισμός διεισδύει στις δημοκρατικές δομές με σκοπό να τις καταλάβει και να τις μεταμορφώσει εκ των έσω.
Αυτό το φαινόμενο θέτει μια κρίσιμη πρόκληση για τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες πρέπει να προσδιορίσουν τις στρατηγικές της ακροδεξιάς και να διατυπώσουν αποτελεσματικές απαντήσεις.
Η δικαστικοποίηση της πολιτικής εξουσίας
Ένα από τα βασικά εργαλεία της ακροδεξιάς είναι η χρήση δικαστών που δεν περιορίζονται στην ερμηνεία και την εφαρμογή των νόμων, αλλά τους χειραγωγούν για να προωθήσουν μια συντηρητική ή αντιδραστική ιδεολογία.
Αυτή η νομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας επιδιώκει να απονομιμοποιήσει τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και να εδραιώσει μια αυταρχική ατζέντα μεταμφιεσμένη σε νομιμότητα.
Μεροληψία των δυνάμεων ασφαλείας
Ένας άλλος μηχανισμός ελέγχου είναι η μεροληψία των δυνάμεων ασφαλείας. Σε πολλές χώρες, οι προοδευτικές διαμαρτυρίες καταστέλλονται σκληρά, ενώ οι ακροδεξιές κινητοποιήσεις λαμβάνουν προστασία ή προνομιακή μεταχείριση.
Αυτή η ανισότητα καταλήγει να υπονομεύει τη λαϊκή κινητοποίηση και να ενισχύει την αντιδραστική, ενδυναμώνοντας τα πιο υπερ και βίαια τμήματα της ακροδεξιάς που θεωρούν τους εαυτούς τους προστατευμένους από παρόμοια αστυνομική δύναμη.
Πόλεμος μέσων και πολιτισμού
Τα μέσα ενημέρωσης, που παρουσιάζονται ως ανεξάρτητα, ανήκουν συνήθως σε μεγάλους επιχειρηματίες ή επενδυτικά κεφάλαια με οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
Αυτές οι οντότητες χρησιμοποιούν τις πλατφόρμες τους για να υπερασπιστούν ατζέντες που βρίσκονται στο αντίθετο άκρο των λαϊκών συμφερόντων. Επί του παρόντος, η μάχη των μέσων ενημέρωσης είναι η αιχμή του δόρατος του πολιτιστικού πολέμου, και η αριστερά χάνει αυτόν τον αγώνα με κατολίσθηση.
Η ηγεμονική αφήγηση προάγει τον φόβο, το άγχος και τη δυσπιστία, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για τη διάδοση αυταρχικών ιδεών.
Η στρατηγική προπαγάνδας
Η ακροδεξιά προπαγάνδα δεν χρειάζεται να είναι αξιόπιστη. Ο στόχος του δεν είναι τόσο να πείσει όσο να δημιουργήσει δυσπιστία σε όλες τις πληροφορίες, υπονομεύοντας έτσι την αξιοπιστία των παραδοσιακών πηγών.
Ενθαρρύνοντας την αβεβαιότητα, αυτή η προπαγάνδα αποδυναμώνει τον κοινωνικό ιστό και επιτρέπει σε μηνύματα γεμάτα μίσος, ρατσισμό, ματαιοδοξία και ταξισμό να φιλτράρουν στις ομιλίες φαινομενικά δημοκρατικών και ακόμη και προοδευτικών κομμάτων.
Η απλοϊκότητα των αυταρχικών λύσεων
Η ακροδεξιά προσφέρει απλές λύσεις σε πολύπλοκα προβλήματα. Ο λαϊκιστικός και οπορτουνιστικός λόγος του φέρνει τους «προτελευταίους» (ντόπιους μισθωτούς) απέναντι στους τελευταίους (μετανάστες και περιθωριοποιημένες ομάδες).
Αυτή η στρατηγική διχάζει την εργατική τάξη, αποσπώντας την προσοχή από τις πραγματικές δομικές αιτίες της ανισότητας και προστατεύοντας τα συμφέροντα της πιο προνομιούχου μειονότητας.
Η ελευθερία ως ρητορικό όπλο
Ένα από τα εικονίδια του ακροδεξιού λόγου είναι η «ελευθερία». Ωστόσο, για αυτούς η ελευθερία δεν είναι τίποτα άλλο από την απουσία κανόνων, που ευνοεί τους ισχυρούς και απροστάτευσε τους αδύναμους.
Αυτός ο επαναπροσδιορισμός της ελευθερίας έχει μετατρέψει αυτό που ήταν πάντα μια κραυγή ενάντια στην καταπίεση και τις δικτατορίες σε σύνθημα κατά της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Απαντήσεις από τα αριστερά στην απειλή
Η καταπολέμηση της ακροδεξιάς προπαγάνδας απαιτεί ειλικρίνεια, αλλά και στρατηγική αποτελεσματικότητα. Η αλήθεια είναι ουσιώδης, αλλά όχι επαρκής για την αντιμετώπιση των ψεμάτων και της παραπληροφόρησης.
Είναι απαραίτητο να οικοδομηθεί ένας λόγος που όχι μόνο ενημερώνει, αλλά και κινητοποιεί και προσφέρει ένα ελπιδοφόρο όραμα για την κοινωνική πλειοψηφία.
Η ανάγκη για μια παγκόσμια συμμαχία
Η εκλογή προσωπικοτήτων όπως ο Ντόναλντ Τραμπ και η άνοδος αυταρχικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη οικοδόμησης μιας παγκόσμιας συμμαχίας προοδευτικών, αντιιμπεριαλιστικών και αντιφασιστικών δυνάμεων.
Αυτή η συναίνεση πρέπει να βασίζεται στην υπεράσπιση της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντιμετωπίζοντας τόσο την πολεμική και μιλιταριστική κλιμάκωση όσο και τους οικονομικούς αποκλεισμούς και τα παρεμβατικά μέτρα που τιμωρούν τους ανθρώπους που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό.
Η Αντιφασιστική Διεθνής
Η γέννηση της Αντιφασιστικής, Αντιαποικιακής και Αντιιμπεριαλιστικής Διεθνούς είναι ένα κρίσιμο βήμα σε αυτόν τον αγώνα. Αυτή η οργάνωση επιδιώκει να συντονιστεί με περιφερειακές αρθρώσεις όπως το ALBA, το φόρουμ του Σάο Πάολο, τα Κινήματα ALBA και το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Αριστερών, Προοδευτικών και Περιβαλλοντικών Δυνάμεων, προωθώντας τη συνεργασία μεταξύ αριστερών κυβερνήσεων και κοινωνικών, πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Η διαφορετικότητα και η πολυφωνία πρέπει να γίνονται σεβαστά, αλλά είναι απαραίτητο να χτυπήσουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση για να αντιμετωπίσουμε τις στρατηγικές του ιμπεριαλισμού.
Οι προκλήσεις της αντίστασης
Το κεφάλαιο διαθέτει τεράστιους υλικούς πόρους που του επιτρέπουν να αναπτύξει μέσα ενημέρωσης, πολιτικά και κοινωνικά όργανα για να εδραιώσει την κυριαρχία του.
Αυτά τα εργαλεία σχεδιάζονται σε παγκόσμιο επίπεδο και εφαρμόζονται τοπικά, προσαρμόζονται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε περιοχής.
Αυτή η ευελιξία, μαζί με την ικανότητα για ιδεολογική διείσδυση, ακόμη και σε αριστερούς τομείς, είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την προοδευτική αντίσταση.
Ως περίληψη
Η επιβίωση και η ενίσχυση του αντιηγεμονικού σχεδίου στη Λατινική Αμερική εξαρτάται από την υπεράσπιση των βασικών πυλώνων του, τη Βενεζουέλα και την Κούβα, καθώς και από την ενσωμάτωσή του σε παγκόσμιες δομές όπως το Brics+.
Η αγνόηση της στρατηγικής σημασίας αυτών των παραγόντων ή η χλιαρή δράση απέναντι στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα όχι μόνο θέτει σε κίνδυνο τις προοδευτικές κυβερνήσεις της περιοχής, αλλά υπονομεύει επίσης τη δυνατότητα οικοδόμησης ενός πιο δίκαιου, πολυπολικού κόσμου απελευθερωμένου από τον ζυγό του ιμπεριαλισμού.
Σε ένα πλαίσιο όπου η ακροδεξιά προπαγάνδα διαποτίζει θεσμούς, λόγους και κοινότητες, είναι απαραίτητο να αρθρωθούν συλλογικές, συνεκτικές και αποτελεσματικές απαντήσεις.
Η δημιουργία μηχανισμών συντονισμού μεταξύ των αριστερών δυνάμεων είναι απαραίτητη για να σταματήσει η προέλαση του αυταρχισμού και να οικοδομηθεί ένα μέλλον βασισμένο στη δικαιοσύνη, την ισότητα και την ειρήνη. Η καταπολέμηση της παραπληροφόρησης και η ανάκτηση της πολιτιστικής μάχης είναι ουσιαστικά βήματα προς αυτόν τον στόχο.
Απέναντι στον προπαγανδιστικό μηχανισμό της ακροδεξιάς, η αλληλεγγύη, η συνεργασία και κυρίως η οργάνωση αναδεικνύονται ως κύρια όπλα μας.
Συγγραφέας: Manu Pineda
Πηγή: Cubadebate
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου