Ο φόβος. Αυτό το ανυπέρβλητο όπλο που χρόνο με το χρόνο στρέφει την κάννη του πάνω μας. Μια κάννη που είναι παντού. Στις τηλεοράσεις και τα στόματα των ευαγγελιστών τους, στα μυαλά των ανθρώπων γύρω μου, στα μάτια όσων με κοιτούν. Ο φόβος του σκοταδιού που σιγά σιγά κυριεύει τα μέσα μας.
Γίνεται γράμμα και κρύβεται μέσα στα λεφτά, στο φαί, στο φώς, στο γραφείο, στη φυλακή, στη φρίκη και τη φωτιά. Γίνεται ιδέα και κρύβεται μέσα στα βιβλία, στις σκέψεις, στις κυβερνήσεις και τους φύλακές τους. Στους υπολογιστές που γράφουν το όνομα μου και πρέπει να φοβηθώ για αυτό, στις υπηρεσίες που ανταλλάσω το φόβο μου με επίδομα. Στην αγκαλιά που φοβάμαι μη χάσω.
Μα αυτό που φοβάμαι περισσότερο και απο τον κάθε σωτήρα μου, περισσότερο κι απο την πείνα ή την αγάπη, περισσότερο απο όλους αυτούς που μου τον επιβάλλουν αυτό το φόβο, είναι να μη γίνω το κτήνος που θέλουν να είμαι. Να μη γίνω ο κανίβαλος που τους εξυπηρετεί, να μη μεταβληθώ σε αυτό το άβουλο μικρό ανθρωπάκι που κρυμμένο πίσω φτηνές δικαιολογίες και παλιές ιδεοληψίες σκούζει σαν τον αναμάρτητο που ακόμα περιμένει η πέτρα να την ρίξει.
Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ο κακός μου εαυτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου