Καθώς η θεατρική παράσταση “Διαπραγμάτευση με την Τρόικα” διανύει τον τέταρτο κύκλο της όντας πολύ πετυχημένη, αφού και σασπένς και αίμα και μελόδραμα διαθέτει, κάποιοι ακόμα προσδοκούν σε “ανάπτυξη” και ελαφρύνσεις.
Με αγκάθια τους πλειστηριασμούς, τις νέες περικοπές και του που θα βρεθούν εκ νέου θύματα για θυσία στον βωμό του Μολώχ, την δημόσια Υγεία να τρέμει....
υπό το βάρος απολύσεων, ελλείψεων φαρμάκων και πιθανού “ξαφνικού θανάτου” του ΕΟΠΠΥ, με την Παιδεία να βγάζει ρόγχους και ξαφνικά πολλούς να ενδιαφέρονται αν τα παιδιά θα χάσουν το εξάμηνό τους (sic).
Με οικογένειες να βιώνουν εφιάλτες και την απαισιοδοξία να μεταφράζεται και σε δείκτες που συνεχώς πληθαίνουν. Θύματα του κρύου με μαγκάλια και σόμπες, περιστατικά που θυμίζουν την Ελλάδα 2 αιώνες πίσω ή μετά από πόλεμο. Και που αν δεν υπήρχαν κάποιες πρωτοβουλίες και δομές, το πιθανότερο τα κανάλια να είχαν αναφορά καθημερινή σε θύματα. Είναι ντροπή για μια κοινωνία να ανέχεται σπίτια που δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα.
Ωστόσο ακόμα υπάρχει ένα κομμάτι που περιμένει ξαφνικά οι τύραννοι ν’ αλλάξουν πρόσωπο. Η μόνη εκτόνωση του Έλληνα πλέον περιορίζεται στο να βρεθεί σε πλατό τηλεοπτικής εκπομπής για να ξεσπάσει σε καλεσμένο υπουργό ή να είναι στο σαλόνι του και να χαίρεται, “καλά του τα ‘πε“, “έτσι θα του τα’ λεγα κι εγώ“. Βέβαια όταν ο άλλος είναι εκλεγμένος ποσώς έρχεται σε δύσκολη θέση, ειδικά όταν απολαμβάνει τόσα προνόμια.
Δεν μπορείς να απαιτείς αξιοπρέπεια από κανέναν υπουργό για να παραιτηθεί. Oύτε από στον Άδωνι για την Υγεία, ούτε από τον Αρβανιτόπουλο για την Παιδεία κ.ο.κ. Το παιχνίδι παίζεται αλλού. Είναι στον τρόπο που επικοινωνούν την φτώχεια. Προετοιμάζουν το έδαφος για να αποδεχόμαστε ως την πλέον φυσιολογική την ύπαρξη αστέγων. Ως φυσικό φαινόμενο τα παιδιά που υποσιτίζονται. Ως σταθερά την μη κάλυψη αναγκών που ήταν αυτονόητες. Όλα τα παραπάνω που κανονικά θα προκαλούσαν οργή και θλίψη, απογυμνώνονται από κάθε έννοια ηθικής.
Ο στόχος είναι η σχετικοποίηση της αξιοπρέπειας. Το να συνηθίζουμε την ανημποριά ως παρενέργεια μιας συνταγής που δίνεται δια της βίας, μόνο και μόνο για να επιβιώσει μια συγκεκριμένη κοινωνική\οικονομική τάξη, που πλέον δεν κρατά ούτε τα προσχήματα.
Ένα γενικευμένο κοινωνικό πένθος, χρειάζεται μια κοινή μαρτυρία. Ωστόσο καθώς ο “συνομιλητής” απουσιάζει και τα υποστηρικτικά δίκτυα δεν επαρκούν για την ανακούφιση των πάντων, αυτό το συναίσθημα καταπιέζεται. Η απώθησή του οδηγεί σε περαιτέρω αποξένωση.
Η κυβέρνηση μιλά με όρους ελεημοσύνης και ποντάρει στην φιλανθρωπία. Πλέον δεν “λαϊκίζει” με κοινωνικό κράτος πρόνοιας, αφού οι μεταρρυθμίσεις και τα εύσημα από την άρχουσα τάξη της Γερμανίας, αρκούν για να βγάλει τον χειμώνα. Επιπλέον, οτιδήποτε έχει δημόσιο χαρακτήρα θεωρείται σατανικό που πρέπει να εξορκιστεί, ενώ όπως δήλωσε και ο βουλευτής-Τραμπάκουλας της ΝΔ, “δεν είμαστε κομμουνιστικό καθεστώς για να είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε δουλειά και ένα πιάτο φαΐ στον κόσμο“.
Το νεοφιλελεύθερο λόμπι προσπαθεί να αποτινάξει ευθύνες και να μας παρουσιάσει την κρίση ως κατάσταση ανάγκης όμοιας μ’ αυτής που ακολουθεί μια φυσική καταστροφή. Κατά την λογική του, δεν μπορούν να έχουν όλοι φαγητό και δουλειά, πιθανώς ούτε και σπίτι. Αλλά δεν φταίει κανένας γι’ αυτό. Απλά πρέπει να είσαι πιο ισχυρός, αν δεν έχεις να πληρώσεις τότε είσαι άξιος της μοίρας σου και δεν άξιζες καλύτερη αντιμετώπιση από το κράτος. Η θεσμοθέτηση της ζούγκλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου