Συνέντευξη στην Κατερίνα ΣταυρούλαΟι εικόνες της άγριας καταστολής των διαδηλώσεων στην Αίγυπτο έκαναν τον γύρο του κόσμου αυτή την εβδομάδα. Οι δυνάμεις ασφαλείας στην προσπάθειά του να εκκενώσουν το διοικητικό κέντρο του Καϊρου από τους διαδηλωτές χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά και χιλιάδες δακρυγόνα. Η καταστολή είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο 15 ανθρώπων και τον τραυματισμό πολλών εκατοντάδων. Ανάμεσα στις άγριες εικόνες που αυτή τη φορά εξαπλώθηκαν γρήγορα στο διαδίκτυο και έφτασαν σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, οι εικόνες του ξυλοδαρμός μιας γυναίκας που διαδήλωνε και που σύρθηκε στον δρόμο από στρατιώτες που της έσκισαν τα ρούχα . Ενώ η βία ξέφευγε από τον έλεγχο των διοικούντων, έφερε αποτελέσματα που δεν μπορούσε πια να διαχειριστεί το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο.
Για πρώτη φορά από την έναρξη της αιγυπτιακής επανάστασης, χιλιάδες γυναίκες διαδήλωσαν στο κέντρο του Καϊρου. Ο λόγος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε μια κοινωνία που μετά την πτώση ενός δικτάτορα στις πρώτες βουλευτικές εκλογές ανέδειξε σε πρώτη δύναμη ισλαμικά κόμματα, αρθρώθηκε από την πλειοψηφούσα “μειονότητα” της Αιγύπτου. Αλλά αυτή τη φορά η άγρια καταστολή έφερε κι άλλες πρωτιές. Πρόσφατα εκλεγμένοι βουλευτές οργάνωσαν διαμαρτυρία ενάντια στην καταστολή. Ταυτόχρονα 19 επαναστατικές οργανώσεις αλλά και ακιβιστές που βρίσκονται στην πλατεία Ταχρίρ από την 25η Γενάρη, κάλεσαν την Παρασκευή την πρώτη διαδήλωση για τις ελεύθερες γυναίκες της Αιγύπτου.
Ταυτόχρονα από την πλευρά της στρατιωτικής ηγεσίας καταρρέουν όλα τα προσχήματα “μεταβατικής διακυβέρνησης” όταν στρατηγός και σύμβουλος της υπηρεσίας υποθέσεων ηθικής των ενόπλων δυνάμεων χαρακτηρίζει τους διαδηλωτές ως “μερικούς ταραξίες του δρόμου που τους αξίζει να τους ρίξουν μέσα στους φούρνους του Χίτλερ” την ίδια στιγμή που ο στρατός προσπαθεί να περιορίσει τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης που προβάλουν εικόνες από τις αγριότητες που διαπράττονται. Σε αυτό το πλαίσιο οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αρνούνται πιστοί στις συμμαχίες τους αρνούνται να συμμετάσχουν στην διαδήλωση της Ταχρίρ και καλούν τους νέους να δώσουν την ευκαιρία στον διορισμένο πρωθυπουργό να ολοκληρώσει τις εκλογές.
Με την Αίγυπτο να συννεχίζει αγωνιζόμενη και εν μέσω εκλογικής διαδικασίας, ενώ την ίδια στιγμή οι νεκροί στη Συρία αυξάνονται καθημερινά και οι διαβουλεύσεις του καθεστώτος Άσαντ με τον Αραβικό Σύνδεσμο αναζωπυρώνονται, οι εξελίξεις στην περιοχή και η πορεία της Αραβικής Άνοιξης αποτέλεσαν την αφορμή για τα ερωτήματα που απευθύναμε στον κορυφαίο αιγύπτιο οικονομολόγο και διανοητή Σαμίρ Αμίν, που ήταν για άλλη μια φορά διαφωτιστικός.
Πως σχολιάζετε την άνοδο των ισλαμικών κομμάτων στις εκλογές των χωρών που αποτέλεσαν το επίκεντρο της Αραβικής Άνοιξης.
Η εκλογική νίκη των ισλαμικών κομμάτων στην Τυνησία και ακόμα περισσότερο στην Αίγυπτο δεν αποτελεί έκπληξη. Αυτά τα κόμματα δεν καλούσαν σε εξέγερση και ήταν πραγματικά εναντίον της. Τουλάχιστον στην Αίγυπτο ξεκάθαρα οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι πήραν θέση στην αρχή, την 25η Γενάρη, ενάντια στο κίνημα και συνέχισαν με αυτή τη γραμμή για πολλές μέρες. Παρ’όλα αυτά για πολλούς μοιάζει περίεργο το γεγονός ότι σημειώνουν αυτή τη νίκη. Τα πράγματα είναι σχετικά απλούστερα από ότι φαίνονται. Το ισλαμικό κίνημα επωφελούνταν εδώ και 20 με 30 χρόνια από την αποπολιτικοποίηση που προωθούσε το καθεστώς. Ο ισλαμισμός αποτελούσε τον μόνο επιτρεπόμενο λόγο, παράλληλα με τον επίσημο. Έτσι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι εμφανιζόταν σαν αντιπολίτευση ενώ στην πραγματικότητα ήταν συμμέτοχοι στο σύστηματα, στην Αιγύπτο ήδη από τον εποχή του Σαντάτ και μετά του Μουμπάρακ. Η ισλαμική δύναμη λοιπόν είναι αποτέλεσμα της αποπολιτικοποίησης. Αυτή η αποπολιτικοποίηση θα μειωθεί σταδιακά από τη συνέχιση του αγώνα. Έχουμε ήδη δει μέσα σε λίγους μήνες το επίπεδο πολιτικοποίησης των συμμετεχόντων στο κίνημα, είτε της νεολαίας είτε των σοσιαλιστικών και δημοκρατικών οργανώσεων, των σωματείων, του κινήματος των αγροτών και πολλών άλλων οργανώσεων να ανεβαίναι. Κατανοούν πολύ περισσότερο την πολιτική σήμερα απ’ ότι μερικούς μήνες πριν. Και βέβαια αυτές οι οργανώσεις δεν είχαν τον χρόνο να οργανωθούν και να ξεκινήσουν το μακρύ μακρύ ταξίδι της επαναπολιτικοποίησης του λαού ώστε να τους βοηθήσουν να κατανοήσουν τι είναι στην πραγματικότητα το πολιτικό ισλάμ. Γι’ αυτό και η στρατηγική των ΗΠΑ, του Ομπάμα όπως επίσης της Σαουδικής Αραβίας, αλλά και του καλού τους φίλου, του Ισραήλ, ηταν από την αρχή του κινήματος υπέρ της πολύ γρήγορης διενέργειας εκλογών. Γιατί γνώριζαν ότι αυτές οι εκλογές θα έφερναν μαζί τους τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και το πολιτικό Ισλάμ, οι οποίοι είναι συμμαχοι τους και όχι εχθροί. Και γι΄αυτό άλλωστε έχουν δώσει πιστοποιητικό δημοκρατίας σε αυτά τα μη δημοκρατικά και αντιδραστικά κόμματα. Τώρα, απέναντι σε αυτό υπάρχει και μια άλλη νομιμοποίηση, που εμφανίζεται κυρίως στην Αίγυπτο.
Υπάρχει η νομιμοποίηση του αγώνα, των κινητοποιήσεων και γι΄αυτό εισερχόμαστε στην Αίγυπτο σε μια πολύ μακρά περίοδο αγώνα διαρκείας, κινητοποιήσεων που δεν πρόκειται να τελειώσουν όπως και αυξανόμενων αντιφάσεων στο εσωτερικό του αντιδραστικού μπλοκ και ειδικά στην περίπτωση της Αιγύπτου, ανάμεσα στην ηγεσία του στρατού και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Είναι κατά βάση σύμμαχοι, αλλά βρίσκονται σε ανταγωνισμό για το ποιός θα είναι επικρατέστερος σε αυτή τη συμμαχία.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έχουν ηδη έχουν δομές που απλώνονται στη χώρα, αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτές και την διακυβέρνηση ενός κράτους. Θεωρείτε ότι η οικονομική και η όποια κοινωνική πολιτική τους είναι αρκετές ώστε να διατηρήσουν την πολιτική τους ισχύ και αφού αναλάβουν τη διακυβέρνηση του κράτους; Μπορούν να πάρουν την εξουσία από τον στρατό;
Εδώ έχουμε δύο προβλήματα. Αν υποθέσουμε ότι ο στρατός θα αποδεχτεί τη συμμετοχή τους στην εξουσία, κι αυτό αποτελεί ουσιαστικά τη “διαμάχη” μεταξύ τους, αλλά έστω ότι τους το επιτρέπει, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι μόνο ισλαμικό κόμμα, αλλά είναι ένα αντιδραστικό κόμμα. Όχι απλά συντηρητικό. Αντιδραστικό όχι μόνο σε πολιτισμικό επίπεδο, όπως όσον αφορά την μεταχείρηση των γυναικών ή των κοπτών χριστιανών, αλλά είναι επίσης, κι αυτό δεν είναι μικρότερης συμμασίας, πολύ αντιδραστικοί σε οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Ήταν αντιδραστικό κόμμα από την ιδρυσή του. Χωρίς να μακρυγορώ σημειώνω ότι δημιουργήθηκαν το 1927, το 1930 υποστήριξαν τη φασιστική δικτατορία του Πασά , ενάντια στο Γουάφτ που εκείνη την εποχή εκπροσωπούσε την πιο δημοκρατική δύναμη στην Αίγυπτο. Το 1946, όταν βρέθηκαν απέναντι στον αγώνα της εργατικής τάξης και των φοιτητών και πάλι στήριξαν ένα φασιστικό πραξικόπημα από τον Νοκράσι και το 1954, όταν ο Νάσερ κινήθηκε προς τα αριστερά, μετατράπηκαν σε αντιπολίτευση και στηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία. Είναι λοιπόν κατά βάση ένα αντιδραστικό κόμμα που βέβαια χρησιμοποιεί τη θρησκεία, αλλά αυτό αποτελεί μέρος του χαρακτήρα τους. Τώρα είναι ολοκληρωτικά και απολύτως ευθυγραμμισμένοι με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και γι’ αυτό η Δύση δεν τους φοβάται αλλά ουσιαστικά καλωσορίζει οποιαδήποτε συνεργασία. Θεωρώντας όμως ότι θα συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση που θα συνεχίσει ακριβώς αυτό που ο Σαντάτ και ο Μουμπάρακ εφάρμοζαν, τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με αυτόν τον τρόπο κανένα από τα προβλήματα, της κοινωνικής καταστροφής που είναι η ρίζα της επανάστασης, δεν θα βρει λύση. Επομένως το κίνημα θα συνεχιστεί και είναι βέβαιο ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι θα χάσουν την αξιπιστία τους. Επιπλέον, δεν ξέρουμε ακριβως σε τι έκταση η ηγεσία του στρατού θα ανεχτεί να αποκτήσουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι μεγάλη δύναμη στην κυβέρνηση. Έπαιζαν ήδη σημαντικό ρόλο στις προηγούμενες κυβερνήσεις των Σαντάτ και Μουμπάρακ, τους είχε δωθεί άλλωστε εξουσία σε τρεις μεγάλους θεσμούς, την εκπαίδευση, τη δικαιοσύνη και την τηλεόραση. Ξέρετε καμία χώρα στην οποία η κυβέρνηση να παραχωρεί στην αντιπολίτευση αυτούς τους θεσμούς; Όχι! Ήταν πάντα συνέταιροι, και συνεχίζουν να είναι, στο νεοφιλελεύθερο ψέμα. Όμως με την αυξανόμενη πολιτικοποίηση και τη συνέχιση των αγώνων είμαι βέβαιος ότι θα χάσουν όποια νομιμοποίηση έχουν.
Το ισλαμικό κόμμα, που πήρε την πρωτιά στις εκλογές της Τυνησίας, συμβούλευσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους της Αιγύπτου να μην συμμαχήσουν σε κυβέρνηση με τους σαλαφιστές αλλά με κάποιο πιο κοσμικό κόμμα, ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερη λαϊκή εμποστοσύνη. Το θεωρείτε πιθανό;
Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση κοσμικοί, όχι μόνο οι Σαλαφιστές αλλα και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Υπάρχει ουσιαστικά καταμερισμός εργασίας μεταξύ των δύο, δεν είναι εχθροί. Για τους Αδελφούς Μουσουλμάνους οι Σαλαφιστές είναι πολύ χρήσιμοι γιατί μπροστά τους μοιάζουν μετριοπαθείς. Αλλά μετριοπαθείς με ποια έννοια; Είναι, όπως σας είπα, απολύτως ευθυγραμμισμένοι με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Νομίζετε ότι υπάρχει πεδίο για τις πολιτικές της αριστεράς αυτή τη στιγμή στην Αίγυπτο;
Αν κάποιος το δει βραχυπρόθεσμα, σίγουρα όχι. Αλλά μακροπρόθεσμα, σίγουρα ναι! Γιατί οι αγώνες θα συνεχίζουν και θα εξελίσσονται και η πολιτικοποίηση θα κλιμακώνεται. Η ιστορία της Αιγύπτου άλλωστε είναι μια ιστορία μεγάλων περιόδων, διάρκειας μέχρι και μισού αιώνα, συνεχιζόμενων αγώνων που κινούνταν προς τα αριστέρα και τις οποιές ακολουθούσαν μεγάλες περίοδοι ήττας και θα λέγαμε, κινηματικής νάρκωσης. Τώρα μπαίνουμε σε μια μακρά περίοδο αγώνων διαρκείας.
Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου των εκλογών, υπάρχει δυνατότητα τα νέα κοσμικά και αριστερά κόμματα που πήραν μέρος στην επανάσταση στην Αίγυπτο να διαμορφώσουν συμμαχία ώστε να έχουν καλύτερα αποτελέσματα;
Δεν θα μπορούσαν να έχουν καλύτερα αποτελέσματα γιατί δεν είχαν χρόνο να οργανωθούν, επίσης δεν διαθέτουν οικονομική ή οποιαδήποτε άλλη υποστήριξη. Γι΄αυτό και η στρατηγική των ΗΠΑ ήταν να υπάρξει μια μικρή περίοδος μετάβασης και γρήγορες εκλογές. Κάτι που θα επέτρεπε στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, που έχουν μια τεράστια οργάνωση και δισεκατομμύρια δολλάρια από τις κυβερνήσεις του Κόλπου, να είναι οι νικητές. Αλλά ξέρετε ο λαός της Αιγύπτου δεν είναι τόσο αφελής. Δεν βλέπουν τη νίκη των Αδελφών Μουσουλμάνων σαν κάτι μόνιμο. Είναι διαδεδομένη ρήση ότι στην Αίγυπτο υπάρχουν δύο κοινοβούλια. Η Βουλή, που ονομάζεται το κοινοβούλιο του χρήματος, και το κοινοβούλιο των ανθρώπων στους δρόμους. Που σημαίνει ότι είναι δεδομένο ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί.
Οι ισλαμιστές, και ειδικά οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο λένε ότι δεν έχουν καλές σχέσεις με το Ισραήλ. Θεωρείτε ότι αυτό είναι αλήθεια;
Αυτό είναι ψέμα. Το καταλαβαίνετε όταν βλέπετε τον Εμίρη του Κατάρ να επισκέπτεται το Ισραήλ. Το Ισραήλ, οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία έχουν κοινούς στόχους στην περιοχή και ο βασικός τους είναι ακριβώς να εμποδίσουν την Άνοιξη των λαών. Γιατί ειδικά αν η Αίγυπτος σταθεί στα πόδια της αυτό θα σημάνει το τέλος της επιρροής των ΗΠΑ, θα σημάνει το τέλος της ηγεμονίας της Σαουδικής Αραβίας που λειτουργεί προς ώφελος των ισλαμικών κινημάτων και θα είναι μια ήττα στην προσπάθεια του Ισραήλ να προσαρτήσει την Παλαιστίνη. Έτσι έχουν συμφέροντα. Βέβαια οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, ιδιαίτερα στην Αίγυπτο, δεν μπορούν να τα πουν αυτά. Γιατί ένα μέρος της δημαγωγικής τους προπαγάνδας είναι ότι εμφανίζονται ως αντισιωνιστές. Δεν είναι στην ουσία, αλλά δεν μπορούν να το παραδεχτούν δημόσια. Και οι ΗΠΑ ξέρουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να κάνουν οτηδήποτε προς υποστήριξη των Παλαιστινίων.
Ποιος νομίζετε ότι είναι ο ρόλος του στρατού στην Αίγυπτο;
Ο στρατός, ήδη από την εποχή του Σαντάτ, είναι μέρος του καθεστώτος. Στους επικεφαλείς του δίνονται ενάμιση εκατομμύριο δολλάρια τον χρόνο ώστε να γίνουν μέρος του συστήματος, δηλαδή να πλουτίσουν. Ο λαός ονομάζει αυτή τη στιγμή τον στρατό της Αιγύπτου “επειχείρηση στρατός”, τους βλέπουν σαν οικονομικη επιχείρηση. Έχουν αποκτήσει επιχειρήσεις, μεταφορικά μέσα, σπίτια κτλ. Επομένως είναι μέρος του συστήματος το οποίο μοιράζονται με το ισλαμικό κίνημα. Υπάρχει όμως ανταγωνισμός μεταξύ τους για την ηγεσία αυτής της συμμαχίας. Κι αυτό δεν είναι γνωστό.
Στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ έγινε στη Λιβύη για τον έλεγχο των πετρελαίων
Υπάρχουν φωνές που λένε ότι η Αραβική Άνοιξη φτάνει στο τέλος της. Νομίζετε ότι έχουν δίκιο;
Νομίζω ότι οι δυτικές δυνάμεις, οι ιμπεριαλιστές, θα το ευχόντουσαν αυτό. Δεν θα είμαι απόλυτος, αλλά είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα το κίνημα να συνεχιστεί στην Αίγυπτο και την Τυνησία και να κάνει την εμφάνισή του και σε άλλες χώρες. Θεωρώ κάποιες από αυτές το Μαρόκο και την Αλγερία. Θεωρώ επίσης ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν σύμφωνα με τις προβλέψεις των ιμπεριαλιστών. Ο αγώνας θα επικρατήσει σταδιακά, αλλά πρόκειται για μια μακρά και αργή διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης.
Αν τώρα στρέψουμε το βλέμμα στη Λιβύη, θεωρείτε ότι είναι μέρος της Αραβικής Άνοιξης;
Όχι, και σε αυτό είμαι απόλυτος. Η περίπτωση της Λιβύης είναι τελείως διαφορετική από αυτή της Αιγύπτου και της Τυνησίας. Εκεί από την πρώτη μέρα επρόκειτο για ένα πραξικόπημα μικρών ομάδων ενάντια στο καθεστώς Καντάφι, οι οποίες στηρίχτηκαν αμέσως από την στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ. Η Λιβύη είναι περίπτωση που δεν υπήρξε καθόλου μαζικό κίνημα, ήταν μια στρατιωτική επέμβαση της οποίας οι στόχοι είναι τρεις: ο έλεγχος του πετρελαίου , ο έλεγχος των αποθεμάτων και πηγών νερού που δεν είναι μικρότερης σημασίας από το πετρέλαιο και οι οποίες στη Λιβύη είναι υπόγειες, μη ανανεώσιμες αλλά εν αφθονεία και κάτι που οι ιμπεριαλιστικές και ιδιαίτερα οι γαλλικές εταιρίες ήθελαν. Και τρίτον η εγκατάσταση της στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ, της Αφρικόμ, η οποία έχει την έδρα της στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας και προγραμματίζεται να μεταφερθεί στη Λιβύη με σκοπό να εγκατασταθεί σε μια θέση κλειδί ώστε να διαχειριστεί εν συνεχεία την Αίγυπτο, την Αλγερία, την Νιγηρία, δηλαδή τις μεγάλες χώρες της περιοχής.
Υπάρχουν πληροφορίες ότι στη Λιβύη και ειδικά σε κάποιες περιοχές, μπορούμε να κάνουμε λόγο για σφαγές. Έχετε γνώση των περιστατικών;
Θεωρώ ότι είναι αλήθεια, αλλά έχουμε δυστυχώς πολύ λίγες πληροφορίες. Ακριβώς γιατί αυτοί που ανήλθαν στην εξουσία δεν είναι λαϊκές δυνάμεις, είναι συμμορίες που απέκτησαν εξουσία με την στήριξη των ιμπεριαλιστών και τον ΝΑΤΟ και επομένως απλά δολοφονούν όσου θεωρούν ότι δεν θα τους στηρίξουν.
Μπορεί να υπάρξουν ομοιότητες ανάμεσα σε αυτό που συναίβει στην Λιβύη και σε αυτό που πρόκειται να συμβεί στην Συρία;
Όχι, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Αρχικά γιατί οι Ρώσοι και οι Κινέζοι έχουν μάθει από την απόφαση τους να μην θέσουν βέτο στην επέμβαση στη Λιβύη και δεν θα επαναλάβουν αυτό το σφάλμα όσο αφορά τη Συρία. Δεύτερον, στη Συρία έχουμε δύο πολύ ισχυρά λαϊκά κινήματα. Το ένα, που πιθανότατα είναι και το πιο σημαντικό, αποτελείται από δημοκρατικές δυνάμεις που περιλαμβάνουν και την αριστερά, έτοιμες να εξαναγκάσουν το καθεστώς σε διαπραγματεύσεις και να επιτύχουν τον εκδημοκρατισμό και την αλλαγή της οικονομικής πολιτικής από τον νεοφιλελευθερισμό σε περισσότερο κοινωνικά προσανατολισμένες πολιτικές. Ταυτόχρονα, υπάρχουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι που στηρίζονται από τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ στους οποίους έχουν δωθεί μέχρι και όπλα. Στην περίπτωση της Συρίας αληθεύει ότι άθρωποι που συμμετέχουν στους Αδελφούς Μουσουλμάνους έχουν χρησιμοποιήσει όπλα ενάντια στον στρατό και την αστυνομία. Πρόκειται δε για μια πολύπλοκη κατάσταση γιατί ακόμα και στο εσωτερικό του καθεστώτος υπάρχουν φωνές γύρω από τον Άσαντ που δεν μπορούν να φανταστούν διαπραγματεύσεις με τις δημοκρατικές και λαϊκές δυνάμεις, κάτι που θα ήταν ο μόνος τρόπος ώστε να απομονωθούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Αλλά πιθανότατα υπάρχουν και άλλες που κατανοούν ότι αυτός ο αδιέξοδος μονόδρομος της καταπίεσης δεν μπορεί να συνεχιστεί εσσαεί.
Έχει όμως ήδη δημιουργηθεί το Εθνικό Συμβούλιο της Συρίας στην Κωνσταντινούπολη.
Ναι, αλλά αυτό δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του κινήματος. Βέβαια προβάλεται από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μιας και είναι φιλικό προς τους ιμπεριαλιστές.
Θεωρείται λοιπόν ότι στη Συρία, παρά τις κινήσεις της Γαλλίας, των ΗΠΑ ή ακόμα και της Τουρκίας, δεν θα αποτολμήσουν εισβολή στη χώρα.
Μην ξεχνάτε ότι και η κυβέρνηση της Τουρκίας δεν είναι απλά ισλαμική, είναι μια αντιδραστική κυβέρνηση, νεοφιλελεύθερη και μέλος του ΝΑΤΟ και γι’ αυτό τον λόγο δεν βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Επομένως, η πίεση της Τουρκίας προς τη Συρία είναι στο πλαίσιο της στρατηγικής των ιμπεριαλιστών που ουσιαστικά στηρίζουν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και όχι το πραγματικό, δημοκρατικό και λαϊκό, κίνημα.
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ, Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011
Σύντομη Περιγραφή:
Συνέντευξη στην Κατερίνα Σταυρούλα
Είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα το κίνημα να συνεχιστεί στην Αίγυπτο και την Τυνησία και να κάνει την εμφάνισή του και σε άλλες χώρες. Θεωρώ κάποιες από αυτές το Μαρόκο και την Αλγερία. Τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν σύμφωνα με τις προβλέψεις των ιμπεριαλιστών. Ο αγώνας θα επικρατήσει σταδιακά, αλλά πρόκειται για μια μακρά και αργή διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης.
http://aristeroblog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου