Κηρύχθηκε κατάπαυση του πυρός, αλλά το μαρτύριο από τους ουρανούς δεν έχει σταματήσει.
Ένα drone πετά στον ουρανό κοντά στη Γάζα, όπως φαίνεται από το νότιο Ισραήλ [Αρχείο: Clodagh Kilcoyne/Reuters]
Από τότε που τέθηκε σε ισχύ η κατάπαυση του πυρός, οι ουρανοί στη Γάζα άλλαξαν. Υπάρχει μια ασυνήθιστη ησυχία. Δεν ακούμε πλέον ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη ή ελικόπτερα. Έφυγαν και τα τετρακόπτερα, αλλά τα drones – τα “zanana” – παραμένουν.
Το βουητό των ισραηλινών drones είναι αδιαμφισβήτητο. Ήταν ένας συνεχής σύντροφος για εμάς στη Γάζα για πολλά χρόνια, καθώς το Ισραήλ ανέπτυξε την τεχνολογία του για drone χρησιμοποιώντας εμάς ως υποκείμενα δοκιμής.
Κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας, η εγγύτητα και ο όγκος του βόμβου εντάθηκαν, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Τα drones πεινούσαν για τις ψυχές των κατοίκων της Γάζας. Για 15 μήνες, αυτές οι ιπτάμενες μηχανές έλεγχαν πού πηγαίναμε, τι κάναμε και ποιος ζούσε ή πέθαινε. Έμοιαζε σαν η κατοχή να είχε τοποθετήσει μια κάμερα παρακολούθησης πάνω από κάθε ζωντανή ψυχή στη Γάζα. Έμοιαζε σαν τα drones να ξεπερνούν τα πουλιά στον ουρανό της Γάζας.
Για 15 μήνες, ο ήχος του βόμβου δεν σταμάτησε ποτέ – μέρα ή νύχτα. Θα έμπαινε στα κεφάλια των ανθρώπων της Γάζας, μικρών και μεγάλων, και θα τους βασάνιζε. Θα καταβρόχθιζε τη λογική και την αισιοδοξία μας ότι ο πόλεμος θα σταματήσει ποτέ.
Κάτω από το σμήνος των drones στον ουρανό, ακόμη και οι πιο απλές δραστηριότητες ήταν μια πρόκληση. Καθώς μαγειρεύατε ένα γεύμα, ο ήχος θα δημιουργούσε ένα σκοτεινό σκηνικό, διαταράσσοντας τη συγκέντρωσή σας. Θα έχανες την ψυχραιμία σου και θα έκαιγες ό,τι λίγο φαγητό είχες.
Τα drones θα κατέστρεφαν τα νεύρα σας, εκνευρίζοντας εσάς και άλλα μέλη της οικογένειας, προκαλώντας ένταση και κλιμάκωση των διαφωνιών.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα στον καταυλισμό όπου μείναμε μου είπε κάποτε: «Το drone μου τρώει το μυαλό». Σκέφτηκε το συνεχές βουητό ως έναν χρόνιο, ανίατο πονοκέφαλο. Θα χειροτέρευε τη νύχτα, τρυπώντας τον εγκέφαλό της και στερώντας της τον ύπνο. Αν την έπαιρνε ο ύπνος, θα έβλεπε εφιάλτες για βομβαρδισμούς και καταστροφές.
Τα drones τρομοκρατούσαν όχι μόνο με το βουητό και την επιτήρησή τους αλλά και με τις αυθαίρετες μαζικές δολοφονίες. Το να είσαι έξω μετά το σκοτάδι σήμαινε ότι κινδυνεύεις να γίνεις στόχος. Έτσι, λίγο πριν νυχτώσει, οι Παλαιστίνιοι έσπευσαν πίσω στις σκηνές τους και έβρισκαν καταφύγιο. Τα παιδιά, που κανονικά έπαιζαν έξω, θα έμεναν επίσης στη θέση τους.
Το βράδυ, αν ένιωθες την ανάγκη να πας στην τουαλέτα, θα είχες δύο επιλογές: να βραχείς ή να ρισκάρεις τη ζωή σου για να ανακουφιστείς. Ο πανικός και ο φόβος θα καταλάμβαναν το μυαλό σας καθώς πιέζατε την κύστη σας, προσπαθώντας να την κρατήσετε μέσα.
Ήξερα πολλές οικογένειες που χρησιμοποιούσαν κουβάδες το βράδυ για να ανακουφιστούν και τους άδειαζαν το πρωί.
Το μπάνιο, επίσης, έγινε επικίνδυνο θέμα στα στρατόπεδα εκτοπισμένων. Δεν θα μπορούσε κανείς να διακινδυνεύσει να ανάψει φωτιά προς το βράδυ σε ζεστό νερό γιατί θα μπορούσε να προσελκύσει τα drones. Επομένως, θα έπρεπε να βιαστείτε στη διαδικασία κατά τη διάρκεια της ημέρας, ρίχνοντας νερό στο σώμα σας και ξεπλένοντας το σαπούνι όσο το δυνατόν γρηγορότερα όσο η φαντασία σας έπαιζε παιχνίδια: Τι θα γινόταν αν ένα drone πυροβολούσε; Ανακάτεψες να ντυθείς γρήγορα γιατί η προοπτική να πεθάνεις γυμνός ήταν αφόρητη.
Η γενοκτονία είδε ένα νέο χαρακτηριστικό που εισήχθη σε αυτά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη: εξαπάτηση καταφύγιο Παλαιστινίων για να βγουν έξω.
Φανταστείτε, κατά τη διάρκεια μιας άγρυπνης νύχτας, ακούτε το νιαούρισμα μιας πεινασμένης γάτας. Οδηγημένοι από την ανθρώπινη συμπόνια σας, βγαίνετε να του προσφέρετε κάτι να φάτε. Κι εσύ πεινάς, αλλά κατά βάθος λες στον εαυτό σου: «Μπορώ να τα καταφέρω, αλλά η γάτα δεν μπορεί να βρει τροφή μόνη της». Βγαίνεις έξω για να του πετάξεις ένα κομμάτι φαγητού και ξαφνικά ένας πυροβολισμός τερματίζει τη συμπονετική σου πράξη.
Drones και quadcopter χρησιμοποιούσαν διάφορους ηχογραφημένους ήχους για να ξεγελάσουν τα θύματά τους: ένα μωρό που έκλαιγε, ένα παιδί που ούρλιαζε για βοήθεια. Υπηρέτησαν τη συμπόνια και την αλληλεγγύη των Παλαιστινίων, η οποία άντεξε παρά τα αφόρητα δεινά του πολέμου.
Συνηθίσαμε τόσο πολύ να βασανιζόμαστε από τα drones που τις σπάνιες στιγμές που σταμάτησε το βουητό τους, νιώσαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Η συνάδελφός μου Wissal μου είπε ότι ένα βράδυ παρατήρησε ότι δεν μπορούσε να ακούσει κανένα drones. Ήταν τρομοκρατημένη. Ξύπνησε την οικογένειά της, προτρέποντάς τους να ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους. Η ησυχία ήταν δυσοίωνη, σκέφτηκε.
Θυμήθηκε τι είχε συμβεί στη Ράφα ένα βράδυ όταν τα drones σώπασαν: μια τρομακτική επίθεση εξαπολύθηκε που κατέστρεψε τη γειτονιά τους. Η οικογένειά της κατάφερε να ξεφύγει.
Ο Wissal είχε δίκιο. Η σιωπή των drones αποδείχθηκε και πάλι σημάδι επικείμενης επίθεσης. Καθώς ο ισραηλινός στρατός άρχισε να βομβαρδίζει την «ασφαλή ζώνη» στην οποία είχε καταφύγει εκείνη και η οικογένειά της, τράπηκαν σε φυγή για άλλη μια φορά για να σώσουν τη ζωή τους.
Σήμερα, καθώς έχει τεθεί σε ισχύ η κατάπαυση του πυρός, ο άμεσος κίνδυνος να σκοτωθείς από ισραηλινό χτύπημα μπορεί να έχει εξαφανιστεί προσωρινά, αλλά η παρακολούθηση και το βουητό από drone συνεχίζονται. Τα drones συνεχίζουν να μας κλέβουν την αίσθηση ασφάλειας και αυτονομίας.
Η προοπτική ενός ουρανού χωρίς drone παραμένει ένα μακρινό όνειρο, που συνδέεται εγγενώς με τον ευρύτερο αγώνα για δικαιοσύνη, αυτοδιάθεση και ειρήνη. Μόνο με το γνήσιο τέλος της κατοχής μπορεί αυτό το όραμα των αφόρτων ουρανών να γίνει πραγματικά πραγματικότητα. Μέχρι να συμβεί αυτό, τα drones θα συνεχίσουν να καταβροχθίζουν το μυαλό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου