Ανένδοτο κηρύσσει η Γερμανία εναντίον της Κύπρου μετά την ηρωική απόφαση της κυπριακής Βουλής την Τρίτη 19 Μαρτίου να απορρίψει πανηγυρικά, χωρίς ούτε μία θετική ψήφο, την απόφαση του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης (Γιούρογκρουπ) για κατάσχεση μέρους των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες ώστε να βρεθούν τα απαραίτητα ποσά που θα επιτρέψουν την ανακεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων κυπριακών τραπεζών. Η απόφαση του Γιούρογκρουπ, που σημαίνει την εξόντωση της Κύπρου, στην αρχική της μορφή περιελάμβανε έναν κλιμακωτό φόρο στις καταθέσεις που ξεκίναγε από 6,75% για ποσά μέχρι 100.000 ευρώ και έφτανε στο 9,9% για μεγαλύτερα ποσά. Αξίζει μάλιστα να αναφερθεί η ορολογία την οποία επέλεξε να χρησιμοποιήσει το Γιούρογκρουπ για να χαρακτηρίσει αυτό το απαράδεκτο μέτρο που ισοδυναμούσε με αρπαγή, κατάσχεση και ληστεία και θα διέλυε μονομιάς τον τραπεζικό τομέα της Κύπρου και κατ’ επέκταση όλη την οικονομία: «εισαγωγή μιας εμπροσθοβαρούς εφάπαξ εισφοράς σταθερότητας που θα εφαρμόζεται σε καταθέτες που κατοικούν και δεν κατοικούν στην Κύπρο». Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε… Οι Κύπριοι πάντως κατάλαβαν και μάλιστα έγκαιρα, αυτό που ήθελε να αποκρύψει το Γιούρογκρουπ με την παραπάνω περίτεχνη φράση. Στη συνέχεια κι όταν τόσο τα γερμανικά πάντσερ όσο και οι υποτελείς συνεργάτες τους στην Κύπρο βρέθηκαν ενώπιον πρωτοφανών αντιδράσεων (που καθόλου δεν μετριάστηκαν από το καρότο των μετοχών με τις οποίες θα αποζημιώνονταν οι καταθέτες) επιχείρησαν να τροποποιήσουν την συγκεκριμένη πρόταση εισάγοντας ένα αφορολόγητο όριο, στο επίπεδο των 25.000 ευρώ, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να εξασφαλίσουν τις δέουσες κοινωνικές συμμαχίες στο εσωτερικό της Κύπρου που θα επέτρεπαν την ψήφιση του νόμου. Μάταια όμως γιατί πλέον ήταν αργά. Πολύ περισσότερο για ασήμαντες υποχωρήσεις. Η απόφαση του Γιούρογκρουπ επίσης περιελάμβανε την αύξηση του εταιρικού φόρου από το επίπεδο του 10% (με την μορφή ενιαίου φορολογικού συντελεστή) που ισχύει σήμερα, καθιστώντας την Κύπρο πόλο έλξης για χιλιάδες εταιρείες που αναζητούν φθηνότερη φορολογία στο επίπεδο του 12,5%, φορολόγηση των τραπεζικών καταθέσεων ύψους 20-25% και επίσης αθρόες ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων από τις οποίες αναμενόταν η είσπραξη 1,4 δισ. ευρώ.
Αν ψηφίζονταν στο σύνολο τους τα παραπάνω μέτρα, τα οποία έγιναν ομοφώνως δεκτά από το Γιούρογκρουπ, θα επέφεραν ένα συντριπτικό πλήγμα στην κυπριακή οικονομία, καθώς δεν άφηναν κανέναν τομέα ανέγγιχτο: Τράπεζες, ιδιωτικές εταιρείες και οι κερδοφόρες και εξαιρετικά ανταγωνιστικές ημιδημόσιες Κυπριακές επιχειρήσεις θα εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες, «μία και έξω», υπό το πρόσχημα της διάσωσης των κυπριακών τραπεζών, αφήνοντας στη συνέχεια την Κύπρο έρμαιο των δανειστών της, που ζητούσαν τον πλήρη έλεγχο των ενεργειακών της κοιτασμάτων και φυσικά την μετατροπή της χώρας σε αποικία, με ένα νέο διχοτομικό σχέδιο.
Η γενναία απόφαση των Κυπρίων να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς της ευρωζώνης και να μην δεχτούν την προδοσία της πολιτικής τους ηγεσίας δίνει μαθήματα αγώνα και υπερηφάνειας. Ταυτόχρονα, χάρη στη στάση του κυπριακού λαού, αποκαλύπτεται ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας της ευρωζώνης και της ίδιας της ΕΕ, που δικαίως πια μπορεί να χαρακτηριστεί “σπίτι τοκογλύφων και εκβιαστών”.
Το “καλό μνημόνιο” που υπεγράφη το Νοέμβρη επί προεδρίας Δ. Χριστόφια έδωσε τη χαριστική βολή στις τράπεζες
Αξίζει ωστόσο να δούμε τι συνέβη πριν οι «ευρωπαίοι εταίροι», με την αγαστή συνεργασία του Νίκου Αναστασιάδη, στήσουν την Κύπρο στα έξι μέτρα του εκτελεστικού αποσπάσματος κι αυτή, σε μια ανατροπή που δεν έχει πρόσφατο προηγούμενο, καταφέρει να αποδράσει σκορπώντας ρίγη συγκίνησης κι ενθουσιασμού σε όσους μάχονται τους μονόδρομους της Τρόικας και φυσικά μίσος στους απολογητές της τρόικας και τους νενέκους της κυβέρνησης Σαμαρά. Δύο είναι τα γεγονότα που ξεχωρίζουν, εξηγώντας ταυτόχρονα το πώς φτάσαμε εδώ.
Το πρώτο σχετίζεται με την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που εφαρμόστηκε τον Μάρτιο του 2012, υπό την αυστηρή εποπτεία και την καθοδήγηση των Γερμανών, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στους οποίους απολογούταν σχεδόν καθημερινά ο Τσαρλς Νταλάρα, επικεφαλής του Διεθνούς Ινστιτούτου Χρηματοοικονομικής (η Διεθνής των Τραπεζιτών) ο οποίος είχε αναλάβει τις επαφές με τους ομολογιούχους για να τους πείσει για την ανταλλαγή. Η ανταλλαγή ολοκληρώθηκε μέσα από χειροκροτήματα και επαίνους, χαρακτηριζόμενη ως «απόλυτα επιτυχημένη». Στο εσωτερικό της Ελλάδας βέβαια ξέρουμε πολύ καλά το καθεστώς ωμών εκβιασμών, ιδεολογικής τρομοκρατίας και συνταγματικών πραξικοπημάτων που ενεργοποιήθηκε με την ευθύνη κυρίως του ΠΑΣΟΚ, αλλά επίσης ΝΔ και ΛΑΟΣ, για να γίνει δεκτό από την Βουλή το δεύτερο μνημόνιο που άνοιξε τον δρόμο για την έγκριση του PSI+, όπως χαρακτηρίστηκε η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους ωστόσο ήταν τόσο «επιτυχημένη» που δεν οδήγησε μόνο (σε πολύ σύντομο μάλιστα χρονικό διάστημα) το ελληνικό δημόσιο χρέος σε μη βιώσιμα επίπεδα, αλλά οδήγησε επίσης και τις κυπριακές τράπεζες στα βράχια, χωρίς μάλιστα να προβλεφθεί γι’ αυτές ούτε καν κάποια μορφής ανακεφαλαιοποίηση. Μέτρο που είναι προφανώς αντιδραστικό, μιας και μεταφέρει το κόστος επιβίωσης των ιδιωτικών τραπεζών στην κοινωνία, αν είχε προβλεφθεί ωστόσο θα έδειχνε ότι έλαβαν τουλάχιστον υπ’ όψη τους τις αλυσιδωτές αντιδράσεις των πολιτικών τους και δεν αδιαφόρησαν για τις επιπτώσεις που θα έχουν. Πολύ περισσότερο σε μια οικονομία όπως η κυπριακή που είναι όχι μόνο πολύ μικρότερη, με ένα ΑΕΠ (ύψους 18 δισ. σχεδόν) ίσο πλέον με το 10% του ελληνικού, αλλά και πολύ πιο ευάλωτη σε τέτοιου είδους μεταβολές και πλήγματα, λόγω της δομής της. Αρκεί να αναφερθεί πως το ένα τέταρτο τη προστιθέμενης αξίας προέρχεται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και την διαχείριση ακινήτων, ένα ακόμη τέταρτο από τον τουρισμό και μόνο το 12% από την βιομηχανία. Με άλλα λόγια, εντελώς μα εντελώς εύθραυστη… Παρόλα αυτά αδιαφόρησαν ακόμη κι όταν έγινε επίσημα γνωστό, κατόπιν εορτής πως το κόστος από το κούρεμα στην κυπριακή οικονομία ανήλθε στα 4,5 δισ. ευρώ. Ο κατ’ αρχήν υπαίτιος επομένως για την κρίση στην κυπριακή οικονομία είναι η ΕΕ, μέσω Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Γιούρογκρουπ, και φυσικά η ελληνική κυβέρνηση, με τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλο να προεξέχει στο κάδρο των ευθυνών όχι μόνο λόγω του υπερτροφικού του και τυμπανιαίου εγώ που συναγωνίζεται τις φυσικές του διαστάσεις αλλά λόγω της θέσης που κατείχε τότε στο υπουργείο Οικονομικών, απ’ όπου είχε μια προνομιακή πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα ή τουλάχιστον θα μπορούσε να έχει αν ρωτούσε τους αρμόδιους και προϊσταμένους του: την Τρόικα…
Οι πρωταγωνιστές της δεύτερης κορυφαίας πράξης της σύγχρονης κυπριακής τραγωδίας προέρχονται από την ίδια την Κύπρο. Σημείο δε τομής αποτέλεσε η πολιτική απόφαση του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια και του ΑΚΕΛ για ανακεφαλαιοποίηση, δίνοντας στην Λαϊκή την δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα, 1,8 δισ. ευρώ (ποσό που αντιστοιχεί στο 10% του κυπριακού ΑΕΠ) παρότι επρόκειτο για μια ξεκάθαρη περίπτωση αποτυχημένων επενδυτικών επιλογών, στις οποίες μάλιστα πρωταγωνίστησε ο Ανδρέας Βγενόπουλος που είχε εν τω μεταξύ αγοράσει την τράπεζα, ενσωματώνοντάς την στον πολυσχιδή όμιλό του. Το προηγούμενο διάστημα η υπό τον Βγενόπουλο Λαϊκή (που πρόσφατα μετονομάστηκε σε Cyprus Popular Bank, CPB) είχ επιδοθεί σε μπαράζ επενδύσεων σε ελληνικά ομόλογα που προσέφεραν ελκυστικές αποδόσεις. Αρνητικοί πρωταγωνιστές επίσης αποδείχθηκαν και οι διοικήσεις των κεντρικών τραπεζών Ελλάδας και Κύπρου που απέτυχαν παταγωδώς να ασκήσουν τα εποπτικά τους καθήκοντα. Καθοριστικής επίσης σημασίας πολιτική κίνηση ήταν η προσφυγή στην Τρόικα για βοήθεια, που επισημοποιείται με το Μνημόνιο το οποίο έγινε δεκτό από την κυβέρνηση Χριστόφια το Νοέμβριο του 2012. Στη Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ανέλαβε, στο πλαίσιο του προλεταριακού διεθνισμού μπορούμε να υποθέσουμε, το πολύ ευχάριστο έργο (αν κρίνουμε από την πληθώρα αρθρογράφων που βρέθηκαν) να πλασάρει στην Ελλάδα το Μνημόνιο του ΑΚΕΛ, εμφανίζοντάς το ως αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων και το «μικρότερο κακό». Έτσι, με επιχειρήματα που παραπέμπουν στην απολογητική της ΔΗΜΑΡ ο οικονομολόγος του ΣΥΡΙΖΑ, Σπύρος Λαπατσιώρας, από τις στήλες της Αυγής και της Εποχής, εξωράισε τις υποχωρήσεις του Δ. Χριστόφια εξοικειώνοντας και την ελληνική Αριστερά σε μια νέα πολιτική διάκριση, που κανείς δεν θα ήθελε να αποβεί προφητική για το μέλλον: τα «κακά Μνημόνια» που υπογράφουν Δεξιά και ΠΑΣΟΚ και τα «καλά Μνημόνια» που υπογράφει η Αριστερά. Στην Κύπρο…
Στο «καλό Μνημόνιο» ωστόσο της κυβέρνησης Χριστόφια (στην οποία οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι απέφυγε μέχρι τελευταίας στιγμής μια συμφωνία – πακέτο, παραπέμποντας τις δύσκολες αποφάσεις για την επόμενη κυβέρνηση) υπάρχει κι ο όρος που άνοιξε τον δρόμο για να επιχειρήσει τουλάχιστον να επιβληθεί και στη Κύπρο το καθεστώς της χρεοκρατίας. Συγκεκριμένα και πέρα από τα αντιλαϊκά όπως αύξηση στον ΦΠΑ, ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές κοινωνικών δαπανών, η Τρόικα κατάφερε να περάσει στο Μνημόνιο μια απαράδεκτη αύξηση στο δείκτη επάρκειας κεφαλαίων. Αναφέρεται συγκεκριμένα στο άρθρο 1.6 του κεφαλαίου με τίτλο «αποκατάσταση της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών»: «αύξηση του ελάχιστου δείκτη κεφαλαίων Core Tier 1 από το τωρινό 8% σε 10% μέχρι το τέλος του 2013». Έτσι όμως τα κεφάλαια που απαιτούνταν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απογειώθηκαν, καθιστώντας μονόδρομο την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης. Να θυμίσουμε πως στην περίπτωση της Ελλάδας η αύξηση του αντίστοιχου δείκτη από το 8% στο 9% με απόφαση της κεντρικής τράπεζας, τον Δεκέμβριο του 2012, αύξησε μεμιάς τις κεφαλαιακές ανάγκες των χρεοκοπημένων ελληνικών τραπεζών κατά 6,5 δισ. ευρώ.
Στην Κύπρο προκειμένου η εκτίμηση για τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών να εκτοξευθεί και να οδηγηθεί η κυβέρνηση στον υπερδανεισμό που καθιστά αδύνατη την αποπληρωμή και αναπόφευκτη την παράδοση στους δανειστές (όπως έχει συμβεί στην Ελλάδα) η Τρόικα απαίτησε την πρόσληψη ξένου οίκου (Pimco) που υποτίθεται αντικειμενικά και χωρίς παρεμβάσεις θα εκτιμούσε τα κεφάλαια που απαιτούνται. Έτσι, ενώ η κεντρική τράπεζα της Κύπρου εκτιμούσε ότι χρειάζονται 1,9 δισ. ευρώ κι η εδρεύουσα στο Λονδίνο Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή έκανε λόγο για 2,5 δισ. η Τρόικα έστειλε τον λογαριασμό στα ουράνια, ανεβάζοντάς τον στα 10 δισ. ευρώ. Αυτή η πλευρά από την απόφαση του Γιούρογκρουπ είναι εξ ίσου αν όχι περισσότερο σκανδαλώδης από την απαίτηση κατάσχεσης των καταθέσεων, καθώς οδηγούσε με πιο “εκλεπτυσμένο” τρόπο την Κύπρο στην μόνιμη χρεοκοπία.
Ωστόσο, η απόφαση ευρω-αρπαγής των καταθέσεων ξεσήκωσε την μεγαλύτερη θύελλα αντιδράσεων λόγω των άμεσων παρενεργειών της που φάνηκαν από την Δευτέρα κιόλας στις ουρές που σχηματίστηκαν στις ιταλικές και ισπανικές τράπεζες από καταθέτες που άρχισαν να σηκώνουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες, υπό το φόβο ότι σε λίγο καιρό μπορεί να έρθει κι η σειρά τους. Από τον κίνδυνο προφανώς και δεν εξαιρούνται κι οι ελληνικές καταθέσεις. Πολύ περισσότερο αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι το τεράστιο τίμημα που ούτως ή άλλως θα απαιτούσε η Γερμανία για να δεχθεί να κουρέψει έστω κι ένα μικρό μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους, μετά φυσικά τις εκλογές τους, τον Οκτώβρη του 2013, προκειμένου να γίνει ξανά βιώσιμο. (Να πάει έστω στο 115% του ΑΕΠ, εκεί δηλαδή που το βρήκε ο έτερος Τσολάκογλου, ο Γιωργάκης.) Το πέπλο αβεβαιότητας που συνειδητά σκόρπισε το Τέταρτο Ράιχ επάνω από τις τράπεζες όλων των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης, οδηγώντας σε μια αναπάντεχη όξυνση την κρίση χρέους (καθώς αδυνατίζει τα σαθρά θεμέλια των ιταλικών και ισπανικών τραπεζών, αυξάνοντας τις πιθανότητες η νέα μόδα του κουρέματος των καταθέσεων να αποτελέσει την χαριστική βολή), δεν έχει μόνο χαμένους.
Άρπαγας καταθέσεων η Γερμανία
Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΟΞΥΝΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ
Στην αντίπερα όχθη των κερδισμένων βρίσκεται η Γερμανία, που σαν τοκογλύφος, σαν άλλος Σάιλοκ κλείνει πονηρά το μάτι σε όλους τους μεγαλο-καταθέτες τουλάχιστον ζητώντας τους να πάνε τα χρήματα τους στις τράπεζες και ακόμη στους φορολογικούς παραδείσους που η ίδια ελέγχει, όπως για παράδειγμα το Λουξεμβούργο, το Λιχτενστάιν κι η Λετονία. Έτσι αποδεικνύεται πως το μέλημα της Γερμανίας δεν είναι το κυνήγι του μαύρου χρήματος, αλλά να ελέγχει η ίδια τα ποσά που στην περίπτωση της Κύπρου υπολογίζονται τουλάχιστον σε 20 δισ. ευρώ, από τα 68 δισ. που διέθεταν οι κυπριακές τράπεζες τον Ιανουάριο του 2013. Η επιμονή δε της Γερμανίας, όπως εκφράστηκε με δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, να επιβληθεί σε κάθε περίπτωση πρόστιμο στους καταθέτες των κυπριακών τραπεζών υποδηλώνει την αμετάκλητη απόφασή της να τελειώσει την Κύπρο, καταστρέφοντας την οικονομία της. Γιατί απώλειες τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ εκ μέρους των ρώσων ολιγαρχών θα προκαλέσουν ένα θεαματικό κύμα φυγής καταθέσεων, που θα οδηγήσει το νησί σε μια βαθιά και χρόνια ύφεση, πλήττοντας με την μορφή ντόμινο όλη την οικονομία.
Αποφεύγοντας αυτή την καταστροφική προοπτική η Κύπρος, τουλάχιστον βραχυχρόνια, βρίσκεται σε πολύ καλύτερη μοίρα από την Ελλάδα, που αποδεχόμενη αδιαμαρτύρητα τις επιταγές της Τρόκας κάθε φορά έχει οδηγηθεί σε ένα τέλμα δίχως πάτο, με όλους ους δείκτες της ελληνικής κρίσης να την κατατάσουν σε χειρότερη πλέον θέση ακόμη κι από την μεγάλη κρίση του 1929 στις ΗΠΑ.
Είναι μια πλευρά της πραγαμτικότητας που μονίμως παραλείπεται ή αποσιωπάται, αντίθετα με τις ουρές που σχηματίζονται έξω από τα κυπριακά ΑΤΜ και το πλαφόν που τέθηκε για τις αναλήψεις, δύο θέματα που ακατκλύζουν τις ειδλησεις των μνημοναικων ΜΜΕ. Κι αυτές όμως οι ειδήσεις μεταδίδονται λειψές, μόνο και μόνο για να μην φανεί ότι οι Κύπριοι βρίσκονται σε πιο αξοζήλευτη θέση από μας, που πρέπει να ζήσουμε με 280 ευρώ τον μήνα – όπως ζήτησε ο Τόμσεν, όσο δηλαδή είναι το πλαφόν αναλήψεων από τα κυπριακά ΑΤΜ, ή σχηματίζουμε πολύ πιο μεγάλες ουρές στα συσίτια της εκκλησίας και τις δωρεάν διανομές φαγητού… Γι’ αυτές όμως τις ουρές τηρείται σιγή ασυρμάτου κι οποιαδήποτε αναφορά χαρακτηρίζεται λαϊκισμός…
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ: Κλειδί επιτυχίας η έξοδος από το ευρώ
ΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Παρότι τις τελευταίες μέρες έχει παρατηρηθεί μια σημαντική μεταστροφή της κοινής γνώμης στην Κύπρο με το 67% να τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ (θέτοντας προ τεράστιων ευθυνών την ελληνική και κυπριακή Αριστερά που κρύβονταν πίσω από την αποδοχή που έχαιρε στην κοινωνία το ευρώ) η πολιτική ηγεσία της Κύπρου, ως τώρα, δεν έχει δείξει πρόθυμη να οδηγήσει την επιλογή της μέχρι τα άκρα, δραπετεύοντας οριστικά από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της ευρωζώνης που αποδείχθηκε μεγαλύτερη τοκογλυφική ύαινα και χειρότερη απειλή για τα κυριαρχικά δικαιώματα ακόμη κι από το ΔΝΤ που ανέκαθεν αποτελούσε μετρ του είδους. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ασφαλής διαχείριση του προβλήματος που προκάλεσε το Γιούρογκρουπ (χρεοκοπία των τραπεζών και καταβαράθρωση της αξιοπιστίας του κυπριακού τραπεζικού τομέα) εντός της ευρωζώνης. Ο χρόνος κυλάει προς όφελος των Γερμανών και της ΕΚΤ που ελέγχει τη ροή του χρήματος και παρασκηνιακά ασκεί τερατώδεις πιέσεις κι εκβιασμούς στην κυπριακή πολιτική ηγεσία. Η πρόθεσή τους δε, είναι να πατήσουν τους Κύπριους κάτω σαν σκουλήκια, να τους εξοντώσουν παραδειγματικά ώστε ποτέ ξανά κανένας άλλος να μην τολμήσει να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Τέταρτου Ράιχ στην Ευρώπη. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε: “Γιατί η Ευρώπη πρέπει να παίξει σκληρά με την Κύπρο” ήταν ο τίτλος άρθρου του Σπίγκελ. Περιττό να ειπωθεί ότι πιο φασίστας …πεθαίνεις. Οι απόγονοι των Ναζί που ματοκύλισαν την Ευρώπη δύο φορές, προκαλώντας δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς τώρα διατάσσουν την Ευρώπη να υποδουλώσει την Κύπρο! Μισό νησί, 800.000 ανθρώπων! Στο εσωτερικό του άρθρου υπάρχει ακριβώς η ίδια κατεύθυνση: “Στις διαπραγματεύσεις το Γιούρογκρουπ πρέπει να είναι προσεκτικό στην προσπάθειά του να διατηρήσει την αξιοπιστία του”, κ.α. Οι Γερμανοί λοιπόν, αντιλαμβανόμενοι το χαστούκι στο πρόσωπο που δέχτηκαν, τώρα θέλουν να χυθεί αίμα.
Από την άλλη, καμία από τις ρεαλιστικές, δοκιμασμένες και άμεσα υλοποιήσιμες προτάσεις που έχουν κατατεθεί δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει όσο στο νησί παραμένει η Τρόικα, έχοντας τον έλεγχο και δικαίωμα λόγου στις τελικές αποφάσεις και η Κύπρος παραμένει στην ευρωζώνη, έχοντας παραδώσει δηλαδή τη νομισματική της πολιτική στην ΕΚΤ κι από κει στην Γερμανία. Λύσεις για δανεισμό των τραπεζών από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό ακυρώνουν το αίτημα εθνικοποίησης των τραπεζών κι έχουν ως απαραίτητο συνοδευτικό την λιτότητα και νέα μνημόνια, όπως ακριβώς συνέβη και με την Ισπανία στη βάσει των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνιο του 2012.
Οι λύσεις που έχουν τεθεί στο τραπέζι είναι οι εξής τέσσερις ορισμένες εκ των οποίων αλληλοσυμπληρώνονται. Πρώτο, άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών με εγγύηση των καταθέσεων από το κράτος, όπως ακριβώς το έκανε η Ισλανδία, απολαμβάνοντας σήμερα θετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης, χαμηλή ανεργία και δημοσιονομικό πλεόνασμα. (Η Ισλανδία όμως είχε δικό της εθνικό νόμισμα και δεν τελούσε η νομισματική της πολιτική υπό την αίρεση του Βερολίνου). Δεύτερο μια συμφωνία – πακέτο με την Ρωσία που θα πάρει υπό τον έλεγχό της τις τράπεζες έναντι ανταλλαγμάτων τα οποία μπορούν να συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο πρόσβαση στις ενεργειακούς πόρους, αλλά και γεωπολιτικά ανταλλάγματα στη βάσει των δυσμενών αλλαγών για τη Ρωσία που προκαλούνται από τις εξελίξεις στη Συρία με την εκδίωξη του Άσαντ. Τρίτο, προείσπραξη μελοντικών εσόδων από τα ενεργειακά κοιτάσματα ή και εσωτερικός δανεισμός που για να μην μετατραπεί όμως σε ένα ενδιάμεσο βήμα πριν την κοινωνικοποίηση των ζημιών και την καθολική χρεοκοπία ασφαλιστικών ταμείων, ημιδημόσιων επιχειρήσεων και εκκλησίας πρέπει να συνοδευτεί με μακροχρόνιες εγγυήσεις απεγκλωβισμού από το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο που επιβουλεύεται την ανεξαρτησία της Κύπρου.
Η σημασία των εξελίξεων και το μέγεθος των διακυβεύσεων στην Κύπρο είναι ιστορικά. Χρέος μας η ολόψυχη συμπαράσταση στην άνιση μάχη που δίνουν οι εργαζόμενοι στην Κύπρο παλεύοντας να ανατραπεί η πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων, να μην πληρώσουν αυτοί την κρίση. Η μάχη που διεξάγεται, ανεξαρτήτως του τελικού της αποτελέσματος, έδειξε ότι οι εχθροί μας δεν είναι αήττητοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου