Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
ΑΚΟΥΩ ότι πρέπει να αναζητήσουµε δάνεια από τους Ρώσους και τους Κινέζους. Ή, ακόµη καλύτερα, ότι η χώρα πρέπει να κηρύξει άκυρο το χρέος της. ΑΚΟΥΩ, αντιθέτως, ότι πρέπει να το ελέγξει από την αρχή και (µε κάποιο µαγικό τρόπο) να βρει τι αποδέχεται και τι δεν αποδέχεται από όσα έχει δανειστεί. Ακούω ότι πρέπει να κηρύξουµε το Μνηµόνιο αντισυνταγµατικό.
ΑΚΟΥΩ ότι η Ελλάδα απλώς δεν πρέπει να αναγνωρίσει το χρέος και έτσι δεν θα χρωστάει τίποτα. Ακούω ότι πρέπει να φύγουµε από το ευρώ και να κατεβάσουµε ρολά για να ακολουθήσουµε τον υπερήφανο δρόµο του Ισηµερινού, της Γουατεµάλας ή του Πράσινου Ακρωτηρίου. ΑΚΟΥΩ ότι πρέπει να φτιάξουµε προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση. ΝΟΜΙΖΩ ότι ουδέποτε άλλοτε ο δηµόσιος διάλογος (;) στην Ελλάδα είχε εξελιχθεί σε τέτοιο διαγωνισµό ανοησίας και µπαρούφας. ΕΩΣ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ, είναι φυσιολογικό. Οταν µια χώρα δοκιµάζεται και όταν ένας λαός ταλαιπωρείται, είναι κατανοητό να αφουγκράζεται κάποιες ανώδυνες µαγικές λύσεις, τις οποίες διάφοροι κοµπογιαννίτες προσφέρονται να του πουλήσουν. ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ να στρέφεται εύκολα και εύπιστα σε αυτό που περιέχει το µικρότερο κόστος. Ναπροσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του έξω από τη δυσάρεστη και δυσβάσταχτη εικόνα. ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΑΛΛΩΣΤΕ, έχουµε πολλούς αγανακτισµένους αλλά πολύ περισσότερους απελπισµένους. ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, όµως, υπάρχει και η πραγµατικότητα. «Ο ρεαλισµός είναι υποταγή», είπε κάποια στιγµή η Αλέκα. Σύµφωνοι! Αλλά και ο σουρεαλισµός είναι γραφικός. ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΤΕ βεβαίως: βλέπεις πολλούς γύρω σου έτοιµους να σκεφτούν ψύχραιµα και λογικά; Οχι, θα απαντήσω. Αυτός όµως δεν είναι λόγος για να διαλύσουµε τη χώρα. Ούτε για να αρχίσουµε να πλακωνόµαστε µεταξύ µας – όπως είναι προφανές ότι µερικοί επιδιώκουν… Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της έντασης µπορεί να εξυπηρετεί εκείνους που την έχουν επιλέξει, αλλά δεν συµφέρει ούτε καν εκείνους που την υπηρετούν. Είναι τραγικό λάθος να φαντάζονται ορισµένοι ότι η εκτροπή µπορεί να αποτελέσει λύση – δεν κάνει τίποτα άλλο από το να οξύνει το πρόβληµα! ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ασφαλώς µια αποτελεσµατική κυβέρνηση. Χρειαζόµαστε σίγουρα µια διαφορετική οικονοµική πολιτική. Χρειαζόµαστε απαραιτήτως µια πιο δίκαιη κατανοµή των βαρών της κρίσης. Χρειαζόµαστε, πάνω απ’ όλα, µια προοπτική στην οποία να στρατευτεί η ευρεία πλειοψηφία του ελληνικού λαού. ΟΛΑ ΑΥΤΑ είναι απαραίτητα. Αλλά όσοι κι αν φωνάξουν, όσο κι αν φωνάξουν, το χρέος της χώρας παραµένει 350 δισ. ευρώ. ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΒΑΙΟ είναι ότι δεν θα µας σώσουν ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Κινέζοι, ούτε το facebook, ούτε το twitter. Μόνοι µας θα σωθούµε. Ή µόνοι µας θα βουλιάξουµε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου