Συρία: Ο πόλεμος μέσα από τα μάτια των παιδιών.

 Μαρία Πασχούλα  http://tvxs.gr 

Ένα 11χρονο παιδί απεικονίζει όσα είδε και από τότε έχει εφιάλτες
 «Έι, Μπασάρ, πότε θα σταματήσεις την αιματοχυσία; Κλαίω για τη μητέρα μου που είναι νεκρή». Αυτά τα λόγια αποτύπωσε πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί ένα 5χρονο παιδί από τη Συρία, απευθυνόμενο στον Πρόεδρο της χώρας του. Της Μαρίας Πασχούλα
Χώρεσε μέσα εκεί όλο τον πόνο, τη δυστυχία, τη βαναυσότητα που ζει καθημερινά δίνοντας χρώμα, σχήμα, έκφραση, πρόσωπο στον εφιάλτη. Σα να κοιτάζει κατάματα το κακό για να το ξορκίσει.
«Δεν υπάρχουν καλοί στρατιώτες της μια παράταξης και κακοί στρατιώτες μιας άλλης. Κακός είναι ο πόλεμος, ο φανατισμός και τα εγκλήματα που οι δυο παρατάξεις πράττουν. Δυστυχώς οι μεγάλοι εμπλέκουν τα παιδιά. Τα παιδιά παίρνουν πολιτική θέση. Το τραύμα μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά. Έκτοτε δεν μπορείς να ξέρεις πότε και αν θα τελειώσει ο πόλεμος». Αυτά είναι τα λόγια της Κωνσταντίνας Μπουγονικολού, που εργάστηκε ως ψυχολόγος σε πρόγραμμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, στην περιοχή Κιλίς της Τουκίας, στα σύνορα με τη Συρία, παρέχοντας ψυχοκοινωνική υποστήριξη σε αμάχους που προσπαθούν να γλιτώσουν από τις συγκρούσεις.

Ένα 11χρονο παιδί απεικονίζει τον εφιάλτη που τον ξυπνά κάθε βράδυ.

Αν και επέστρεψε, τα κουβαλά ακόμα μέσα της. Τα διαβάζεις ακόμα και στο βλέμμα της. Αυτή της η φράση στροβιλίζει το μυαλό μου. Δεν χωρά πουθενά. Αναζητά επίμονα μια προθεσμία λυτρωτική για όλα εκείνα τα παιδιά που ζουν τον παραλογισμό του πολέμου στη Συρία. Είναι δύσκολο να συγκρατήσεις συναισθήματα και να τακτοποιήσεις σκέψεις όταν ένα παιδί κάνει μια τέτοια κατάθεση ψυχής.


Έι, Μπασάρ (πρόεδρος της Συρίας), πότε θα σταματήσεις την αιματοχυσία; Κλαίω για τη μητέρα μου που είναι νεκρή».

Τα παιδιά στη Συρία ζωγραφίζουν όσα τους έχουν κλέψει τον ύπνο, τα όνειρα, το χαμόγελο, την ανεμελιά. Τανκ, αίμα, θάνατο, δάκρυα, θλίψη. Μιλούν μέσα από τις εικόνες τους με αφοπλιστική ειλικρίνεια για μια σκληρή αλήθεια που μοιάζει με ψέμα αδυνατώντας να απαντήσει σε ένα μεγάλο γιατί. Γιατί ζουν σε μια χώρα φάντασμα που έχει στοιχειώσει την ίδια τους τη ζωή;

Δεν χρειάζεται να είσαι κοντά για να μυρίσεις, να ακούσεις, να νιώσεις, να καταλάβεις. Αρκεί μία μόνο εικόνα. Χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς επεξηγήσεις. Πηγή μιας εκκωφαντικής σιωπής, πιο διαπεραστικής και από τις σειρήνες του πολέμου. Πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί καταθέτουν όσα έχουν εισβάλλει ισοπεδωτικά στη ζωή τους μαζί με ένα πότε και ένα γιατί.

Πότε θα σταματήσει όλο αυτό και γιατί η ζωή τους δεν είναι όπως πριν. Γιατί εκεί τα παιδιά δεν έχουν πλέον σπίτι, δεν πηγαίνουν σχολείο, ούτε παίζουν στους δρόμους και τις αυλές. Δεν χαμογελούν, ούτε ονειρεύονται. Δεν ακούν τραγούδια ούτε διαβάζουν παραμύθια. Αυτά είναι στοιχεία μιας χαμένης παιδικής αθωότητας που έχει κλέψει η απότομη και βίαιη ενηλικίωση, η σκληρή γνωριμία με την πιο σκοτεινή πλευρά της ζωής. Αυτή για την οποία οι γονείς τους δεν πρόλαβαν να τους μιλήσουν.

Τους πρόλαβε η ίδια η ζωή που τώρα έχει μεταμορφωθεί σε έναν επίμονο και βασανιστικό εφιάλτη που κλέβει το φως βυθίζοντας τη ζωή τους σε ένα βαθύ σκοτάδι και ανοίγοντας βαθιά τραύματα στο σώμα τους και την ψυχή. Και ακριβώς εκεί βρίσκεται η νέα μεγάλη πρόκληση, στο πώς θα μαλακώσουν και πώς θα κλείσουν κάποιες πληγές για να συνεχίσουν αυτά τα παιδιά να πορεύονται στη ζωή με πιο υγιή εφόδια αποβάλλοντας τις τοξίνες της διχόνοιας, της σύγκρουσης και του μίσους.

*Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα (Médecins Sans Frontières/MSF) έχουν ανοίξει τρία νοσοκομεία στη βόρεια Συρία, έχουν περιθάλψει 16.000 ασθενείς και έχουν πραγματοποιήσει 1.300 χειρουργικές επεμβάσεις. Οι ομάδες των MSF παρέχουν επίσης βοήθεια σε Σύρους πρόσφυγες στο Λίβανο, το Ιράκ, την Ιορδανία και την Τουρκία.

*Η Μαρία Πασχούλα εργάζεται ως Υπεύθυνη Τύπου στο ελληνικό τμήμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.